Είναι αυτά τα μέρη που αποτελούν σταθερή αξία στην Αθήνα, αυτά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακόμη και τοπόσημα και ένα από αυτά είναι και το La Suite Lounge, στον 6ο όροφο του εμβληματικού St. George Lycabettus Lifestyle Hotel, στον λόφο του Λυκαβηττού, που στέκει εκεί αγέρωχο εδώ και 50 χρόνια και δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως προσφέρει μία θέα μαγευτική, ειδικά εάν το επισκεφθείς το σούρουπο.

Μπροστά σου απλώνεται όλη η Αθήνα, από τον επιβλητικό Παρθενώνα, μέχρι το φωτισμένο Παναθηναϊκό Στάδιο και όλα τα φώτα της πόλης, ενώ αν βγεις στο μπαλκόνι και κοιτάξεις στα αριστερά, θα δεις το καταπράσινο τοπίο του λόφου του Λυκαβηττού μια ανάσα από εκεί που είσαι. Μπορείς να σταθείς εκεί στο κάγκελο για ώρες και να χαζεύεις τα αμέτρητα φωτάκια που απλώνονται και λαμπυρίζουν μπροστά σου. 

Σε καλεί όμως το φαγητό. Ο εσωτερικός χώρος περιτριγυρίζεται, αν μη τι άλλο, από τζαμαρίες που σου χαρίζουν ανεμπόδιστη θέα στο τοπίο, ενώ επικρατεί χαμηλός φωτισμός, τόσο-όσο για να χαλαρώσεις και να μπορείς, ταυτόχρονα, να φας άνετα. Elegant όσο πρέπει, με λιτή διακόσμηση, χωρίς πολλά πολλά, αλλά με την κομψότητα που αρμόζει σε έναν τέτοιο χώρο. Ακόμη και η μουσική είναι στην κατάλληλη ένταση για να σου φτιάξει τη διάθεση και να συνοδεύσει το γεύμα σου με αρμονία. 

Λίγα λόγια για τον σεφ 

Και βέβαια έρχεται η στιγμή της δοκιμής. Το La Suite παρουσιάζει ένα ανανεωμένο μενού, το οποίο επιμελείται ο executive chef Στέφανος Παπανικολάου, μέσα από τη φρέσκια του ματιά, με αγάπη και μεράκι για την πλούσια ελληνική γεύση, που αντικατοπτρίζεται ακόμη και στο βλέμμα του, καθώς σου περιγράφει τα πιάτα που θα δοκιμάσεις. Βασίζεται στην αυθεντική ελληνικότητα, σε γεύσεις γνώριμες σε όλους μας, αγαπημένες και διαχρονικές. Και πάνω απ’ όλα, γεμάτες αναμνήσεις. Και όπως λέμε αρκετά συχνά τώρα τελευταία – αφού μάλλον τελικά όλοι σε αυτές επιστρέφουν – παραδοσιακές γεύσεις δοσμένες αλλιώς, με νέες προτάσεις και πινελιές, όπως αυτές που έχει προσθέσει ο Στέφανος Παπανικολάου στο μενού του La Suite. 

Άλλωστε, παρά το νεαρό της ηλικίας του – είναι μόλις 33 ετών -, έχει διαγράψει ήδη μία πορεία που περιλαμβάνει το βραβευμένο με 2 αστέρια Michelin Funky Gourmet, την haute cuisine του Soho House Berlin, και συνεργασίες με κορυφαίους σεφ όπως ο Peter Friden. 

Με σεβασμό στην ελληνικότητα 

Όλα τα πιάτα καταφέρνουν να πετύχουν την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο εστιατορικό ύφος και τις τεχνικές που θέλεις να δοκιμάσεις όταν επισκέπτεσαι έναν τέτοιο χώρο και το πιο απλό, το σπιτικό, το οικείο και νόστιμο φαγητό. 

