Το Σεράμικο πάει δυο χρόνια τώρα που έπιασε πόστο στον Κεραμεικό στην πολύβουη πιάτσα της Μεγάλου Αλεξάνδρου, μια ανάσα από την Ιερά Οδό. Κατέφτασε πολλά υποσχόμενο με προίκα την καλή του φήμη από την εμπειρία του Σέμπρικο, ενός εστιατορίου που έχει αφήσει τη στάμπα του στο γαστρονομικό χάρτη της χώρας όταν άνοιξε στη Θεσσαλονίκη πριν 10 χρόνια περίπου, αφού από την κουζίνα του αναδύθηκε μια νέα γενιά μαγείρων πρώτης γραμμής, μεταξύ αυτών και ο δικός του, ο Γιώργος Μποϊδάνης.

Η τζαμαρία της πρόσοψης ανοίγει, ενώνοντας όλο το μαγαζί με το πλατύ και σκεπαστό πεζοδρόμιο που απλώνεται μπροστά σαν φυσική συνέχεια του, διπλασιάζοντας το χώρο με τα σκουρόχρωμα τραπεζοκαθίσματα. Στο βάθος η ανοιχτή κουζίνα και οι άνθρωποί της που κινούνται ήρεμα κρατώντας ο καθένας με σιγουριά το πόστο του, στα δεξιά ο ένας τοίχος αφήνει την πέτρα του γυμνή, οι υπόλοιποι περιορίζονται σε μια αστραφτερή λευκότητα αναδεικνύοντας μικρές νόστιμες λεπτομέρειες της τέχνης της κεραμικής, τα πατώματα κρατούν ζωντανό το παλιό μωσαϊκό τους, τα τραπέζια είναι μαρμάρινα, τα λουλουδάκια που γεμίζουν στα βάζα, μοσχομυρίζουν γυναικείο νοιάξιμο. 

Πίσω απ’ όλα η Σάντρα Αγοροπούλου, η οποία με τη βοήθεια του αδερφού της Ηλία, ιδιοκτήτη του Σέμπρικου - αναζητούσε στην Αθήνα το επόμενό της επαγγελματικό βήμα και την επιστροφή της οικογένειάς της από την Ντόχα στην Ελλάδα. Το Σεράμικο είναι ένα μαγαζί ανοιχτό σε όλα του. Στο μάτι, στην κουζίνα, στη διακόσμηση, στο δρόμο που περνά από μπροστά του, στις γεύσεις του που συνομιλούν με όλη τη Μεσόγειο όπως διαπιστώσαμε στη συνέχεια.

Το Σεράμικο φλερτάρει με αυτό που σήμερα συνηθίζουμε να λέμε γαστροκαφενέ, αλλά είναι και λίγο ταβέρνα - γαστροταβέρνα αν θες και λιγουλάκι μπιστρό. Το ρεζουμέ πάντως είναι πως εδώ κυριαρχεί η λογική του όλα μπαίνουν στη μέση του τραπεζιού, όλα μοιράζονται. Ξεκινήσαμε με καλυμνιακή σαλάτα που δεν ήταν άλλο από μια λαχταριστή χωριάτικη φτιαγμένη με καλά λαχανικά και πολύ μεράκι στην οποία είχαν προσθέσει κρουτόν από καλό ψωμί, ψητή μελιτζάνα και ξύγαλο αντί για φέτα. 

Τα φασολάκια με σάλτσα romesco (μια ισπανικής έμπνευσης σάλτσα από ντομάτα, κόκκινη πιπεριά κι αμύγδαλο) είχαν περάσει από τη σχάρα και είναι ένα πιάτο που δεν θα παραλείψω να παραγγείλω στην επόμενη επίσκεψή μου. Το ψητό χταπόδι ήρθε ξαπλωμένο πάνω σε μελιτζανοσαλάτα και ήταν στολισμένο στο πιάτο με ντοματούλες, σουσάμια και φυλλαράκια alfalfa. Κατά τα άλλα ήταν σκέτο λουκούμι κι οι καψαλισμένες άκρες των πλοκαμιών του ένας φόρος τιμής σε όλους τους μερακλήδες ψήστες χταποδιού – τους τέως και τους νυν - που κρεμάνε τα χταπόδια στον ήλιο πριν τα βάλουν στο κάρβουνο. 

Πεντανόστιμες κι οι κροκέτες από κόκορα κοκκινιστό, αν και αυτό το τσακ από μαρμελάδα πιπεριάς που είχαν στο πιάτο για να στέκονται, προσωπικά εμένα της γλυκατζούς μου έπεσε γλυκιά. Τα τσιγαριαστά χόρτα με βουβαλίσιο καβουρμά κι ένα αυγό μάτι καπέλο είναι ένα κορυφαίο πιάτο που χωράει στην αγκαλιά του όλη την Ελλάδα. Το ριζότο ντομάτας ήταν βαθιά νόστιμο διανθισμένο με πολλές τεχνικές που δεν μου φάνηκαν και τόσο απαραίτητες, προτιμώ τις πιο ανάλαφρες και φρέσκες γεύσεις. Υπέροχα μαριναρισμένη και ψημένη η ταλιάτα μαύρου χοίρου συνοδευόταν από πουρέ ρεβιθιού και σοτέ λαχανικά. Σκέτο γλύκισμα και το ψητό συκώτι με γλυκόξινη σάλτσα και δεντρολίβανο έχει όλα τα αρώματα του σαβόρο. 

Το γλυκό τέλος το ονειρευόμουν από την αρχή και ήτανε πραγματικά γκράντε θεσσαλονικιώτικο: θεϊκό Αρμενοβίλ, με άψογα καβουρντισμένο αμύγδαλο, ψιλοκομμένη τραγανή σοκολάτα, σπασμένη μαρέγκα και μια σάλτσα σοκολάτας το die for, αλλά και γιάμι παγωτό ανθόγαλα με σοκολάτα, χώμα κακάο και σάλτσα καραμέλας. 

Το μενού δεν περιορίζεται σε αυτά, έχει πολλές ακόμα στεριανές και θαλασσινές προτάσεις που θα σας φανούν σίγουρα ορεκτικές. Γι’ αυτές θα επιστρέψω κι εγώ. Η λίστα κρασιών που έχει επιμεληθεί η Έλλη Τεντζεράκη διαθέτει αποκλειστικά ελληνικές ετικέτες από μικρούς παραγωγούς.