Με τη δύναμη της εικόνας και των social media, το να βρεις πια να κλείσεις σε ένα εστιατόριο στην Αθήνα έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο. Τα viral μαγαζιά που συζητά όλη η πόλη – είτε για καλό είτε για κακό – γίνονται όλο και περισσότερα και όσο περισσότερα λόγια, τόσο μεγαλύτερη είναι και η αναμονή σου για να εξασφαλίσεις ένα τραπέζι. Μία διαδικασία που έχει αρχίσει να κουράζει. 

Το Yphes είναι μία νέα άφιξη στην πόλη, ο κόσμος τώρα το μαθαίνει, όμως δεν είναι από αυτά τα μαγαζιά που συζητούν οι πάντες. Είναι ωστόσο από αυτές τις περιπτώσεις που δεν χρειάζεται να συζητηθεί και πολύ, αρκεί να το ανακαλύψεις και να το δοκιμάσεις. 

Στο στενάκι της οδού Κτενά και τον αριθμό 3, το Yphes μας παρουσιάζεται ως ένα γνήσιο αθηναϊκό bistro με έναν πολύ μικρό εσωτερικό χώρο που απαρτίζεται από μόλις τρία τραπέζια, και ένα μπαρ απέναντί τους, ενώ τα φωτεινά του χρώματα, οι γήινες αποχρώσεις, ο φωτισμός και η διακριτική κομψότητα σε χαλαρώνουν αμέσως με το που μπεις. 

Δευτερόλεπτα πριν περάσω το κατώφλι έριξα μία ματιά στον εξωτερικό χώρο, όπου κάποιοι πιο τολμηροί από εμένα κάθισαν -με τη βοήθεια της σόμπας βέβαια- και ήδη, πριν δοκιμάσω το φαγητό, βλέποντας το καταπράσινο περιβάλλον της μικρής πλατείας καταμεσής του κέντρου, ονειρεύτηκα να κάθομαι ένα χαλαρό, ζεστό απόγευμα για φαγητό με την παρέα μου. 

Ανάμεσα στο σύγχρονο και το νοσταλγικό comfort 

Ας περάσουμε όμως στο παρασύνθημα: Στο τιμόνι της κουζίνας του Yphes βρίσκεται ο σεφ Νίκος Ζερβός, ο οποίος καταγράφει στο βιογραφικό του συνεργασίες όπως αυτή με τον Χριστόφορο Πέσκια, ενώ τα περιποιημένα cocktails επιμελείται ο Αλέξανδρος Χρονόπουλος. 
Το μενού κινείται σε μεσογειακά μονοπάτια, με τη φιλοσοφία που ακολουθεί ένα σύγχρονο bistro. Με επιρροές από διάφορες κουζίνες του κόσμου, που όμως δεν ξεπερνούν τα όρια για να αλλοιώσουν τον βασικό πυλώνα του. Comfort, χορταστικό, πραγματικά νόστιμο φαγητό. Έννοιες αυτονόητες που όμως ίσως τελευταία έχουν χαθεί λίγο στον βωμό του εντυπωσιασμού. 

Ξεκινήσαμε με ζεστό, προζυμένιο ψωμί που σερβίρεται με Κρητικό ελαιόλαδο και βούτυρο για να αλείψεις. Η αγαπημένη μου αρχή. Μετά από αυτό ήρθε ένα από τα πιάτα που αποτέλεσε για εμένα έκπληξη. Μία πληθωρική ζεστή πατατοσαλάτα που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή χαζεύοντας το μενού, με ελληνικές γνώριμες γεύσεις, με το πιάτο να αδειάζει σε χρόνο dt. Οι πατάτες σε μικρά κομμάτια έδεσαν μοναδικά με κάπαρη, ελιές, σύγκλινο Μάνης, φέτα, λιαστή ντομάτα και άνηθο. Εδώ η σύγχρονη πινελιά ήταν το κρεμμύδι που έγινε πίκλα και έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω σε ένα comfort πιάτο που μπήκε στη λίστα με τα αγαπημένα μου. 

Για τη συνέχεια έφτασε στο τραπέζι το λαβράκι σεβίτσε με σάλτσα μάνγκο – passion fruit, πιπεριά και λάδι βασιλικού, με τη φρεσκάδα και τη σπιρτάδα που σου αφήνει ένα ωραίο σεβίτσε. 