Ξεκινήσαμε τη βραδιά με λαβράκι μαρινάτο με ζωμό ελληνικής σαλάτας και ούζο. Έχουμε συνηθίσει τελευταία να ξεκινάμε το μενού μας με ένα ωμό πιάτο που συνήθως περιλαμβάνει ψάρι, όμως αυτό ήταν ίσως το πιο διαφορετικό που έχω δοκιμάσει τελευταία. Και αυτό γιατί δεν είχε σχεδόν τίποτα «ξενόφερτο», κανένα πικάντικο στοιχείο. 

Ronin: Ιαπωνική γαστρονομία στο Κολωνάκι

Ό,τι πιο δροσερό, με πλούσιο άρωμα Ελλάδας και με έναν ζωμό όπου πρωταγωνιστούσαν η γεύση της ντομάτας και της ελιάς και ήθελες να φας και σκέτο με το κουτάλι. 

Συνεχίσαμε με σούπα κακαβιά, ένα πιάτο που μου θύμισε πίνακα ζωγραφικής. Στημένο στο πλάι το ψάρι με έναν τρόπο που θύμιζε μισοφέγγαρο, ενώ επιτόπου σερβίρεται και η παχύρρευστη και μυρωδάτη σούπα με κρόκο Κοζάνης και μπλε καβούρι με μαραθόριζα. Ήπια αλλά νόστιμη, με την εναλλαγή του ζεστού από τη σούπα και του κρύου στοιχείου από το ψάρι να προκαλούν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. 

Στη συνέχεια ήρθε ένα πιάτο γεμάτο ελληνικά αρώματα, σε μία πιο μοντέρνα εκδοχή. Αγαπημένο μου και συνδεδεμένο με κάποιες από τις πιο ωραίες παιδικές αναμνήσεις μου. Ένα γιουβέτσι με χειροποίητο κριθαράκι Tαϋγέτου, μοσχαρίσια μάγουλα στιφάδο, με κρέμα από αρσενικό τυρί Νάξου. Κρεμώδες, με το κρέας να λιώνει στο στόμα, ενώ από πάνω το τηγανητό κρεμμύδι έδινε αυτό το τραγανό στοιχείο που δεν προστέθηκε απλά για να προστεθεί, αλλά προσέφερε πραγματικά το κάτι παραπάνω! 

Σειρά είχε το ψητό αρνί με πετιμέζι, καπνιστή μελιτζάνα, πίκλα σταφίδας με κύμινο και μαύρο σκόρδο, που ακόμη και αν γενικά δεν προτιμώ το αρνί, τόλμησα να δοκιμάσω γιατί ο συνδυασμός με το πετιμέζι και την καπνιστή μελιτζάνα μου έκανε αρκετά ιντριγκαδόρικος! Και η επιλογή με δικαίωσε, αφού το πετιμέζι είχε πραγματικά μελώσει το καλοψημένο αρνί και συνδυαζόταν τέλεια με την καπνιστή μελιτζάνα και την πίκλα σταφίδας. Δοκίμασα ωστόσο και ένα ακόμη κυρίως, το φιλέτο γλώσσας με σάλτσα από ψητό λεμόνι, τηγανητή κάπαρη και υφές α λα πολίτα, με το φιλέτο να είναι τρυφερό, ζουμερό και νόστιμο και το λεμονάτο στοιχείο να του ταιριάζει απόλυτα. 

Μόλις διάβασα το γλυκό στον κατάλογο κάτι έλαμψε στα μάτια μου. Καραμελωμένα φύλλα μπακλαβά με κρέμα γαλακτομπούρεκο και παγωτό κανέλας. Μία περιγραφή που ήταν αδιανόητο να μου περάσει απαρατήρητη, αφού συνδυάζει δύο αγαπημένα μου παραδοσιακά γλυκά. Και αυτό, όπως και όλα τα παραπάνω, παρουσίαζε μια σύγχρονη πρόταση, διατηρώντας τον σεβασμό που απαιτούν αυτά τα γλυκά που είναι γεμάτα ιστορία και μνήμες που χάνονται στα βάθη των χρόνων. Και κάπως έτσι είπα «ε ναι, σήμερα φάγαμε νόστιμο φαγητό».