Το τζιν έχει διανύσει μια αρκετά ενδιαφέρουσα και μυστηριώδη πορεία. Για την ακρίβεια η πορεία του ξεκινά από τα καζάνια απόσταξης των αλχημιστών του Μεσαίωνα, περνά μέσα από τα κακόφημα μπαρ του Λονδίνου του 18ου αιώνα και φθάνει στα παγκοσμίως βραβευμένα μπαρ του 21ου. Όμως, τι είναι ακριβώς αυτό το αρωματισμένο απόσταγμα; Πότε ξεκίνησε πραγματικά και πώς έφτασε στις σημερινές του εκδοχές που γεμίζουν ολόκληρους τοίχους από ράφια στα μαγαζιά φημισμένων bartender;
Η αρχή του τζιν
Αρχικά οι μοναχοί και οι αλχημιστές απόσταζαν το οινόπνευμα μαζί με καρπούς κωνοφόρων δέντρων (άρκευθος) για φαρμακευτικούς λόγους. Την ίδια διαδικασία συνέχισαν ολλανδικά και φλαμανδικά αποστακτήρια κατά τον 17ο αιώνα καθώς ήταν εδραιωμένη η άποψη ότι οι καρποί των κωνοφόρων δέντρων είχαν θεραπευτικές ιδιότητες έναντι πληθώρας ασθενειών. Από απλό βήχα, κρυολόγημα, στομαχόπονο, προβλήματα της χοληδόχου κύστης, μέχρι θλάσεις, κράμπες και άλλα. Αρχικά, αυτός ήταν και ο λόγος που εισήλθε στην αγορά του Λονδίνου όμως η επιβολή φοβερών δασμών στο γαλλικό μπράντι τον 18ο αιώνα οδήγησε σε μια μανία κατανάλωσης της αρωματισμένης με άρκευθο αλκοόλης που ονομάστηκε τζιν. Αυτή η μανία, που έμεινε γνωστή ως Gin Craze, οδήγησε σε κρατικές παρεμβάσεις για τον περιορισμό της κατανάλωσης που είχε οδηγήσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας σε αλκοολισμό, παρακμή και θάνατο. Τα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκε το διάσημο κοκτέιλ τζιν-τόνικ από την ανάγκη να αναμειχθεί το τζιν με το τόνικ για να κάνει αυτό το νερό πιο ευχάριστο, καθώς περιείχε κινίνο, το οποίο είχε χρήση έναντι της ελονοσίας, η οποία θέριζε τις τροπικές Βρετανικές αποικίες.
Η αναγέννηση
Η ιδιαίτερα εντυπωσιακή αναγέννηση της κατηγορίας των τζιν ξεκίνησε το 2000 όπου bartender δημιουργούσαν μυστικές συνταγές από διάφορα «βότανα» που μπορεί να είναι ο αστεροειδής ο γλυκάνισος, ο κόλιανδρος, η μαστίχα, η ρίζα αγγελικής, τα άνθη, οι φλούδες από εσπεριδοειδή, τα αγγούρια και άλλα, πάντα μαζί με καρπούς κωνοφόρου για να αρωματίσουν την ουδέτερη αλκοόλη. Όμως, σε κάθε περίπτωση πρέπει το κυρίαρχο άρωμα να είναι εκείνο των κωνοφόρων. Παρόλα τ’ αυτά πολλοί αποσταγματοποιοί το πήγαν στα άκρα, σε τέτοιο βαθμό που το άρωμα των κωνοφόρων να είναι οριακό σε ένταση, και αυτά τα αποστάγματα συνηθίζεται να λέγονται ver-gins. Σε αυτή τη φρενίτιδα, αναβίωσαν και διάφοροι παλιοί τύποι τζιν με χαρακτηριστικό το Old Tom που επί της ουσίας είναι τζιν που έχει γλυκύτητα λόγω των σακχάρων ή βοτάνων που περιέχει.
Στο σήμερα
Σήμερα, βάση Ευρωπαϊκής νομοθεσίας τα τζιν διαχωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: το αποσταγμένο τζιν, το οποίο πρέπει να προέρχεται από αρωματισμό του οινοπνεύματος με απόσταξη, το Λονδρέζικό τζιν ή dry gin, του οποίου η αλκοόλη αρωματίζεται με απόσταξη και δεν περιέχει σάκχαρα ή γλυκαντικές ουσίες και το απλό τζιν στο οποίο ο αρωματισμός του οινοπνεύματος γίνεται με προσθήκη αιθέριων ελαίων ή αρωματικών ουσιών, αυτός είναι ο πιο φθηνός και λιγότερο ποιοτικός τύπος. Σε όλα πρέπει κυρίαρχο να είναι το άρωμα των κωνοφόρων καρπών (άρκευθος) και να συμπληρώνεται από αρώματα του μείγματος «βοτάνων» που έχει επιλέξει ο κάθε παραγωγός.
