Η γειτονιά των Πετραλώνων είναι από τις αγαπημένες μου και η Κυδαντιδών ένας ιδιαίτερα γνωστός δρόμος, αφού εδώ βρίσκουμε πάντα το Θεραπευτήριο, τον Οικονόμου και μέχρι πριν τρία χρόνια το Θείο Τραγί, το οποίο σιγά - σιγά μετασχηματίζεται σε ξενοδοχείο. Ακριβώς απέναντι, έναν χρόνο τώρα βρίσκουμε την Τρελή ροδιά.

Εδώ την έφερε ο Γιάννης Ρουμάνος, παλιός γνώριμος από το Piggy-πόπουλο στο Παγκράτι και φοβερός ψήστης, το οποίο βέβαια ζει και βασιλεύει μέχρι σήμερα, αλλά πλέον το τρέχει μόνο η αδελφή του. Αξίζει να αναφέρω πως όταν είχε πρωτοανοίξει, συστήνοντάς μας μια νέα εκδοχή του σουβλατζίδικου-νεοψησταριά, η Αρχελάου δεν ήταν αυτό που ξέρουμε σήμερα και είχε μαύρα σκοτάδια, στην κυριολεξία. Το νέο μαγαζί στα Πετράλωνα το είπε Τρελή Ροδιά, λόγω του ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη, αλλά και γιατί έτσι λέγανε το αγαπημένο του μπαρ στην Πάτρα, την πόλη καταγωγής του. Δεν ήθελε όμως να είναι μόνο ψητοπωλείο, ήθελε κάτι περισσότερο, να έχει και φαγητό. Καλό ελληνικό φαγητό!

Στο πεζοδρόμιο η Ροδιά βγάζει λίγα τραπεζοκαθίσματα, που όσο κρατά ο καιρός μπορεί να σε τραβήξουν έξω, όμως εγώ θα σου προτείνω να προχωρήσεις στα ενδότερα, όπου σου δίνω το λόγο μου θα βρεις πολύ καλή παρέα, γιατί όλοι οι τοίχοι του μαγαζιού είναι ασπροβαμμένοι και γεμάτοι με φωτογραφίες από λαμπερά πρόσωπα, όλοι παλιοί σου γνώριμοι και ήρωες των παιδικών ή εφηβικών σου χρόνων. Από πού; Από τον χώρο της μουσικής, του κινηματογράφου, της διανόησης, του θεάτρου, της τέχνης και του αθλητισμού. Και έτσι, με μια γρήγορη ματιά μπορείς να δεις πλάι - πλάι τη Μαρία Κάλλας με τον Τσιτσάνη, τον Χατζιδάκι με τον Κατράκη και τον Γκάτσο, τον Μπρους Σπρίνγκστιν με τον Παβαρότι, τον Μάτζικ Τζόνσον και τον Μοχάμεντ Άλι με την Γκρέτα Γκάρμπο και τον Μάικλ Τζάκσον με τον Χούλιο Ιγκλέσιας, τη Φρίντα Κάλο με τον Καποδίστρια, τον Ρήγα Φεραίο με τον Πικάσο. Κατά τα άλλα, όλα είναι απλά και γνώριμα, τα τραπέζια στρωμένα με κόκκινα καρό τραπεζομάντιλα και λαδόκολλες, οι καρέκλες ξύλινες, το πάτωμα μωσαϊκό.

Για γνήσια ελληνική κουζίνα 

Η κουζίνα της Τρελής Ροδιάς είναι αμιγώς ελληνική και όλες οι πρώτες ύλες που φτάνουν εδώ προέρχονται από χωριό ή κάποιον παραγωγό με τον οποίο υπάρχει ιδιαίτερη σχέση. Εδώ πρέπει να σας πω τη μικρή ιστορία του Σωτήρη Βασιλόπουλου, με τον οποίο ο Γιάννης μοιράζεται την κουζίνα - ο ένας τα ψητά και ο άλλος τα μαγειρευτά. Ο Σωτήρης και ο Γιάννης ήταν φίλοι και συνεργάτες από παλιά, όταν ασχολούνταν με τις κατασκευές και τις εργολαβίες, μέχρι που ο πρώτος έφυγε στην Αμερική και οι δρόμοι τους χώρισαν. Στη Βοστώνη έκανε μια μεγάλη στροφή στην επαγγελματική του ζωή, γιατί ανακάλυψε πως η μαγειρική είναι η δουλειά που τον κάνει χαρούμενο.

