Δεν θα έλεγε κανείς πως το προφίλ του κέντρου της Γλυφάδας, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, «σηκώνει» πιο old school, απλές και παραδοσιακές επιλογές στην εστίαση, αφού η περιοχή φημίζεται για τα fancy all day spots και εστιατόρια. Επιχειρήσεις που έχουν περάσει από γενιές σε γενιές, όπως ένας παραδοσιακός φούρνος με ιστορία γενεών, ένα παλιακό αλλά γνήσιο σουβλατζίδικο και πολλές ακόμη, είναι πιο πιθανό να βρεθούν όσο ανεβαίνεις προς την Άνω Γλυφάδα, εκεί όπου σταδιακά αρχίζεις και προσεγγίζεις τους πρόποδες του Υμηττού.

Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτές που είχαν τοποθετηθεί στην πλατεία - που λέμε οι Γλυφαδιώτες - ήδη χρόνια πριν την άφιξη των σύγχρονων εστιατορίων, αλλά αυτές μετριούνται στα δάχτυλα.

Εκεί όμως, καταμεσής του εμπορικού κέντρου της Γλυφάδας, στην οδό Δούσμανη, μια ανάσα από τον πιο κεντρικό δρόμο της Αγγέλου Μεταξά, έχει ανοίξει εδώ και πέντε χρόνια ένα μαγαζί που κάθε πρωί μοσχοβολά φρεσκοψημένο, χωριάτικο φύλλο από πίτα που αχνίζει, καθώς έχει μόλις βγει από τον φούρνο. 

Το Μουζίλο δεν έχει καθόλου τυχαίο όνομα, αφού το έχει δανειστεί από το ομώνυμο μικρό χωριό της Ευρυτανίας, το μέρος καταγωγής του ιδιοκτήτη, Στέφανου Βασιλόπουλου. Ο ίδιος βρίσκεται εκεί από πολύ νωρίς το πρωί, μαζί με τη συνεργάτιδά του Μαρίνα, η οποία ανοίγει την πόρτα του μαγαζιού κάθε μέρα στις 04:30, προκειμένου να ετοιμάσει ζύμες, να ανοίξει τα φύλλα και να φτιάξει τις πίτες που μπαίνουν στη βιτρίνα για τους πρώτους πελάτες. 

Η έμπνευση

Έμπνευση του Στέφανου, ο οποίος προέρχεται από τον κλάδο της εστίασης, ήταν το χωριό και ο παππούς του, ο οποίος έφτιαχνε παραδοσιακές πίτες με χειροποίητο φύλλο, τέτοιες που ο Στέφανος θυμάται ακόμη και σήμερα. «Αυτό που ήθελα να κάνω είναι δώσω στον κόσμο την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι η πίτα, εκτός από τη γεύση που σου προσφέρει, έχει και μία άλλη διάσταση. Αν περιέχει καλές πρώτες ύλες, μπορεί να αποτελέσει ένα υγιεινό, θρεπτικό και νόστιμο σνακ, ακόμη και για τα παιδιά στο σχολείο». 

Αγαπημένη στιγμή: Το «κρατς»

Δεν αφήνει κανέναν άλλον να κόψει τη φρεσκοψημένη πίτα, αφού αυτό το «κρατς» που ακούγεται με το που πιέσει το μαχαίρι στο φύλλο είναι, όπως εξομολογείται, η αγαπημένη του στιγμή. Ίσως, να την περιμένει και πώς και πώς, καθώς πηγαίνει για δουλειά.

Οι πίτες δεν προλαβαίνουν να μείνουν και πολύ στη βιτρίνα, αφού τα ταψιά αδειάζουν γρήγορα, από νωρίς το πρωί από τους σταθερούς πελάτες που ο Στέφανος ξέρει με το μικρό τους όνομα, αλλά και από άλλους περαστικούς που παρασύρονται από τα αρώματα που σε τραβούν θες δε θες. 

Υπάρχει τελικά μυστικό για το καλό φύλλο; 

Κακά τα ψέματα, το να ανοίγεις φύλλο είναι μπελαλίδικη υπόθεση. Άλλοι το κάνουν πού και πού, όποτε έχουν χρόνο γιατί τους αρέσει, σε άλλους φαίνεται κάτι αδιάφορο, άλλοι αρνούνται πεισματικά να το δοκιμάσουν ακόμη και αν θα ήθελαν, γιατί απλά, το φοβούνται. Και ομολογουμένως, το χειροποίητο φύλλο μπορεί τελικά να μην είναι και πυρηνική φυσική, απαιτεί όμως τη φροντίδα, τον χρόνο, το μεράκι και την αγάπη σου. Έτσι λένε άλλωστε και οι ειδικοί. Στην αιώνια απορία του αν υπάρχει τελικά μυστικό για το τέλειο χειροποίητο φύλλο, ο Στέφανος λέει ότι μυστική συνταγή δεν υπάρχει. 

