Την Elea τη βρίσκεις στο δεξί σου χέρι κατηφορίζοντας τη Γαλατσίου και πριν βγεις στη Βεϊκου. Σε εκείνο το σημείο του δρόμου σχηματίζεται ένα μεγάλο πεζοδρόμιο σαν πλατεία, στο οποίο βρίσκεις εμπορικά καταστήματα το ένα δίπλα στο άλλο, καφέ και το συγκεκριμένο εστιατόριο. Έχει - δεν έχει κλείσει χρόνο, όμως επιμένει απλά, ελληνικά και μεσογειακά ως προς το φαγητό που προσφέρει, ωστόσο πρόλαβε να ανασυνταχτεί, να αλλάξει σεφ και μενού. Είναι πλέον δια χειρός Μιχάλη Μερζένη, παλιού μας γνώριμου από τον «Άσωτο» του Παγκρατίου και όχι μόνο.

Ο Παναγιώτης Λάλος και η Χρυσούλα Βασιλοπούλου, οι ιδιοκτήτες του Elea, είναι ζευγάρι στη ζωή αλλά και στις δουλειές. Μιλάω στον πληθυντικό γιατί εδώ και χρόνια οι δυο τους δραστηριοποιούνται με επιτυχία στον τομέα της μόδας, των café bar, πλέον και των εστιατορίων. Το Γαλάτσι είναι η γειτονιά τους, αφού εδώ κινούνται επαγγελματικά από πάντα και η ελληνική κουζίνα είναι αυτή που αγαπούν, καταλαβαίνουν και τιμούν στην Elea.

O χώρος είναι κομψός και ανεπιτήδευτος, αγαπά τους γήινους τόνους, τα ζεστά υλικά και είναι στρωμένος με ξύλο και άνετα τραπέζια και καθίσματα. Η μπροστινή σάλα είναι άκρως φωτεινή και ηλιόλουστη, αφού περιτριγυρίζεται από μια μεγάλη τζαμαρία, ενώ η μέσα βρίσκεται σε συνομιλία με την ανοιχτή κουζίνα. 

Το μενού

Η ελιά, το σύμβολο της ελληνικής γης, της λιτότητας και της σοφίας, εδώ εκτός από όνομα στην ταμπέλα του μαγαζιού, γίνεται και η σημαία μιας νέας προσέγγισης της ελληνικής κουζίνας, μέσα από ένα μενού διανθισμένο με αχνές πινελιές νεοτερισμού, που όμως κολυμπά με άνεση σε όλη τη Μεσόγειο, αλλά έχει και αδυναμία σε ελληνικές πρώτες ύλες με εντοπιότητα και ζωηρό χαρακτήρα. Στο προσούτο Δράμας, στο Πεκορίνο Αμφιλοχίας, στο μαύρο χοίρο, στο τσαλαφούτι Καρπενησίου, στα σκιουφιχτά της Κρήτης, στις πιπεριές Φλωρίνης.

Τι δοκιμάσαμε

Η εισαγωγή ήταν ένα καλαθάκι ψητό ψωμί που συνοδευόταν από ένα μπολάκι με ελιές και άλλο ένα με πελτέ ντομάτας αρτυμένο με μπούκοβο και ελαιόλαδο. Απλά, νόστιμα και νοσταλγικά. Ακολουθώντας την τάση της εποχής, όλα μπαίνουν στη μέση και μοιράζονται, κάτι που τελικά δεν ξέρω γιατί το λέμε σαν καινούργιο, αφού εδώ στην Ελλάδα έτσι κάναμε από πάντα.  

Αρχικά μια υπέροχη ανοιχτή σπανακόπιτα που θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ, γιατί είναι ένα πιάτο που αγάπησα πολύ: ψιλοκομμένο φρέσκο σπανάκι και μυρωδικά αναμείχθηκαν μαζί με ολόκληρα κομμάτια φέτας και ξάπλωσαν πάνω σε ένα οβάλ αφράτο flat bread που κατέφτασε ζεστό και λαχταριστό στο τραπέζι. Κόβεις, λαμβάνεις και απολαμβάνεις. 

Ένα ταμπουλέ με βάση το φαγόπυρο στη συνέχεια, με σταφίδα, ρόδι, δυόσμο, σουμάκ και λεμόνι, πολύ νόστιμη ομολογώ, όπως και η ζεστή πατατοσαλάτα με προσούτο Δράμας, μπόλικο κρεμμυδάκι και μυρωδικά. Τα υπέροχα ντολμαδάκια είχαν ζωηρέψει για τα καλά καθώς είχαν περάσει από σχάρα, είχαν σερβιριστεί πάνω σε ένα αρωματικό στρώμα γιαουρτιού και ήταν πασπαλισμένα με ένα παχύ στρώμα από κουκουνάρι και ρόδι. 

Τα μοσχαρίσια κεφτεδάκια ήταν μαγειρεμένα σε μια πλούσια σάλτσα ντομάτας με μπόλικη πιπεριά Φλωρίνης και όπως βγήκαν καυτά από το φούρνο μέσα στο μαντεμένιο τηγανάκι τους, πασπαλίστηκαν με μια πλούσια στρώση από Πεκορίνο Αμφιλοχίας που έλιωνε για χάρη δική τους και δική μας. Ωραιότατη και η τηγανιά μαύρου χοίρου με πιπεριές Φλωρίνης. Ήταν σβησμένη με τσίπουρο και πασπαλισμένη με καπνιστή πάπρικα.

Το ψητό κοτόπουλο θύμιζε αυτό το μαμαδίστικο της Κυριακής, αλλά κατέφθασε ιδιαίτερα ζουμερό με μια υπέροχα τραγανή πετσούλα, άκρως λεμονάτο και πλούσιο σε αρώματα βοτάνων. Όσο για το πιάτο με τα σκιουφιχτά και την πλούσια σάλτσα ντομάτας με πικάντικο λουκάνικο που δροσιζόταν από γιαούρτι και καιγόταν από βούτυρο, τι να πω; Απλώς ότι χωρούσε μέσα του με άνεση και χάρη την Κρήτη, τη Μακεδονία και μια τζουρίτσα Πόντο. 

Στο τέλος γλυκαθήκαμε με μια πορτοκαλόπιτα υπερπαραγωγή και με εκμέκ από τσουρέκι, κρέμα μαχλέπι και παγωτό μαστίχα, το οποίο συμπάθησα ένα τσικ παραπάνω από το πρώτο γλυκό.

Το σέρβις είναι ευχάριστο και φιλικό, καθόλου επιτηδευμένο και οι τιμές στα αναμενόμενα επίπεδα.