Μέσα σε όλες τις talk of the town νέες αφίξεις που πραγματικά δεν προλαβαίνουμε να καταγράφουμε στις πιο hot πιάτσες της Αθήνας, έχει ενδιαφέρον πού και πού να ανακαλύπτεις outsider περιοχές που συνειδητοποιείς ότι κρύβουν μικρά διαμαντάκια. Αυτά τα αυθεντικά, ανθρώπινα και γεμάτα μεράκι στέκια που δεν σε περιμένουν για την κράτηση δύο ωρών που έχεις κάνει μπορεί και μήνα πριν. Αυτά τα στέκια που σε περιμένουν για να σε καλωσορίσουν με  ζεστή καρδιά, να σε κάνουν να γελάσεις, να φας νόστιμο φαγητό παρέα με καλό κρασί, να περάσεις στιγμές που θα θυμάσαι για καιρό και που θα σε κάνουν να γυρίζεις εκεί ξανά και ξανά. 

Ένα από αυτά αποδείχτηκε για εμένα πως ήταν ο Ποδήλατος στην ανεξερεύνητη γειτονιά του Ταύρου. Θα το πετύχεις σε μία ήσυχη γωνιά, στη συμβολή της οδού Χρυσοστόμου Σμύρνης με την Λοκρίδος, με τον χαρακτηριστικό «ποδήλατο» στην ταμπέλα, που ακροβατεί στη μία ρόδα του με παιχνιδιάρικη διάθεση. Όταν έχει καλό καιρό θα δεις να βγάζουν τραπεζάκια στην πλατεία απέναντι, που θυμίζει λίγο γειτονιά του παρελθόντος. Ωστόσο, και μέσα να καθίσεις, θα τη βλέπεις από παντού, αφού το μαγαζί είναι όλο τζαμαρίες. 

Ο εσωτερικός χώρος συνδυάζει αρμονικά το παλιό με το καινούργιο, με μωσαϊκό στο δάπεδο, ξύλινα τραπέζια, αλλά και μία φρέσκια διάθεση. Θα σε καλωσορίσουν τρία παιδιά σαν να είναι η παρέα σου, με χαμόγελο και φιλοξενία που μοιάζει σαν να σε κάλεσαν στο σπίτι τους: η Χάιδω, ο Σταύρος και ο Νίκος. Ζευγάρι η Χάιδω με τον Νίκο, αδέρφια ο τελευταίος με τον Σταύρο. Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή. 

Από καφενείο σε στέκι για όλους 

Η Χάιδω δούλευε πάντα σε κουζίνες, όμως σε μία φάση που η κατάσταση έφτασε σε τέλμα, αποφάσισαν να κάνουν όλοι μαζί κάτι δικό τους. Και καλά έκαναν, αν με ρωτάτε. Και πού διάλεξαν να το κάνουν; Σε αυτό το μαγαζί που ήταν παλιό καφενείο και αρχικά το λειτούργησαν έτσι: για καφέ παραδοσιακό και όσο μεσημεριάζει μεζεδάκι-τσιπουράκι, για τους ανθρώπους της γειτονιάς που τους ξέρουν πια με το μικρό τους όνομα. 

Παρότι νέα παιδιά, ήθελαν να διατηρήσουν αυτή τη φιλοσοφία, δίνοντάς της όμως το δικό τους στοιχείο. Και ξεκίνησαν βέβαια με τα απολύτως απαραίτητα: έναν οικιακό φούρνο και τρία γκάζια. Και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Ανακαίνισαν τον χώρο, τον διακόσμησαν (διατηρώντας για παράδειγμα το παραδοσιακό μωσαϊκό στο δάπεδο) και έβαλαν και πρωινό, γιατί αφενός, όπως μου είπαν, ήθελαν να μην τραβά η δουλειά μέχρι αργά το βράδυ ώστε να γυρίζουν στις οικογένειές τους, αλλά και γιατί, όπως διαπίστωσα εκεί, είναι το τέλειο μέρος για να πιεις το καφεδάκι σου και να τσιμπήσεις κάτι, ακόμη και solo, χαλαρά και χωρίς σκοτούρες. 

Όσο για το όνομα; Ποδήλατος σημαίνει αυτός που κινείται με τα πόδια και δεν σταματά ποτέ. Δεν αφήνει ποτέ το πετάλι  και συνεχίζει για να μην πέσει. Έτσι νιώθουν και τα παιδιά, γι’ αυτό έδωσαν αυτό το όνομα στο μαγαζί. 

Το μενού, ένας μικρός ύμνος στην απλότητα και την αυθεντική νοστιμιά 

Όσο για το πρωινό τα πράγματα είναι απλά: τηγανόψωμο με φέτα, ψωμάκια με χειροποίητη μαρμελάδα και βούτυρο, ομελέτα, λουκουμάδες με μέλι, κανέλα ή ζάχαρη, αυγοφέτες αλμυρές και γλυκές, αλλά και αυγά σκράμπλ, όπως τα γράφουν στον κατάλογο. Όσο για τις τιμές, κάτι παραπάνω από προσιτές, γεγονός που σου τραβά αμέσως την προσοχή μετά από όσα βλέπεις τελευταία στην εστίαση και όχι μόνο. 