Το φύλλο φτιάχνεται εκεί, σε μόλις λίγα τετραγωνικά και έναν ξύλινο πάγκο στο κατάστημα της Γλυφάδας, ακριβώς πίσω από τη βιτρίνα. Από την παραγωγή, αμέσως στην κατανάλωση, δηλαδή. 

Όσο για τη συνταγή, εκείνοι βάζουν νερό, λάδι, αλεύρι και λίγο τσίπουρο, που βοηθάει στο φύλλο να γίνει τραγανό. Τίποτα περίπλοκο και ό,τι χρειάζεται ουσιαστικά ένα κλασικό φύλλο για πίτα. Ετοιμάζουν δύο φύλλα πάνω και δύο κάτω και με την πρώτη μπουκιά θα διαπιστώσεις ότι η πίτα είναι πραγματικά τραγανή. Ειδικά στο εξωτερικό φύλλο, τη στιγμή που το εσωτερικό είναι λίγο πιο μαλακό και κρατά αυτή την ελάχιστη υγρασία από τα υλικά που σε κάνουν να το τσιμπάς με το χέρι και σκέτο. 

Τα τραγανά φαλάφελ του Falafellas έφτασαν στον Πειραιά

Και εδώ νιώθω την ανάγκη να πω το εξής: ίσως ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία για εμένα να είναι το γεγονός ότι αφού έχεις απολαύσει την πίτα, τίποτα δεν έρχεται στη συνέχεια να σου χαλάσει αυτή την απόλαυση. Να τα λέμε και αυτά, γιατί έχουν σημασία. Εν αντιθέσει με πολλά αντίστοιχα τυροπιτοειδή που υπάρχουν σε αφθονία εκεί έξω, μετά την επίσκεψη στο Μουζίλο δεν θα νιώσεις τίποτα βαρύ στο στομάχι σου, κανενός είδους δυσπεψία ή ενόχληση. Και αυτό ίσως λέει κάτι για τις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται. Ως επί το πλείστον αυτές έρχονται από την Ευρυτανία, όπου αυτό είναι δυνατόν ή από μικρούς Έλληνες παραγωγούς με τους οποίους το Μουζίλο διατηρεί σταθερή συνεργασία. 

Παράδοση και ποικιλία

Το χαρακτηριστικό της πίτας του Μουζίλο είναι το τσαλακωτό φύλλο της, το οποίο εκτός από την εμφάνιση, ίσως βοηθά τη συγκεκριμένη πίτα να είναι τραγανή στο πάνω μέρος, θα πω εγώ. Ναυαρχίδα των προϊόντων τους είναι η μουζιλιώτικη τυρόπιτα με το χαρακτηριστικό, τραγανό και τσαλακωτό χωριάτικο φύλλο και στη γέμιση έναν συνδυασμό από φέτα και κατίκι Δομοκού, με διακριτά κομμάτια τυριού που την κάνουν ακαταμάχητη. Ακόμη και το μαυροσούσαμο με το οποίο πασπαλίζεται, δίνει το κατιτίς του, πέρα από την τσαχπινιά στην εμφάνιση. Αν την πετύχεις, για εμένα είναι επίσης must η πιο ιδιαίτερη πίτα με γέμιση από καρότο και γραβιέρα, αλμυρή και ελαφρώς γλυκιά ταυτόχρονα και πικάντικη από τα διάφορα μπαχαρικά. Ειδικά τώρα τον χειμώνα, είναι η ιδανική επιλογή. 

Αξίζει μία δοκιμή και η τσουκνιδόπιτα που θα σου θυμίσει χωριό και συνδυάζεται με τυρί και μυρωδικά, καθώς και η κοτόπιτα που αποτελεί best seller του Μουζίλο. Καθώς βρισκόμουν εκεί μάλιστα, η απογοήτευση ενός πελάτη που ζήτησε τη συγκεκριμένη και είχε τελειώσει, με εξέπληξε. Κατά τα άλλα, οι επιλογές δεν σταματούν εδώ. Θα βρεις επίσης εξαιρετική μανιταρόπιτα, κασερόπιτα, κιμαδόπιτα, σπανακόπιτα και ό,τι άλλο, ανάλογα με την έμπνευση και τα διαθέσιμα υλικά της κάθε εποχής. 

Σημείωσε ότι σε όλες το τσιμπάνε το πιπεράκι, αλλά τόσο-όσο, για να δίνει αυτή τη σπιρτάδα, χωρίς όμως να καίγεσαι.

Εκτός από κομμάτι στο χέρι ή πακέτο, μπορείς να πάρεις πίτα και σε ταψάκι για το σπίτι, είτε έτοιμη ψημένη, είτε για να την ψήσεις στον φούρνο σου και να την απολαύσεις αχνιστή και με όλα της τα αρώματα, όπως της πρέπει. 

Plus: Αν έχεις όρεξη και για ένα γλυκάκι, φεύγοντας πάρε και ένα κομμάτι μηλόπιτα με τραγανό crumble και θα με θυμηθείς.