Το καλοκαίρι στην Αθήνα μπορεί να γίνει όμορφο, ειδυλλιακό και απολαυστικό, αρκεί να ξέρεις πού να κατευθυνθείς. Αμέτρητες δροσερές αυλές, ταράτσες και φυσικά σημεία με θέα στη θάλασσα που σε ταξιδεύει σε περιμένουν για να πάρεις αυτή την ανάσα που τόσο χρειάζεσαι αυτή την περίοδο. 

Αδιαμφισβήτητα ένα από αυτά τα σημεία είναι και το ιστορικό ψαροφαγικό εστιατόριο που οι νότιοι ξέρουν απλά ως «ο Λάμπρος» στη Βουλιαγμένη. Αξίζει κάθε χιλιόμετρο που θα διανύσεις από το κέντρο της πόλης για να βρεθείς σε αυτό το προάστιο που συνδυάζει πράσινο και μαγευτική θέα. Και κάπου εκεί, οδηγώντας και περνώντας την πλατεία της, να φτάσεις μέχρι την εντυπωσιακή λίμνη της Βουλιαγμένης και ακριβώς απέναντί της το Labros Restaurant. 

Στεγάζεται σε ένα πέτρινο κτίριο που στέκει εκεί από το μακρινό 1889, όταν τότε η Βουλιαγμένη ήταν γεμάτη χωματόδρομους και αποτελούσε έναν μακρινό προορισμό για τους Αθηναίους. Ένα μέρος το οποίο προσέγγιζαν οι περισσότεροι με το λεωφορείο το καλοκαίρι σαν εκδρομή, για να κάνουν μπάνιο. Τα χρόνια πέρασαν και ο ταπεινός χωματόδρομος στο κέντρο της Βουλιαγμένης έγινε λεωφόρος και κάπου εκεί, στο πέτρινο κτίριο, ξεκίνησε να στρώνει τα τραπέζια του ο Λάμπρος, που σέρβιρε φρέσκο ψάρι και θαλασσινά. 

Στον άνετο εξωτερικό του χώρο, τα τραπέζια στρώνονται ακόμη με λευκά τραπεζομάντιλα και εκ πείρας θα πω ότι η ωραιότερη ώρα για να επιλέξεις να καθίσεις σε ένα από αυτά είναι το σούρουπο. Η ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα και τον όρμο της Βουλιαγμένης σου επιτρέπει να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα και τον ήλιο καθώς σταδιακά κρύβεται πίσω από τον Αστέρα Βουλιαγμένης. Δροσερό αεράκι, άνετη και χαλαρή ατμόσφαιρα και όλα μοιάζουν μοναδικά για να ξεκινήσεις να δοκιμάζεις τη μεσογειακή κουζίνα και όσα σου επιφυλάσσει ο Λάμπρος. 

Ξεκινήσαμε το γεύμα μας με τη σαλάτα «Λάμπρος», με έμφαση στα διάφορα χορταρικά: ρόκα, βαλεριάνα, μιζούνα, αλλά και αβοκάντο, πιπεράκι, παξιμάδια χαρουπιού και dressing από δαμάσκηνο και βαλσάμικο. Και βέβαια, τις γαρίδες που για εμένα ήταν το highlight, ζουμερές και τραγανές στο εξωτερικό.

Στη συνέχεια έφτασε στο τραπέζι ένα πιάτο από τα ωμά ψάρια και συγκεκριμένα το καρπάτσιο, μαριναρισμένο με μοσχολέμονο, δροσερό και ό,τι πρέπει για να ανοίξει η όρεξη. 

Στη συνέχεια έφτασε στο τραπέζι μία ταραμοσαλάτα με αυγοτάραχο που ήταν ό,τι πρέπει για τις βουτιές με το προζυμένιο ψωμί και τα κριτσίνια που είχαν έρθει νωρίτερα. Η γεύση της κλασική και διαχρονική. 

Και επειδή πάντα το θέλω το ζυμαρικό μου, παραγγείλαμε τα ραβιόλι γαρίδες, που κατέληξε να είναι το αγαπημένο μου πιάτο. Ιδιαίτερο, μακρόστενο σχήμα στα ζυμαρικά που ήταν τέλεια βρασμένα al dente, γεμισμένα με πολύ ψιλοκομμένα κομμάτια γαρίδας, λαχανικά και μυρωδικά που ξεχώριζαν. Όλα αυτά μέσα σε μία παχύρρευστη και κρεμώδη σάλτσα και από πάνω μπόλικη τριμμένη μαύρη τρούφα που ήταν η τέλεια γαρνιτούρα, χωρίς να επισκιάζει τις υπόλοιπες γεύσεις. Η σάλτσα δε, σε τέτοια ποσότητα που μετά με χαρά βούτηξα και το ψωμί μου. 

Αν πας στον Λάμπρο και δεν δοκιμάσεις κάποιο ψάρι είναι σαν να μην πήγες. Στη δική μου περίπτωση, αυτό ήταν φιλέτο από λαβράκι στα κάρβουνα, συνοδευόμενο από πουρέ κουνουπιδιού και σάλτσα  με τομάτες και φρέσκα μυρωδικά. Το ψάρι ζουμερό και νόστιμο με ωραία καψαλισμένη κρούστα. Ο πουρές ήταν ευχάριστη συνοδεία, ίσως λίγο πιο ουδέτερη απ΄ ότι θα την ήθελα. 

Το γεύμα έκλεισε με φρέσκα φρούτα εποχής (το καρπούζι πραγματικά το απήλαυσα) και βέβαια το απαραίτητο γλυκό που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν παραδοσιακό εκμέκ με κανταΐφι και μπόλικο φιστίκι Αιγίνης. Απλά και κλασικά.