Παρασκευή μεσημέρι, καθώς κατευθύνομαι προς το Λουτράκι Κορινθίας. Ένας προορισμός που αποτελεί μία από τις πρώτες σου επιλογές όταν έχεις ανάγκη για μία οποιαδήποτε μικρή απόδραση και θέλεις κάτι αρκετά κοντινό, αφού δεν έχεις άπλετο χρόνο και οικονομικό.
Μπορεί να το είχα στο μυαλό μου ως μία «λύση ανάγκης», όμως τελικά, μόλις δύο μέρες μου απέδειξαν ότι το Λουτράκι και η γύρω περιοχή γενικότερα δεν είναι καθόλου αυτό που πίστευα. Αντιθέτως, είναι ένας τόπος που αξίζει να επιλέξεις, αφού σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι πολύ περισσότερα χιλιόμετρα μακριά από την πολύβουη Αθήνα, κι ας κάνεις λιγότερο από μιάμιση ώρα για να φτάσεις εκεί.
Πολύ περισσότερο, φέτος υπήρχε ένας ακόμη λόγος που το Λουτράκι αξίζει. Και αυτός είναι το γαστρονομικό φεστιβάλ Taste of Loutraki που, όπως προδίδει και το όνομά του, περικλείει και αναδεικνύει όλη την τοπική γαστρονομία, από προϊόντα, μέχρι επιχειρήσεις εστίασης και βέβαια, τους ανθρώπους της. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ μάλιστα, επιλεγμένες επιχειρήσεις προσέφεραν για το ευρύ κοινό ειδικά μενού και προνομιακές τιμές. Η τέλεια ευκαιρία για εκδρομή λοιπόν! Το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε για 4η χρονιά φέτος, από τις 30 Μαΐου ως την 1η Ιουνίου.
Ο διάπλους του Ισθμού
Έφτασα το απόγευμα και μετά από λίγη ξεκούραση ήρθε μία εμπειρία που πιστεύω πως και να προσπαθούσα θα δυσκολευόμουν να ξεχάσω. Ο διάπλους της διώρυγας του Ισθμού της Κορίνθου, μία διαδρομή που σπάνια γίνεται από τουριστικό καραβάκι, όμως στάθηκα τυχερή για να τη ζήσω. Λίγο πριν το σούρουπο επιβιβαστήκαμε και για πάνω από 1 ώρα διασχίζαμε τον Ισθμό, βλέποντας από τη μία τη θάλασσα, δεξιά και αριστερά μας τον επιβλητικό βράχο που κυριολεκτικά κόβεται στη μέση και το ηλιοβασίλεμα, που σε συνδυασμό με το γλυκό αεράκι του τέλους Μαΐου ήταν σκέτη απόλαυση.
Για να ξέρεις και μερικά facts η διώρυγα έχει μήκος 6,3 χιλιόμετρα και πλάτος 21 μέτρα στην επιφάνεια, ενώ προς τη βάση της στενεύει. Πιο εντυπωσιακό ίσως είναι το γεγονός ότι ολοκληρώθηκε το μακρινό πια, 1893 από τον Έλληνα μηχανικό Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη. Ενώνει στην ουσία τον Κορινθιακό με τον Σαρωνικό κόλπο και λόγω της στενότητάς του χρησιμοποιείται κυρίως από μικρά πλοία και όχι εμπορικά.
Και γυρνώντας στα δικά μας, επειδή τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο στις ζωές μας χωρίς το καλό φαγητό που για εμένα προσωπικά συνδέεται με κάποιες από τις πιο ανεξίτηλες αναμνήσεις, κατά τη διάρκεια του διάπλου παρακολουθήσαμε live cooking εν πλω, από τον σεφ Τάκη Διαμαντόπουλο και τον Κώστα Σακούλη με αυθεντικές συνταγές βασισμένες σε τοπικά προϊόντα. Οι φωτιές άναψαν και οι μυρωδιές άρχισαν να σκορπίζονται στο ΑΝΝΑ ΙΙ. Λίγο αργότερα άναψε και το κέφι, αφού φαγητό, κρασί, μουσική και καλή παρέα μεταμόρφωσαν τη διαδρομή σε ένα πάρτι εν πλω.
Αλίμονο αν έλειπαν και τα κοκτέιλ, τα οποία μας έφτιαξαν οι μπαρτέντερ Δημήτρης Αλεξανδρής και Νίκος Λάλος, σε ελληνικές εκδοχές κλασικών κοκτέιλ. Ξετρελάθηκα τόσο με αυτό που είχε γεύση σταφιδόψωμο, αλλά και με την tsipourita, μία εκδοχή της margharita με τσίπουρο.
Ξανά στη στεριά, βρεθήκαμε στην παραλία του Λουτρακίου και το εστιατόριο «Πιπέρι» που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις όσον αφορά στο street food μενού του. Δοκίμασα ένα ζουμερό cheeseburger με νόστιμο μπιφτέκι με μπόλικα μυρωδικά – όχι κλασικό μπεργκερομπιφτέκι δηλαδή, αλλά πιο «της ταβέρνας», μία τορτίγια που έκλεινε μέσα της ένα μερακλίδικο κεμπάπ γιαουρτλού.
