Νόστιμον Ήμαρ σημαίνει «ημέρα της επιστροφής». Και αυτή η φράση, εμένα προσωπικά, χωρίς καν να γνωρίζω τον λόγο, μου δημιουργεί μία νοσταλγία και παράλληλα μία αισιοδοξία, κάτι για το οποίο ανυπομονώ και επιτέλους βλέπω να φτάνει. 

Προσγείωση στην πραγματικότητα τώρα: η επίσκεψη μου στο χωριό Βυζίτσα του Πηλίου δεν ήταν για εμένα κάποιου είδους επιστροφή, αφού πήγα για πρώτη φορά. Η μέρα δυστυχώς ήταν λίγο βροχερή, όμως αυτό δεν μας εμπόδισε να αδράξουμε την ευκαιρία, εφόσον βρεθήκαμε στην περιοχή και να πάρουμε το τρενάκι του Πηλίου, που κινείται πάνω σε μία σιδηροδρομική γραμμή που κατασκευάστηκε σε δύο στάδια, µεταξύ του 1892 και του 1903. Μια εμπειρία που θα πρότεινα στον καθένα. 

Διαδρομή που μαγεύει 

Ξεκινήσαμε από τον σταθμό Άνω Λεχώνια προς τις Μηλιές και επιβιβαστήκαμε στο γραφικό τρενάκι. Τα βαγόνια κυλούσαν σε μία από τις πιο στενές σιδηροδρομικές γραμμές στον κόσμο, με 60 εκατοστά πλάτος και διέσχιζαν το βουνό των Κενταύρων, μία καταπράσινη διαδρομή, χορταστική σε διάρκεια, 90 ολόκληρα λεπτά, που όμως με κάποιο τρόπο δεν χόρταινες. Δεν χόρταινες να εισπνέεις καθαρό αέρα, να κοιτάζεις από τη μία και να βλέπεις στο βάθος τη θάλασσα και από την άλλη το βουνό και τα τοξωτά γεφύρια που περνούσαμε.

Ο Μουντζούρης, όπως λεγόταν παλιά, σου χαρίζει ένα σύντομο ταξίδι στη φύση, αλλά και στον χρόνο. Αυτά που θυμάμαι περισσότερο, η λίθινη πεντάτοξη γέφυρα Καλόρεμα, στην περιοχή του Μαλακίου, η μεγάλη μεταλλική γέφυρα του Ταξιάρχη ή Ντε Κίρικο και το πραγματικά ατελείωτο πράσινο. Το τρενάκι φτάνει στις Μηλιές και εκεί μπορείς να καθίσεις φυσικά στην πλατεία του χωριού -  κλασική πλατεία με πλατάνια - και να απολαύσεις τη γαλήνη και ένα καφεδάκι ή και φαγητό στα μαγαζιά της. Εμείς από εκεί αναχωρήσαμε ωστόσο για το χωριό Βυζίτσα. Όχι όμως οδικώς -είναι μόλις 5 λεπτά-, αλλά με τα πόδια, όπου ανηφορίζεις ένα γραφικό καλντερίμι και σε περίπου μισή ωρίτσα φτάνεις στην πλατεία της Βυζίτσας. Θα έλεγα να μη φοβηθείς την «ανηφόρα», αφού δεν είναι απαιτεί και φυσική κατάσταση πεζοπόρου. Είναι βατή και εγώ την ευχαριστήθηκα ακόμη και με ψιχάλα. 

Ώρα για φαγητό 

Φτάνοντας στην πλατεία της Βυζίτσας, αντίκρισα αυτό το κλασικό τοπίο «πλατεία ορεινού χωριού» που πάντα μου δημιουργεί αυτομάτως ένα ευχάριστο συναίσθημα, ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, καλοκαιρινών αλλά και μη, από στιγμές που «χύνεσαι» στην καρέκλα της πλατείας και ξεχνάς να φύγεις. Από αυτές τις στιγμές όπου ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. 

Μεγάλα πλατάνια, τα φύλλα των οποίων κάνουν αυτό το θρόισμα που σου γαληνεύει την ψυχή, πλακόστρωτο και γραφικά ταβερνάκια που φυσικά απλώνουν τραπεζοκαθίσματα στην πλατεία. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να το απολαύσουμε λόγω καιρού, όμως το τοπίο και η ατμόσφαιρα ήταν τόσο όμορφα που ο καιρός δεν στάθηκε εμπόδιο στο να περάσουμε όμορφα. 

Εκεί επιλέξαμε το Νόστιμον Ήμαρ, ένα μαγαζί που δεν ξέρω ακριβώς πώς να το χαρακτηρίσω, γιατί νομίζω πως ακροβατεί ανάμεσα στην ταβέρνα και το εστιατόριο. Συνδυάζει τις παραδοσιακές γεύσεις με μικρές σύγχρονες πινελιές που δίνουν το κάτι παραπάνω. Μοιάζει με δίπατο σπιτάκι με του παρελθόντος, με το ξύλο να κυριαρχεί. Στο κάτω μέρος θα δεις ένα σύγχρονο μικρό μπαρ που θα σου κάνει εντύπωση, όμως με κάποιο τρόπο δένει με τη σκάλα με το ξύλινο κάγκελο που οδηγεί στον εσωτερικό χώρο. Αν καθίσεις μέσα είναι ωραίο να επιλέξεις κάποιο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο για να χαζεύεις και τη θέα. Στο εσωτερικό περιβάλλεσαι και πάλι από το στοιχείο του ξύλου και παραδοσιακές πινελιές στη διακόσμηση. 

Το φαγητό παντρεύει επίσης παράδοση και παρελθόν με το παρόν. Αν και θα έλεγα ότι υπερισχύει η παράδοση, και καλά κάνει. Μαμαδίστικο φαγητό, αυτό της θαλπωρής. Φτιάχνουν μελωμένο κόκορα ντόπιο κοκκινιστό με χειροποίητα γεμιστά ζυμαρικά με ξινομυζήθρα και άγρια χόρτα τσιγαριαστά με ντόπια αυγά τηγανητά με μπόλικο λαδάκι. Αν είσαι μερακλής, δοκίμασε και το σπεντζοφάι που είναι γνωστή σπεσιαλιτέ του Πηλίου, αλλά και το μπουγιουρντί με βαρελίσια φέτα, ντομάτα και μπούκοβο. 

Σίγουρα αν βρεθείς εκεί οφείλεις στον εαυτό σου να βάλεις στο τραπέζι και μία πίτα τουλάχιστον. Για εμένα αξίζει τόσο η τυρόπιτα, όσο και η χορτόπιτα, αλλά και η πιπερόπιτα για κάτι πιο ιδιαίτερο. Πίτες που μυρίζουν χωριό, με τραγανό φύλλο και νόστιμη γέμιση. 

Ο κατάλογος βέβαια έχει και γλυκά, όμως ψέματα μη σου πω, χώρος δεν υπήρχε για εμένα προσωπικά. Φτιάχνουν πάντως τόσο κλασικές επιλογές, όπως το γαλακτομπούρεκο, όσο και πιο διεθνείς – αλλά οικείες για όλους μας – γεύσεις, όπως το cheesecake. 

Πήλιο λοιπόν, όμορφο και γεμάτο γεύσεις, που σε κάθε πλευρά του σε βγάζουν ασπροπρόσωπο!