Η αλήθεια είναι πως 10 χρόνια τώρα το όνομα του Σωτήρη Κοντιζά ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με αυτό του Nolan και όταν ακούσαμε πως ένα ωραίο πρωί αποχώρησε, ξαφνιαστήκαμε. Ωστόσο, τα μαγαζιά με έντονη προσωπικότητα, έχουν και μια δική τους δυναμική, που ξεπερνά και αυτή τη φήμη του μάγειρα.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Νolan του Κώστα Πισσιώτη. Μαγαζί γωνία, με αέρα κοσμοπολίτικο και απόλυτα ευρωπαϊκό, βρίσκεται στην πιο γαστρονομική γειτονιά του Κέντρου και η καρδιά του χτυπά στους ίδιους ρυθμούς που πάλλεται και η καρδιά της πρωτεύουσας. 

Ο χώρος

Το Nolan είναι ένα ανεπιτήδευτο και απόλυτα σικ εστιατόριο, λιτά διακοσμημένο σε γκρι φόντο, με πολλές μαύρες λεπτομέρειες που υπογραμμίζουν την κομψότητά του. Δεν είναι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό σε μέγεθος και βγάζει τραπεζοκαθίσματα και στο πεζοδρόμιο.

Φτάσαμε λίγο πριν πέσει το τελευταίο φως και αναζητήσαμε το τραπέζι μας. Κοιτάζω γύρω. Μου αρέσει να παρατηρώ για λίγο τους θαμώνες των μαγαζιών που κάθομαι και εδώ μοιάζουν λες και βγήκανε από περιοδικό. Μια άψογα ντυμένη κυρία απολαμβάνει μόνη της ένα πιάτο σούπα, δίπλα κάποιοι επιχειρηματίες συζητούν χαμηλόφωνα, παραδίπλα ένα νεαρό ζευγάρι κοιτάζεται στα μάτια, πιο 'κει κάτι κομψοί τουρίστες φανερά ενημερωμένοι περί του γαστρονομικού γίγνεσθαι της Αθήνας μοιάζουν να απολαμβάνουν το φαγητό τους.

Αυτά που δοκιμάσαμε

Καθίσαμε και εμείς σε ένα τραπέζι και αρχίσαμε να μελετάμε τον κατάλογο στην κατά Νουρλόγλου εποχή του, με μεγάλο ενδιαφέρον και ανυπομονησία. Δεν είναι η πρώτη φορά που τρώμε από τα χέρια του Μιχάλη, στον οποίο ομολογώ πως έχω τεράστια εμπιστοσύνη, γιατί πάνω από 15 χρόνια τώρα δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ, σε όποια τραπέζια και αν έχουμε συναντηθεί.

Η σαλάτα που περιγράφεται ως «σπασμένο αγγούρι» είναι μια καταπράσινη πανδαισία από πρασινάδες, μπαστουνάκια αγγουριού και ψητού κολοκυθιού. Είναι ανάλαφρη και κρεμώδης με τόσο έντονη προσωπικότητα που πολύ ευχαρίστως θα επέστρεφα για χάρη της. Για την καβουροσαλάτα που ο κατάλογος περιγράφει λιτά και απέριττα ως «καβούρι» δεν έχω λόγια, αλλά θα προσπαθήσω να την περιγράψω. Κάτω από ένα λεπτεπίλεπτο κομμάτι μαρέγκας που έχει βαφτεί στο χρώμα της καβουροδαγκάνας στέκεται ένα λοφάκι καβουροσαλάτας. Λίγο ξινή, λίγο γλυκιά, με έντονους τόνους lime και λίτσι, κάπως αιθέρια, αλλά άκρως ψαρένια, κολυμπά σε μια ρηχή θάλασσα από κονσομέ βατόμουρου με έξτρα αρώματα τριαντάφυλλου. Πρέπει να σπάσεις τη μαρέγκα σε κομματάκια και να τα ανακατέψεις καλά πριν γευτείς την πρώτη μπουκιά - και τον παράδεισο μαζί. 

Η πιο ελληνική παράγραφος του μενού κρυβόταν στη σαλάτα με τα ψητά φασολάκια σχάρας, που στεκόντουσαν ανάμεσα από φρεσκοτριμμένη στο χέρι φρέσκια ντομάτα και ένα πλούσιο στρώμα από ναξιώτικο ανθότυρο του Μπαμπούνη. Τα φυλλαράκια φρέσκιας ρίγανης στο τέλος λες και της έβαλαν στην κορφή μια τοσοδούλα ελληνική σημαία. Τη λάτρεψα! 

Αριστούργημα και ο μπακαλιάρος τεμπούρα που σερβίρεται με μαγιονέζα wasabi, πράσινο μήλο, φινόκιο και χειροποίητη σάλτσα nduja. Το Πιλμένι είναι μια υπέροχη σούπα που αποτελείται από ζωμό μοσχαριού και χειροποίητα υπερμεγέθη ζυμαρικά, γεμισμένα με θαλασσινά και είναι αρωματισμένη με μπόλικο φρέσκο κόλιανδρο και λέμονγκρας.

Πολύ ιδιαίτερο πιάτο ήταν και το ταρτάρ μοσχαριού με ζεστή σάλτσα ταρτάρ, αλλά και η μοσχίδα που έρχεται ολόσωστα ψημένη και κομμένη σε φετούλες, μέσα σε μια σάλτσα τσιμιτσούρι και ψητά μανιταράκια.

Στο τέλος γλυκαθήκαμε με μια μους σοκολάτας αριστούργημα που συνοδευόταν από ένα τραγανό τουίγ φιστικιού. 

Το φαγητό στο Nolan δεν το λες πια ελληνογιαπωνέζικο. Είναι παγκόσμιο, μοντέρνο και κλασικό με ένα πολύ ισορροπημένο τρόπο. Είναι αιθέριο, με άριστη εμφάνιση στο πιάτο αλλά και ανεπιτήδευτο. Επίσης, είναι εντυπωσιακά νόστιμο και έχει φανταστική σχέση ποιότητας και τιμής, αφού ελάχιστα πιάτα του μενού ξεπερνούν τα 20 ευρώ. 

Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στα υπέροχα παιδιά του σέρβις, που ξεχειλίζουν από νιάτα, ομορφιά, ευγένεια, σβελτάδα και μια χαλαρότητα ζηλευτή, καθώς κινούνται στο χώρο ήρεμα αλλά με μεγάλη χάρη, σαν να χορεύουν.