Η Ταβέρνα των Φίλων μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή, όταν την πρωτοείδα να κυκλοφορεί στα social media. Το όνομα και μόνο μου έβγαζε μία θαλπωρή, μία ζεστασιά και, χαζεύοντας τις φωτογραφίες, έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται να κάθεται σε ένα ζεστό και cozy μαγειρείο με την παρέα μου και να τρώμε νόστιμο φαγητό με κρασί. Το όραμα έγινε - σχεδόν - πραγματικότητα, αφού το φαγητό ήταν τελικά αρκετά ανώτερο των προσδοκιών μου.

Φτάσαμε μέχρι τον Κολωνό, μία περιοχή στην οποία κατά τα άλλα μέχρι στιγμής δεν έβρισκα κάποιο λόγο για να βγω, αφού συνήθως φτάνω μέχρι το Μεταξουργείο είτε για κάποιο θέατρο, είτε για φαγητό και ποτό. Περπατώντας μέσα στα στενά η ταμπέλα της Ταβέρνας των Φίλων κάνει μπαμ, παρότι τη μισοκρύβουν καταπράσινες φυλλωσιές που έρχονται σε αντίθεση με το αστικό τοπίο και μπαίνοντας, μας καλωσόρισαν ζεστά και φαρδιά χαμόγελα.  

10 ταβέρνες με τζάκι στην Αθήνα για φαγητό δίπλα στη φωτιά

Μέσα, τα ξύλινα τραπέζια είναι στρωμένα με λευκά τραπεζομάντιλα, κάτι που ομολογουμένως είχαμε καιρό να συναντήσουμε και μας εξέπληξε ευχάριστα. Στα αριστερά, στην ανοιχτή κουζίνα οι κατσαρόλες παίρνουν φωτιά, στο βάθος μεγάλα βαρέλια και ο πίνακας με το ποτάμι που χωρίζει τα σπίτια από το δάσος θυμίζει λίγο χωριό, με όλη τη νοσταλγία που αυτό συνεπάγεται, ενώ γύρω υπάρχει μια γλυκιά βαβούρα από τον κόσμο που μοιράζεται όμορφες στιγμές, γελά και περνά ξέγνοιαστα. 

Η Ταβέρνα των Φίλων καταφέρνει να λειτουργήσει ως γέφυρα μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, αφού βασίζεται σε παραδοσιακές ελληνικές γεύσεις και σε καλή, εποχική πρώτη ύλη. 

Ποιοι είναι τελικά αυτοί οι φίλοι;  

Οι καινούργιοι ιδιοκτήτες, ο σεφ Γιάννης Μούσιος που γνωρίσαμε από τις Σεϋχέλλες και ο Γιώργος Κοντορίζος, ο σομελιέ που μεταξύ άλλων έχει περάσει και από τη Σπονδή, είναι οι δύο «Φίλοι» της Ταβέρνας, που έδωσαν σάρκα και οστά σε αυτό που ονειρεύονταν. Σε αυτό τους το εγχείρημα δεν ξεκίνησαν βέβαια εξ ολοκλήρου από το 0, αφού έφτιαξαν τη δική τους ταβέρνα στη θέση μίας παλαιότερης, η οποία βρισκόταν εκεί από το 1958. Γνωστή οικογενειακή ψησταριά - στέκι της περιοχής, που κράτησαν δύο γενιές της οικογένειας, ενώ μετά έμεινε για χρόνια εγκαταλελειμμένη.

Ο Γιάννης και ο Γιώργος, με την εμπειρία αλλά και τη φρεσκάδα τους, αποφάσισαν να της δώσουν και πάλι ζωή, διατηρώντας τη βάση της, αλλά δίνοντας στη δική τους «Ταβέρνα των Φίλων» μία άλλη διάσταση. 