H επόμενη μέρα ξεκίνησε από νωρίς. Παρά τον γλυκό ήχο του ψιλόβροχου που με ξύπνησε με τον πιο ευχάριστο τρόπο, δεν μπορώ να πω ότι δεν απογοητεύτηκα ανοίγοντας την κουρτίνα του δωματίου και αντικρίζοντας τη βροχή. Ευτυχώς όμως, λίγη ώρα μετά φάνηκε πως ο καιρός είχε άλλα σχέδια.
Γευσιγνωσία ελαιολάδου για πρώτη φορά
Φύγαμε για να κατευθυνθούμε προς την περιοχή Γαλατάκι που μαζί με περιοχές όπως τα Λουτρά Ωραίας Ελένης ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας «Σολύγειας» και το Markellos Olive, το οικογενειακό εργοστάσιο ελαιολάδου της οικογένειας Μάρκελλου, που διατηρεί ιστορία από το 1932. Εκεί μας περίμενε ο Νίκος Μάρκελλος, με ζεστό χαμόγελο και γεμάτος ανυπομονησία για να μας καλωσορίσει και να ξετυλίξει το νήμα της ιστορίας της οικογένειάς του και της σχέσης της με το ελαιόλαδο.
Το 1932 ήταν όταν το πρώτο μέλος της οικογένειάς, ο Δημήτρης Μάρκελλος, ασχολήθηκε για πρώτη φορά με την καλλιέργεια της ελιάς και την παραγωγή ελαιολάδου. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο 2014 οπότε και έλαβε σκυτάλη η 4η γενιά, τέσσερα πρώτα ξαδέλφια, ο Νίκος, ο Χρήστος, ο Μιχάλης και ο έτερος Νίκος. Έχοντας γερές ρίζες από τους προκατόχους τους συνεχίζουν να γράφουν την ιστορία του οικογενειακού τους δέντρου, της ελιάς φυσικά. Διατηρώντας την παράδοση, τα παιδιά εξέλιξαν την τεχνογνωσία των προγόνων τους προσαρμοσμένα στη σύγχρονη εποχή, εκπαιδεύτηκαν, έλαβαν πιστοποιήσεις και το παράδειγμά τους αποτέλεσε για εμένα πραγματική έμπνευση.
Αφού μας ξενάγησε στον χώρο και μας εξήγησε μερικά από όσα γνωρίζει για το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, ο Νίκος μας συνόδευσε στη σύγχρονη και φωτεινή σάλα όπου πραγματοποιούνται οι γευσιγνωσίες ελαιολάδου. Τα χαρακτηριστικά μπλε ποτηράκια μας περίμεναν στα τραπέζια, όπως και λίγο ψωμί μαζί με μερικά ντοματίνια και φυσικά δύο μικρά μπολάκια με διαφορετικού τύπου ελαιόλαδα για να δοκιμάσουμε και να κάνουμε τη σύγκριση. Μετά από το blind tasting, τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων, έφτασε η ώρα των αποκαλύψεων από τον Νίκο για την ταυτότητα και την ποιότητα του κάθε λαδιού.
Θα πρότεινα στον οποιονδήποτε να κλείσει μία ξενάγηση και ένα tasting οποιαδήποτε στιγμή στο Markellos. Για τις γνώσεις, τη φιλοξενία, την εμπειρία που μοιάζει με παιχνίδι. Μπορείς να δεις ακόμη και τη διαδικασία παραγωγής του ελαιολάδου μέσα από virtual reality! Φεύγοντας πάρε και ένα μπουκάλι από τα προϊόντα του Markellos που κλείνουν όλη τη γεύση της φύσης και τη φέρνουν στο πιάτο σου. Έτσι έκανα κι εγώ.
Για το πιο ωραίο γιαούρτι που έχω φάει
Σειρά είχε μία ακόμη επίσκεψη που θα θυμάμαι για καιρό. Αφού ξεπρόβαλε μέχρι την περιοχή «Μαψός» και την επιβλητική, Ιερά Μονή Τίμιου Σταυρού. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει το γεγονός ότι με εντυπωσίασε με το που ξεπρόβαλλε καθώς στέκεται αγέρωχο ανάμεσα στα βουνά, ή ευθύνονταν οι ήχοι της φύσης, όμως ο χώρος μου μετέφερε αμέσως μία ηρεμία.
Χτίστηκε το 1989 και οι γυναίκες που ζουν εκεί και αποτελούν την ψυχή της μονής διακρίνονται για το πλούσιο παραγωγικό έργο τους. Ίσως πιο πολύ από κάθε Μονή στην οποία έχω βρεθεί μέχρι στιγμής.