Ο Ποδήλατος μοιάζει πραγματικά σαν το μαγαζί που είναι ιδανικό για κάθε στιγμή της ημέρας και σε περιμένει για παρεΐστικη διάθεση, ακόμη και για να πιεις ένα καφεδάκι με την καλύτερη παρέα, τον εαυτό σου.

«Το μαγαζί έδωσε πραγματικά ζωή στη γειτονιά. Ήταν στην αρχή σημείο συνάντησης, γιατί έχει πολύ κόσμο που μένει στη γειτονιά, όπως είναι το ένα σπίτι δίπλα στο άλλο και δεν υπήρχε κάτι άλλο μέχρι τότε εδώ γύρω. Έτσι, εμείς γίναμε σημείο συνάντησης», μου εξομολογείται η Χάιδω, που νιώθεις ότι γεμίζει τον χώρο με την πηγαία θετικότητα που αποπνέει. 

«Θα πάμε και θα δοκιμάσουμε όλα τα είδη κουζίνας. Δεν σνομπάρουμε το γκουρμέ, ούτε μας αρέσει το χυμαδιό. Έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και ενημερωνόμαστε. Όμως απολαμβάνουμε αυτό το είδος μαγειρικής, της απλής, αυθεντικής και νόστιμης», λέει ο Νίκος. 

Τι δοκίμασα 

Βρέθηκα εκεί ένα μεσημέρι, που ξεκινά να σερβίρεται το φαγητό. Ένα μενού που συνδυάζει την απλότητα με αυτό το κάτι παραπάνω που δεν θα φας στο σπίτι σου. Σφιχτό αλλά και όχι τόσο ώστε να σου λείπει κάτι. 

Ξεκίνησα με μανιτάρια portobello σωτέ που αρωματίζονται με σκόρδο, σερβίρονται με ψητό μανούρι και γαρνίρονται με κρέμα βαλσαμικού, ζουμερά και νόστιμα. Έκαναν την τέλεια αρχή. Δεν μπορούσα να μη δοκιμάσω το τηγανόψωμο με φέτα που φτιάχνει η Χάιδω με τα χεράκι της, θυμούμενη τη γιαγιά της. Το πιο απλό πιάτο που θα βρεις, χωρίς κανένα ιδιαίτερο μυστικό, τεχνική ή υλικό, κι όμως, δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως είναι το πιο νόστιμο που έχω δοκιμάσει ποτέ. Θα έλεγα πως μου άρεσε περισσότερο ακόμη και από κάτι τηγανόψωμα που φτιάχνουν σε αυτά τα ορεινά χωριά. Αφράτο, χωρίς ίχνος λαδίλας, με υπέροχο χρυσαφένιο χρώμα, ενώ η ζύμη του μου θύμισε λίγο ντόνατ.

Δοκίμασα βέβαια και τους περιβόητους κεφτέδες με πατάτες τηγανητές που ήταν τραγανοί απ’ έξω, νόστιμοι και αφράτοι μέσα και με περίμεναν μερικά πιάτα ημέρας – έκπληξη. Χουνκιάρ μπεγιεντί που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου, με τρυφερό μοσχαράκι και τέλεια σάλτσα που βυθιζόταν στον νόστιμο πουρέ μελιτζάνας, χοιρινό στη γάστρα, σιγομαγειρεμένο με μέλι και τηγανητές γλυκοπατάτες που τοποθετούνται κάτω από το κρέας με αποτέλεσμα να μελώνουν και να παίρνουν όλη τη νοστιμιά από αυτό και τα ζουμάκια του. Και για να μη λείπει και το θαλασσινό, στο τραπέζι έφτασε τραγανό καλαμαράκι πάνω σε φάβα. Τα συνδύασα όλα με κρασί Αγιωργίτικο ροζέ, ελαφρώς γλυκό τόσο-όσο, από αυτά που κατεβαίνουν ανάλαφρα και χωρίς να το καταλάβεις.

Και πολλά από αυτά έρχονται από γεύσεις που αγαπούσαν οι ίδιοι από παιδιά, συνδεδεμένες με τις πιο αθώες αναμνήσεις: από τα κεφτεδάκια της Φρόσως, της γιαγιάς του Σταύρου και του Νίκου, μέχρι τους λουκουμάδες που θυμάται η Χάιδω να φτιάχνει η δική της γιαγιά στο Κυριάκι, απ’ όπου κατάγεται. Δεν ξέρω αν φτάνει τη γιαγιά στις επιδόσεις, όμως όσα δοκίμασα από τα χεράκια της ήταν αυτό που λέμε ένα κι ένα!