Πήγε σε σχολή μαγειρικής, δούλεψε σε ελληνικές ταβέρνες και εστιατόρια της Αμερικής και κάποια στιγμή γύρισε στην Ελλάδα. Ένα συλλυπητήριο μήνυμα στο κινητό του Γιάννη για το θάνατο του πατέρα του ήταν η αφορμή να ξανασυναντηθούν με κοινό πεδίο ενδιαφέροντος το φαγητό, αφού ο Σωτήρης είχε ήδη δουλέψει σε αρκετά εστιατόρια εντός κι εκτός Αθηνών με τελευταίο το Πλανητέρο έξω από τα Καλάβρυτα, το χωριό του. Μαζί με την κυρία Αναστασία τη μητέρα του Γιάννη έχουν αναλάβει τις κατσαρόλες.

Τα σουτζουκάκια, οι λαχανοντολμάδες και τα παπουτσάκια είναι της μαμάς Αναστασίας και όλα τα υπόλοιπα του Σωτήρη, με εκλεκτές πρώτες ύλες. Τα κοκόρια έρχονται από τα Καλάβρυτα, τα ζυμαρικά από την Ανδρίτσαινα και τη Μονεμβασιά, τα τυριά από τη Βυτίνα, τα κυδώνια από τα χωράφια τους και οι εκλεκτές πέστροφες καταφθάνουν φρεσκότατες από τον Αροάνειο ποταμό, όπου τις εκτρέφει ένας μικρός παραγωγός και φίλος του Σωτήρη. Η πέστροφα είναι μια από τις μεγαλύτερες σπεσιαλιτέ του μαγαζιού και μπορείς να την απολαύσεις ψητή στα κάρβουνα και ανοιγμένη πετάλι από τα χέρια του Γιάννη, αλλά και καπνιστή σε φιλέτο, πασπαλισμένη με φρέσκο και τραγανό τηγανητό κρεμμύδι και λάδι άνηθου. 

Δοκιμάσαμε το Nolan στη νέα, κατά Μιχάλη Νουρλόγλου, εποχή του

Τι δοκιμάσαμε

Εκτός από την πέστροφα στις δύο διαφορετικές εκδοχές της, που δεν ξέρω να σου πω ποια ήταν καλύτερη, δοκιμάσαμε πολύ νόστιμα κολοκύθια γεμιστά που σερβίρουν με μια υπέροχη κρέμα αυγολέμονου και λάδι άνηθου, έναν απίστευτο κόκορα κρασάτο με παπαρδέλες, πασπαλισμένα με μπόλικη τριμμένη μυζήθρα και μοσχαρίσια μάγουλα που λιώνουν στο στόμα. Μας τα σέρβιραν παρέα με ένα πολύ ζουμερό κριθαράκι που δεν μπορώ να πω ούτε γιουβέτσι, ούτε κριθαρότο. Το λέω όμως πεντανόστιμο!

Στο τέλος, γλυκαθήκαμε με καρυδόπιτα που φτιάχνει ο Σωτήρης, με μια συνταγή που της δίνει πιο μεστή σαν κέικ υφή από εκείνον τον αφρό με καρύδια που έχουμε στο μυαλό μας όταν λέμε καρυδόπιτα. Τα καρύδια ήταν και αυτά από το χωριό του. 

Ναι, η Τρελή Ροδιά μου άρεσε και θα επιστρέψω πολύ σύντομα γιατί έχουν πολύ λογικές τιμές, αλλά και για να δοκιμάσω μερικά ακόμη πιάτα του καταλόγου που έχω βάλει στο μάτι, αλλά και κάποιο πιάτο ημέρας από αυτά που αλλάζουν καθημερινά.