Μενού με λίγα και καλά: Κλισέ, αλλά ισχύει

Ο κατάλογος αποτελείται από μία σελίδα όπου χωρούν ορεκτικά, κυρίως και επιδόρπια, όμως πραγματικά δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Και αυτό γιατί όπως λέει ο Γιώργος, το μενού αλλάζει συνεχώς - μπορεί και καθημερινά - με μόνο 1-2 συνοδευτικά που ταιριάζουν με όλα να μένουν σταθερά, αφού η φιλοσοφία βασίζεται στα εποχικά υλικά και τις πρώτες ύλες που είναι διαθέσιμες καθημερινά. 

Ξεκινήσαμε με τυροκαυτερή που δεν είναι απλά μία τυροκαυτερή που πετάχτηκε απρόσεχτα στο πιάτο, αλλά φαίνεται, οπτικά και γευστικά ότι έχει περάσει από καλή προετοιμασία, με ψητές πιπεριές, κάψα τόσο όσο και από πάνω μπόλικο λάδι και ρίγανη. Η ιδανική παρέα για τις τεράστιες φέτες ψωμιού που έρχονται για την αρχή.

Οι κυδωνάτες πατάτες - από αυτά τα σταθερά πιάτα, αφού τις παραγγέλνουν όλοι - αποτελούν τέλεια συνοδεία για οποιοδήποτε από τα άλλα κυρίως και είναι νοστιμότατες, με μπόλικο ζουμάκι να πάρεις από το πιάτο με το κουτάλι και να ρίξεις από πάνω. 

Μετά, εξαιρετικά γρήγορα, παρά τον κόσμο, ξεκίνησαν να έρχονται σαλάτες και κυρίως. Βάλαμε τα πάντα για τη μέση, αφού ήμασταν παρέα πέντε ατόμων και θέλαμε να δοκιμάσουμε από διάφορες γεύσεις και νομίζω πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις την εμπειρία στην Ταβέρνα των Φίλων. 

Η Καλοπούλα στο Αισθητικό Δάσος Υμηττού είναι το καταφύγιο που έψαχνες μέσα στην πόλη

Πρώτα ήρθαν τα παραπούλια στα κάρβουνα με καπνιστό Βολάκι Άνδρου και ψίχουλα, που ήταν μία εντυπωσιακή έκπληξη. Η γεύση του καπνιστού ήταν τόσο γεμάτη που έκανε αυτή τη σαλάτα πεντανόστιμη, ενώ και το βολάκι ταίριαξε τέλεια. Μαζί ήρθαν τα παντζάρια φούρνου με άγρια ρόκα και σκορδαλιά καρύδι. Μία ζεστή σαλάτα που παρότι ήταν για εμένα ήταν αρχικά το απόλυτο outsider - αφού γενικώς δεν προτιμώ τα παντζάρια -, έγινε το αγαπημένο μου πιάτο απ' όσα δοκίμασα. Τα παντζάρια ήταν τρυφερά και είχαν ένα ροζ χρώμα, ενώ με το ψήσιμο στον φούρνο η γεύση τους θύμιζε πιο πολύ κάτι σαν κρεατικό. Η σκορδαλιά καρύδι δε, άλλη φάση. Μία ωραία πρόταση για κάτι που ξεφεύγει από τα κλασικά και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις μία γεμάτη πιρουνιά με παντζάρι και ρόκα και να τη βουτήξεις στη σκορδαλιά. 

Για τη συνέχεια, επειδή ποτέ δεν μπορούμε να παραλείψουμε ένα ζυμαρικό όταν υπάρχει διαθέσιμο, παραγγείλαμε τις παπαρδέλες με άγρια μανιτάρια και τριμμένο Πυθαρίσιο Σκύρου. Η νοστιμιά τους ήταν αδιαμφισβήτητη, όμως ίσως το έβαζα τελευταίο στο rating μου, όχι γιατί δεν μου άρεσε, αλλά γιατί πιστεύω ότι τα υπόλοιπα ήταν πραγματικά τόσο νόστιμα, τη στιγμή που το συγκεκριμένο μου φάνηκε αρκετά γνώριμο και συνηθισμένο, επομένως νομίζω πως λίγο επισκιάστηκε. 