Στο χώρο της μονής φιλοξενούνται κάθε χρόνο και παιδιά στις χριστιανικές κατασκηνώσεις, ενώ συντηρεί ορφανοτροφείο θηλέων. Δεν σταματά όμως εδώ αφού η Μονή διαθέτει κτηνοτροφική μονάδα με μεγάλη παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων. Οι μοναχές έχουν εκπαιδευτεί και πιστοποιηθεί πάνω στην τέχνη της τυροκομίας και, όπως φαίνεται, κάνουν τη δουλειά τους άριστα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι τα προϊόντα τους τα βρίσκεις και στο εμπόριο, σε επιλεγμένα σούπερ μάρκετ, ενώ τα στέλνουν και σε πολυτελή ξενοδοχεία, από το Nammos, μέχρι το Costa Navarino. Ναι, καλά κατάλαβες.
Η Γερόντισσα Ιλαρία και οι υπόλοιπες μοναχές μας υποδέχτηκαν με ζεστασιά και φιλική διάθεση, μας συγκέντρωσαν στο ρετρό σαλόνι τους και παρουσίασαν ένα πληθωρικό τραπέζι με όλα τους τα καλούδια. Από το πιπεράτο τυρί τους, μέχρι κεφτεδάκια, τυροπιτάκια, φρέσκο γάλα για να δοκιμάσουμε και το βελούδινο γιαούρτι τους, το οποίο εντυπωσίασε τους πάντες και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα το βρω και στην Αθήνα. Ακόμη δεν τα έχω καταφέρει, όμως πού θα μου πάει. Για το τέλος, είχε και γαλακτομπούρεκο με το δικό τους γάλα και βούτυρο (πήρα και τη συνταγή!). Χαιρετηθήκαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Πίσω στην πόλη
Ακολούθησε ένα πληθωρικό γεύμα στο εστιατόριο Ω3 που φέρνει όλη τη θάλασσα στο πιάτο σου και όποιον ψάχνει μία ευκαιρία για χαλάρωσης θα πρότεινα σίγουρα μία επίσκεψη στο Loutraki Thermal Spa για υδρομασάζ στην πισίνα, σάουνα και χαμάμ στον μεγάλο χώρο του. Οι κυρίες του προσωπικού θα σε υποδεχτούν με ζεστή φιλοξενία και θα σε ξεναγήσουν. Άλλωστε πρέπει να ξέρεις ότι το νερό από τις πηγές είναι ιαματικό και έχει ποικίλα οφέλη για τον οργανισμό και φυσικά το δέρμα. Εγώ πάντως ένιωθα μετά την επιδερμίδα μου απαλή σαν βελούδο! Kαί όλα αυτά σε value for money τιμές.
Το βράδυ μας βρήκε στο εστιατόριο Ωκεανός του Καζίνο Λουτρακίου όπου φάγαμε με θέα τα φώτα της πόλης. Κάθε πιάτο είχε μάλιστα το δικό του pairing σε κρασί. Το δείπνο ξεκίνησε τέλεια με μία αρωματική σαλάτα με καβούρι σε χυμό ντομάτας που θύμιζε λίγο κρύα σούπα και συνδυάστηκε με Αγιωργίτικο ροζέ από το Οινοποιείο Μπαραφάκα. Ήταν και το αγαπημένο μου.
Στη συνέχεια δοκιμάσαμε λουκουμά μπακαλιάρου με αγιολί φάβας και κρέμα παντζαριού. Η κρέμα πολύ νόστιμη, το αγιολί ίσως να έλεγα αχρείαστο και ο λουκουμάς νόστιμος. Το μυλοκόπι σε αμπελόφυλλα αυγολέμονο ήταν μία ενδιαφέρουσα πρόταση – εναλλακτική του κλασικού ντολμά και για το τέλος έφτασε στο τραπέζι κέικ ελαιολάδου με μοντέ λευκής σοκολάτας, βασιλικό, κράμπλ εσπεριδοειδών και παγωτό με γεύση βασιλικού, που για εμένα επισκίασε το υπόλοιπο γλυκό.
Αυλαία στη λιμνοθάλασσα της Βουλιαγμένης
Η Κυριακή ήταν η πρώτη μέρα του καλοκαιριού και ο καιρός μας το έδειξε με όλη του την καλή διάθεση. Με μέρα ηλιόλουστη και υδράργυρο προς τα ψηλά βρεθήκαμε στο beach bar Ypanema στη λιμνοθάλασσα Βουλιαγμένη, ένα τοπίο που σε εντυπωσιάζει με το που προσεγγίσεις.
Γύρω γύρω πράσινο, αρμυρίκια που σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου στις Κυκλάδες και γαλαζοπράσινα νερά «λάδι» που λέμε, σε γαληνεύουν και σου δημιουργούν ανυπομονησία να βουτήξεις. Εκεί παρακολουθήσαμε άλλο ένα live cooking πλάι στο κύμα από τον σεφ Ιωάννη Στέφη που ετοίμασε λαβράκι φρικασέ με αφρό αυγολέμονου και ένα νόστιμο τραχανότο με γαρίδες από τις κυρίες που συνθέτουν τον Σύλλογο Experience Perachora Corinthia. Μπορώ να πω πως το μαμαδίστικο τραχανότο μου έκλεψε την καρδιά.
Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν σύντομη – ευτυχώς – και μετά από ένα τόσο γεμάτο διήμερο σκέφτομαι πως θα το ξαναέκανα σίγουρα!
