Όμως τα παλιά καλά ζαχαροπλαστεία που κρατάνε ψηλά τον πήχη της ποιότητας δεν είναι μόνο νοσταλγία, είναι σαν μια ζεστή καθησυχαστική αγκαλιά, ότι όλα είναι καλά και στη θέση τους. Και τα έχουμε πάντα στην καρδιά μας γιατί σε πείσμα των καιρών επιμένουν να μας θυμίζουν σιωπηλά πως οι μόδες έρχονται και παρέρχονται, όμως το διαχρονικό είναι αξεπέραστο. Και παντοτινό. Κι ας μην είναι glamorous, δεν πειράζει. Αν περάσεις απ’ έξω, δεν θα εντυπωσιαστείς καθόλου, στο εγγυώμαι. Για ένα ζαχαροπλαστείο στην Κυψέλη μιλάμε, Κερκύρας και Παξών γωνία. Μόνο στο όνομα σκαλώνει το μάτι καθώς διαβάζει το όνομα φαρδύ πλατύ στη μαρκίζα «Μπόζας». Κατά τα άλλα, καμιά ευφάνταστη διακόσμηση, τίποτα το τρανταχτό, μόνο πάστρα και τάξη. Μπαίνοντας δεν θα δεις τα ράφια να ξεχειλίζουν από ποικιλία, στα ψυγεία του οι πάστες δεν συνωστίζονται, όμως τα πάντα έχουν τη θέση τους στο χώρο, ίδια από πάντα θαρρείς. Γιατί τα πράγματα είναι απλά και κατανοητά εδώ. Τα προϊόντα του λίγα και καλά, φρέσκα πάντα, όλα δικής τους παραγωγής, φτιάχνονται στο εργαστήριο που βρίσκεται ακριβώς από πάνω. 

Ο Παναγιώτης Μπόζας κάθε πρωί μπαίνει στο εργαστήριο αξημέρωτα και βγαίνει από κει νωρίς το απόγευμα για να κατέβει στο μαγαζί. Έμαθε την τέχνη από τον πατέρα του τον Ξενοφών και τις δικές του συνταγές παλεύει από πάντα. Ο νονός του πατέρα του ήταν ζαχαροπλάστης στου Zonar’s και έμαθε την τέχνη όταν πήγε να δουλέψει κοντά του, από δώδεκα χρονών παιδί. Αργότερα πήγε και στο Παρίσι για μετεκπαίδευση, όπου έστελνε όλους τους τεχνίτες του ο Ζωναράς, ο ιδιοκτήτης του πασίγνωστου ζαχαροπλαστείου. Ο Ξενοφών Μπόζας άνοιξε το πρώτο του ζαχαροπλαστείο το 1967 όταν έγινε 40 χρονών, όχι όμως στο συγκεκριμένο σημείο. Δυο μαγαζιά χρειάστηκε να αλλάξει μέχρι να φτάσει το 1993 στο ιδιόκτητο κτήριο που το βρίσκουμε σήμερα. Ο Παναγιώτης παράλληλα με τις σπουδές του στα Οικονομικά, ξεκίνησε να βοηθά στο εργαστήριο από τα 18 του. Το 1996 αφού αρρώστησε ο πατέρας του, ανέλαβε εξ ολοκλήρου την επιχείρηση, ήταν μόλις 23! 

Η ποικιλία των προϊόντων που παράγει δεν είναι τεράστια, αλλά εκλεκτή. Αξίζει να έρθεις ως εδώ για το τσουρέκι του που την περίοδο του Πάσχα οι πελάτες κάνουν ουρές για να το προμηθευτούν, τα σμυρναίικα κουλουράκια του, τα γεμιστά βουτήματα, το κέικ, τα φανταστικά αμυγδαλωτά και τους εργολάβους από ντόπιο αμύγδαλο. Όλα τα σοκολατάκια, τα σοκολατένια γλυκά και τα κεράσματα είναι επίσης δικά του: βραχάκια, τρουφάκια τριών ειδών – τυλιγμένα σε κακάο ή τρούφα ή αμύγδαλο - καριόκες, παστάκια, πουράκια. Επίσης, φτιάχνει καταπληκτικά κουρκουμπίνια, γλυκά ταψιού, κανταΐφι και εκμέκ κανταΐφι. Από τις πάστες ξεχωρίζουν η αμυγδάλου, η σοκολατίνα, ή τρούφα, το μιλφέιγ και το προφιτερόλ.

Ωστόσο, η μεγάλη σταρ του μαγαζιού είναι η τούρτα αμυγδάλου. Δεν την ήξερα, μου τη σύστησε χρόνια πριν ο φίλος μας ο Μανώλης – ο Εμμανουήλ όπως θα με διόρθωνε εκείνος - έφερνε τούρτα αμυγδάλου σε όλα τα τραπεζώματα της Ελένης. Την πρώτη φορά που είδα να τη βγάζει επιμελώς από το κουτί της και να την ακουμπά με ευλάβεια στην πιατέλα δεν πίστευα στα μάτια μου. Τούρτα αμυγδάλου όνομα και πράμα, αφού βρισκόταν κάτω από ένα βουνό καβουρντισμένων αμυγδάλων, ροζέτες αληθινής σαντιγί και φρέσκες φράουλες. Από την πρώτη μπουκιά μπήκε στην καρδιά μου. Εκεί την έχω από τότε, για το σωστό πάχος της, το λεπτεπίλεπτο παντεσπάνι - αφρός, την αυθεντικότητα της κρέμας της, την αληθινή σαν άλλοτε και πάντα φρέσκια σαντιγί, τα άψογα καβουρντισμένα αμύγδαλα που δεν τσιγκουνεύεται να τα ρίχνει πάνω της βουνό τη στιγμή που τη βάζει στο κουτί η γλυκύτατη κοπέλα του σέρβις. 

«Κι άλλο!» φωνάζει από δίπλα η κυρία Μαρία Μπόζα, η μητέρα του Παναγιώτη «κι άλλο!» που χρόνια ολόκληρα δούλευε στο ζαχαροπλαστείο πλάι στο σύζυγό της και δεν διστάζει να φωτογραφηθεί με την τούρτα στα χέρια. Ο Παναγιώτης όμως αποφεύγει την κάμερα της Άρτεμης, αλλά στο τέλος μου κάνει τη χάρη να φωτογραφηθεί μαζί μου. Τιμή μου Παναγιώτη!