Ακολούθησε άλλο ένα must για εμένα, όσο και αν καμιά φορά υποτιμούμε τα λαχανικά μπροστά σε ένα κυρίως πιάτο. Τα σπαράγγια με σέσκουλα, σαλικόρνια, και σάλτσα από κίτρο, τρούφα και ξύδι Xeres και τηγανητό κρεμμύδι από πάνω ήταν τόσο νόστιμα, που θα τα έτρωγα και για κυρίως πιάτο. Είναι απίστευτο πώς τα σπαράγγια και τα σέσκουλα, αν δουλευτούν σωστά και με λεπτομέρεια, μπορούν να έχουν μυρωδιά, υφή και γεύση τόσο απολαυστική που να σε κάνει να θέλεις και δεύτερη μερίδα. Περνιούνται βλέπεις από δυνατή φωτιά, πράγμα που για εμένα κάνει τη διαφορά, αφού παίρνουν αυτή τη γεύση που σου θυμίζει ψητό, ενώ κρατούν παράλληλα αυτό το κρατσανιστό στοιχείο. Η σάλτσα δε τα απογείωσε, ενώ το τηγανητό κρεμμύδι έδινε αυτή τη γλύκα και το τραγανό στοιχείο που χρειαζόσουν. 

Θέλαμε να δούμε τις «επιδόσεις» τους και στο ταρτάρ και έτσι δοκιμάσαμε και το μοσχάρι ταρτάρ με αφρό παλαιωμένης γραβιέρας, τσιπς πατάτας και χειροποίητο ψωμί, στο οποίο ίσως ένιωσα λίγο ότι η αλμυράδα της γραβιέρας επισκίασε τελικά τον βασικό πρωταγωνιστή. Για εμένα εκεί, όσο και αν φαίνεται ανορθόδοξο, την παράσταση έκλεψε το χειροποίητο ψωμί! 

Άλλο ένα κρεατικό έχει πάντα θέση στο τραπέζι και έτσι η δοκιμή περιλάμβανε μία πιο ελληνική γεύση, το αρνί μπαλοτίνα. Κάπου εδώ να πω ότι βρήκα εξαιρετική την επιλογή να συνοδευτεί από πουρέ απλό, παραδοσιακό και πολύτιμο, έναν πουρέ ριγανάτο, αυτόν που για εμένα αποτελεί τον τέλειο συνοδό για το αρνάκι. Αυτό αποτέλεσε το πιάτο που ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν, από οικογενειακά τραπέζια για όμορφες αναμνήσεις. Και είναι τόσο ωραίο όταν η γεύση συνδέεται με το μυαλό και την ψυχή σου. Τότε νομίζω πως το φαγητό έχει πετύχει ολοκληρωτικά τον στόχο του. 

Εκτός από αυτό, το αρνί γίνεται μπρεζέ στον φούρνο σκόρδο και λεμονοθύμαρο, ήταν τρυφερό όσο έπρεπε, νόστιμο και πιπεράτο και εδώ είχαμε επίσης τη διακριτική σύγχρονη πινελιά της σάλτσας πιπεριάς και αυτή του γιαουρτιού, δίπλα στον πουρέ. 

Αν όμως αγαπάς περισσότερο το ψάρι, τότε η επιλογή σου αν με ρωτάς πρέπει να είναι το ψητό λαβράκι με πουρέ σελινόριζας και χόρτα εποχής: Καλοψημένο, με έντονη κρούστα και μαλακό στο εσωτερικό το κομμάτι του ψαριού στήνεται πάνω σε έναν νόστιμο πουρέ από σελινόριζα και γαρνίρεται με μία ενδιαφέρουσα σως από Μοσχοφίλερο που μοιάζει να φτιάχτηκε μόνο γι’ αυτό και λάδι βασιλικού για τη διακόσμηση του πιάτου. 

Και επειδή πάντα υπάρχει χώρος για γλυκό, δοκιμάσαμε το τιραμισού που έχει κι αυτό την τσαχπινιά του, αφού φτιάχνεται με κρέμα φιστικιού. Βελούδινο, δροσιστικό και ό,τι πρέπει για τον επίλογο του γεύματος. 

Θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην αναφερθώ στα απίστευτα spritz που μας έφτιαξε ο Αλέξανδρος Χρονόπουλος. Το ένα με μανταρίνι, περγαμόντο και σιρόπι ροδάκινο, το άλλο με pink grapefruit, Campari, μαστίχα, δαμάσκηνο και bitter, ακροβατούσαν ανάμεσα στη γλύκα και την πικράδα που χρειάζεται ένα spritz και ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστικά.