Μπορεί η ελληνική κουζίνα να είναι πάντα στις καρδιές μας, όμως το ethnic στοιχείο υπάρχει έντονο στην Αθήνα, ειδικά στη street food λογική. Ασιατικά, ανατολίτικα, ιταλικά και ούτω καθεξής, έχουν γεμίσει τις πιάτσες της Αθήνας, και κυρίως το κέντρο. Ως κάτοικος νοτίων προαστίων όμως, οφείλω να γνωρίζω τι γίνεται στα πέριξ των αστικών αυτών περιοχών που έχουν την αύρα της θάλασσας. 

Μία καλή μου φίλη μου είχε μιλήσει για το Kammoun, ένα λιβανέζικο εστιατόριο στην Άνω Γλυφάδα, εντελώς outsider συγκριτικά με τα μαγαζιά που έχει κανείς στο μυαλό του όταν θέλει να βγει στα νότια και για τους περισσότερους, εκτός των κατοίκων, άγνωστο. Και μετά τη δοκιμή, μπορώ να πω πως για μένα απεδείχθη ένα κρυμμένο, μικρό διαμαντάκι. Πίσω από αυτό βρίσκεται ο Wael Ladki από τον Λίβανο, ο οποίος έφυγε από τη χώρα του αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον και για να διαφύγει από τις συνθήκες πολέμου, έζησε 12 χρόνια στο Ντουμπάι, έγινε φωτορεπόρτερ και τελικά βρέθηκε στη Γλυφάδα για να δημιουργήσει ένα αυθεντικό λιβανέζικο εστιατόριο. Είναι αυτό που λέμε η ψυχή και η μορφή του μαγαζιού.

Όπως παραδέχθηκε στη συζήτηση που είχαμε, ο ανοικτός του χαρακτήρας και η ανάγκη του για επικοινωνία με τον κόσμο τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση, όπως και η αγάπη για τις γεύσεις της πατρίδας του - γιατί άλλωστε αυτές ξέρει καλά -, σε μία περιοχή που αγάπησε από την πρώτη στιγμή που επισκέφθηκε την Αθήνα, τη Γλυφάδα. Και τώρα θα ρωτήσεις, γιατί ένα τέτοιο ethnic μαγαζί να βρεθεί στην «απομακρυσμένη» Γλυφάδα και όχι στο κέντρο, για παράδειγμα, ειδικά από τη στιγμή που ο ίδιος ζει στα Εξάρχεια; «Καταρχάς γιατί αγαπώ πολύ τη θάλασσα. Μπορεί το εστιατόριο να είναι στην Άνω Γλυφάδα και να μην τη βλέπω άμεσα, όμως το γεγονός ότι είμαι κοντά της και μπορώ ανά πάσα στιγμή να τη δω, κάνει για μένα μεγάλη διαφορά. Δεν μπορώ να φανταστώ να ζω σε μέρος χωρίς θάλασσα», λέει ο ίδιος.

Lykovrisi: Το ιστορικό μπιστρό του Κολωνακίου προσγειώθηκε στην καρδιά της Γλυφάδας

Ωστόσο, η απόφαση είχε και την επιχειρηματική της σκοπιά: «Το κέντρο είναι γεμάτο με έθνικ μαγαζιά και εστιατόρια και απευθύνεται σε μεγάλο βαθμό σε τουρίστες. Εγώ είχα την ανάγκη να αποκτήσω πιο άμεση επαφή με τους πελάτες, να αποκτήσω σταθερό κοινό, να έχουμε μία πιο προσωποποιημένη σχέση». Και όντως, από το πρωί που θα βρεθεί εκεί για την προετοιμασία του μαγαζιού πριν ανοίξει στη 1 μ.μ., θα δεις κόσμο να περνά και να τον καλημερίζει. Από τα διπλανά σπίτια, περαστικούς, από τα άλλα μαγαζιά με τα οποία γειτνιάζει.

Χρόνια πριν, ο Wael είχε φύγει από τον Λίβανο, δραπετεύοντας από τις δύσκολες καταστάσεις που βίωνε εκεί λόγω του πολέμου, για να αναζητήσει ένα καλύτερο και με ασφάλεια, μέλλον, στο Ντουμπάι. Εκεί εργάστηκε ως φωτορεπόρτερ, γεγονός που τελικά, θέλοντας και μη, τον έφερε πάλι κοντά στη ζοφερή πραγματικότητα και αντιμέτωπο με σκληρές εικόνες που όμως, δυστυχώς, του ήταν ήδη γνώριμες. 

Ζώντας 12 χρόνια εκεί, ένιωσε ότι η δουλειά και η πόλη αυτή δεν έχει κάτι άλλο να του προσφέρει. Όμως η επιστροφή στην πατρίδα ήταν εξίσου δύσκολη. «Αυτή τη στιγμή στη χώρα μου έχουμε έντονα προβλήματα πολλών φύσεων. Πόλεμο, οικονομική και πολιτική κρίση. Οι συγγενείς μου είναι εκεί και πάντα ανησυχώ και κρατώ καθημερινή επαφή μαζί τους, αλλά δεν θα γύριζα ξανά εκεί όπου νιώθω φόβο και ανασφάλεια». 

Θα τον δεις εκεί καθημερινά, χωρίς υπερβολές, αφού δεν είναι ο ιδιοκτήτης που είναι απλώς περαστικός στο μαγαζί του. Με μία κλεφτή ματιά, μπορεί να τον δεις ακόμη και στον νεροχύτη να πλένει σκεύη, όπως ακριβώς θα έκανε στο σπίτι του. «Κάθε πιάτο που φτιάχνουμε είναι ολόφρεσκο. Το φαλάφελ φτιάχνεται μπροστά σου τη στιγμή που θα το παραγγείλεις. Είναι πολύ δύσκολο για εμάς, αλλά προτιμώ να έχουμε έναν μικρότερο κατάλογο και να πω στον πελάτη ότι κάποιο πιάτο μας έχει τελειώσει, παρά να έχουμε ένα τεράστιο μενού, μεγάλες ποσότητες, αλλά κακό ή μέτριο φαγητό», παραδέχεται. 

Τι είναι τελικά το Kammoun;

Εντελώς εκτός πιάτσας, μακριά από τα πιο λαμπερά εστιατόρια της Γλυφάδας, είναι ένα μικρό εστιατόριο επί της λεωφόρου Γούναρη στην Άνω Γλυφάδα, εκεί όπου θα δεις να κινούνται καθημερινά αμέτρητα αυτοκίνητα, αλλά ελάχιστοι πεζοί. Υπάρχει μόνο εξωτερικός χώρος, ο οποίος τον χειμώνα κλείνει προκειμένου να μπορεί να είναι επισκέψιμος και διατηρεί αυτή την boho αισθητική του λιβανέζικου εστιατορίου, αλλά στην απλότητά της. Με απλά, ξύλινα τραπεζοκαθίσματα όπως τα βλέπεις στις ταβέρνες και μικρές παραδοσιακές πινελιές.  Η αλήθεια είναι πως περνώντας καταλαβαίνεις ότι δεν αποτελεί έναν προορισμό για fancy εξόδους, όπως αυτές που έχεις συνηθίσει στην περιοχή, αλλά σίγουρα ένα μέρος για αναπάντεχα καλό και νόστιμο, αυθεντικό λιβανέζικο φαγητό και μάλιστα σε τιμές που δεν έχουν να κάνουν με την ανιούσα που έχουν πάρει οι τιμές της εστίασης γενικότερα το τελευταίο διάστημα. Χωρίς επιρροές από άλλες κουζίνες, χωρίς «εξελληνισμένες» συνταγές που θα φαίνονται σε εμάς πιο οικείες.

Αξίζει να πάρεις την παρέα σου για μία χαλαρή έξοδο για φαγητό και να παραγγείλετε διάφορα για τη μέση, που θα εξαφανιστούν σε ελάχιστο χρόνο. Οι μυρωδιές θα σας σπάσουν τη μύτη με το που ακουμπήσουν το τραπέζι. Στο background θα ακούγεται ανατολίτικη μουσική και ο Wael θα είναι 90% εκεί και θα έρθει να σας καλωσορίσει, ίσως και να κάτσει στο τραπέζι σας για λίγο και να γίνει μέρος της παρέας. Ο πληθωρικός χαρακτήρας και το χιούμορ του άλλωστε, θα τον κάνουν αμέσως. 

Απλά λιβανέζικα 

Στο παρασύνθημα, όσο κλισέ και να ακούγεται θα δοκιμάσεις αυθεντικά falafel που είναι χρυσαφένια και τραγανά από το τηγάνι, αλλά με κάποιο τρόπο δεν θα σε βαρύνουν καθόλου και σίγουρα παράγγειλε και ένα χούμους που φτιάχνουν σε γενναιόδωρη ποσότητα για να βουτήξεις άφοβα τα πιτάκια που θα σου φέρουν. 

Αν η παρέα σου αγαπά τις μελιτζάνες δοκιμάστε και το baba ghanoush που έχει μέσα πιπεριές, φρέσκιες ντομάτες, σκόρδο και κρεμμύδι - και γαρνίρουν με κόκκους από ρόδι. Είναι δροσερό, με γεμάτη γεύση, με τη σπιρτάδα που του πρέπει. Οπωσδήποτε βάλτε στη μέση και ένα schawarma με κοτόπουλο, που είναι ουσιαστικά η λιβανέζικη τορτίγια με μαριναρισμένο κοτόπουλο, πατάτες και τουρσί που μπορείς να πάρεις και στο χέρι, αλλά εκεί σερβίρεται με σάλτσα σκόρδου. 

Νοστιμότατα και πικάντικα τόσο όσο είναι τα kibbeh, τα κεφτεδάκια από σιτάρι, ψιλοκομμένο κιμά με γέμιση κρεμμύδι και κουκουνάρι που μυρίζουν Ανατολή.

Τα ποτά κινούνται επίσης στην ίδια φιλοσοφία, αφού στον κατάλογο θα βρεις λιβανέζικες μπίρες και κρασιά και βέβαια arak για να συνοδέψεις το φαγητό όπως πρέπει. Ρώτησε τους ειδικούς για να σε κατευθύνουν. 

Μην κάνεις το λάθος να φύγεις χωρίς να ζητήσεις ένα knafeh, τη λιβανέζικη εκδοχή του κιουνεφέ, που στο Kammoun δεν φτιάχνουν με φύλλα από κανταΐφι, αλλά με μία ζύμη που θυμίζει ψωμί με μπόλικο σουσάμι. Όπως και να το κάνουμε πέφτει λιγάκι βαρύ, γι’ αυτό όμως θα το πάρετε στη μέση. Μία-δύο μπουκιές αρκούν για να βιώσετε όλη τη βουτυράτη και τυρένια γεύση του, τη μαστιχωτή υφή και τη νοστιμιά του. Προσέξτε μόνο μην καείτε, γιατί έρχεται στο πιάτο καυτό.