Μετά έφτασε στο τραπέζι ένα θαλασσινό σουβλάκι, με τόνο στα κάρβουνα, που συνδυάστηκε με χορταρικά και μαγιονέζα σαφράν. Το σουβλάκι ένα, αλλά τα κομμάτια του μπόλικα και χορταστικά για να δοκιμάσει όλη η παρέα. Παραγγείλαμε επίσης κοκκινιστούς ντολμάδες με λάχανο τουρσί και γέμιση από κόκκορα και μυρωδικά, ένα πιάτο που θυμίζει αρκετά αυτά της μαμάς και επειδή ένα κρέας ποτέ δε λείπει, δοκιμάσαμε και τη χοιρινή μπριζόλα στα κάρβουνα με ελαιόλαδο λιαστής ντομάτας, με ωραία κρούστα εξωτερικά και τρυφερή μέσα. Το λαδάκι βέβαια που είναι περισσότερο μία λαδερή κόκκινη σάλτσα, έδινε στην μπριζόλα άλλη χάρη και νομίζω ότι τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν πασπαλιζόταν με μπόλικη ρίγανη που μοσχοβολούσε. 

Wine list προσιτή σε όλους, επιτέλους 

Και αφού στην ομάδα της Ταβέρνας των Φίλων υπάρχει ένας σομελιέ, το κεφάλαιο κρασί δεν θα μπορούσε να μην είναι προσεγμένο. Ίσως είναι ένα από αυτά τα λίγα πράγματα που την κάνουν πιο σύγχρονη, καθώς δεν σερβίρουν χύμα κρασί, αλλά διαθέτουν μία προσεκτικά επιλεγμένη wine list, με κρασιά που σερβίρονται σε κολωνάτα ποτήρια.

Μη σε τρομάζει όμως αυτό, αφού η λίστα συγκεντρώνει επιλογές του Γιώργου από τον εγχώριο αμπελώνα, αρκετά προσιτές, που ξεκινούν από τα 20 ευρώ, ενώ δίνεται η δυνατότητα φυσικά να παραγγείλεις και ποτήρι. Το προσωπικό είναι τόσο φιλικό και μοιάζει να έχει κάθε φορά την ίδια όρεξη για να σε βοηθήσει και να σε κατευθύνει. 

Σοκολατάκι στο χαρτί

Για το τέλος ζητήσαμε και τα δύο γλυκά που ήταν διαθέσιμα στο μενού, το πιο ιδιαίτερο αχλάδι ποσέ σε σάλτσα από κόκκινο κρασί και μια φίνα κρέμα και την πολυφωτογραφημένη μους σοκολάτας, που γαρνίρεται με ελαιόλαδο και τριμμένο καρύδι σε κολωνάτο ποτήρι, όπως μας σέρβιραν παλιά το παγωτό στα καφέ που πηγαίναμε με τους γονείς μας.

Ζητώντας λογαριασμό βέβαια, μας προσέφεραν και σοκολατάκι τυλιγμένο σε χαρτί, μέσα από μία γυάλα, για κάθε μέλος της παρέας. Μία κίνηση που συμπληρώνει το άψογο σέρβις και τη φιλική εξυπηρέτηση και σε κάνει να νιώθεις ότι τα παιδιά στο μαγαζί από κάπου σε ξέρουν, διατηρώντας με έναν μοναδικό τρόπο τις ισορροπίες. 

Θα ήθελα σίγουρα να επισκεφτώ την Ταβέρνα των Φίλων και ένα σούρουπο, όταν ο καιρός ανοίξει και ξεκινήσει να βγάζει και πάλι τα τραπεζάκια της στη μικρή αυλή απέναντι, που μοιάζει σαν όαση ανάμεσα στο γκρι της πόλης.