Το Καπάνι, όπως μάλλον ξέρετε, είναι η παραδοσιακή αγορά της Θεσσαλονίκης, ένα μωσαϊκό γεύσεων, αρωμάτων, πολιτισμών και χρωμάτων. Όταν λοιπόν ακούς πως ένα εστιατόριο με αυτό το όνομα άνοιξε στην Αθήνα, υποψιάζεσαι πως κάτι καλό θα γίνεται και τρέχεις να δεις τι ψήνεται. Πράγματι, το Καπάνι Μάρκετ σε υποδέχεται Χίου και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γωνία στο Μεταξουργείο και στη φιλόξενη αγκαλιά του όλα μοιάζουν σεμνά και οικεία, μα όχι ταπεινά.

Η ατμόσφαιρα είναι σαν να μπαίνεις σε παλιά ταβέρνα της γειτονιάς, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Ιδιοκτήτης εδώ είναι ένας «Πρίγκηπας», αυτός των Εξαρχείων με τα εξαιρετικά σουβλάκια και την ψαγμένη κάβα κρασιών στο υπόγειο, ο Κωστής Χριστάκης δηλαδή, ένα νέο παιδί από τη Φλώρινα, με μεγάλο μεράκι για την καλή πρώτη ύλη αλλά και πολύ συγκεκριμένη άποψη για το φαγητό, ο οποίος ασχολείται με την εστίαση από τα 23 του. 

Οι σόμπες και τα παγκάκια έξω από το μαγαζί είναι για τους καπνίζοντες που μπαινοβγαίνουν για ένα τσιγάρο στα όρθια. Μπαίνοντας στο μαγαζί τη ματιά μού κλέβει το μεγάλο ψυγείο - βιτρίνα στα αριστερά, που είναι γεμάτο με τυριά και αλλαντικά, ενώ ένα δεύτερο με φυσικά κρασιά το ακολουθεί. Πίσω τους η ανοιχτή κουζίνα που ψήνει σε γάστρες και σούβλες, μπροστά τους τα λιγοστά τραπέζια, στρωμένα με όμορφα, λευκά τραπεζομάντιλα.

Οι τοίχοι είναι βαμμένοι σε χρώμα βαθύ κυπαρισσί, το ταβάνι κατά τόπους ξυσμένο μέχρι να βρει μπετόν, εμφανείς σωληνώσεις εδώ κι εκεί, εκρού χαμηλά κουρτινάκια φέρνουν βόλτα την τζαμαρία του μαγαζιού και στο βάθος, μια παλιά κομόντα που πάνω της κάνει παιχνίδι o DJ - μάθαμε πως κάθε μέρα παίζει άλλος - με το πικάπ και τα βινίλια του. Οι μουσικές είναι σε πλήρη αρμονία με τις μυρωδιές που έρχονται από την κουζίνα και μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά σου. Οι πελάτες στα δίπλα τραπέζια ηλικιακά γυροφέρνουν τα τριάντα και μοιάζουν ήδη θαμώνες. Η παρέα μου και ένα πανέμορφο ζευγάρι πενηντάρηδων ανεβάσαμε τον μέσο όρο ηλικίας. Μετά από λίγο ωστόσο, στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα και όλα καλά. 

Το φαγητό

Εδώ μαγειρεύει ο Δημήτρης Μπαλάκας, ένας ακόμη Φλωρινιώτης και φίλος του Κωστή, που τον έψησε να αφήσει τη Θεσσαλονίκη και να κατέβει στην Αθήνα. Αν και μικρότερος από τριάντα χρονών, ο Δημήτρης δεν είναι καθόλου πρωτάρης, αντιθέτως έχει μεγάλη προϋπηρεσία στην εστίαση και είναι ένα παιδί αυθόρμητο, με καθαρή ματιά και μεγάλο πάθος για το φαγητό. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, αλλά έχει τη νοστιμιά στο dna του, αφού έχει ζυμωθεί μαζί της από τα 12 του, που ξεκίνησε να «ζουλάει» ζυμάρια στον φούρνο του παππού του στη Φλώρινα.

Του αρέσει να ψωνίζει μόνος του ό,τι πιο εκλεκτό βρίσκει στην αγορά και να αλλάζει συνέχεια τα πιάτα του. Βy the way, τις Τετάρτες που έχει μια ολόκληρη λαϊκή στα πόδια του είναι η καλύτερή του, γιατί από εκεί προμηθεύεται όλα τα φρέσκα του. Μαγειρεύει πληθωρικά τις συνταγές και τα προϊόντα της ιδιαίτερης πατρίδας του και δεν κρύβει την αδυναμία του στις κόκκινες πιπεριές και τις πάπρικες.

Τι δοκιμάσαμε στο Καπάνι Μάρκετ

Ξεκινήσαμε σεμνά, με πελτέ, ελιές και καλοψημένο ψωμί και τσιμπολογήσαμε από μια μικρή μα εξαιρετική ποικιλία σπάνιων ελληνικών τυριών - φρέσκων και παλαιωμένων - και αλλαντικών (σημείωσε ότι φεύγοντας έχεις τη δυνατότητα να τα αγοράσεις και για το σπίτι σου). Τα συνοδεύσαμε με λευκά και κόκκινα φυσικά κρασιά. Προσωπικά δεν είμαι μεγάλη φαν τους, αλλά προσπαθώ να συμμορφωθώ στη νέα τάση.

Η πολίτικη σαλάτα ήταν φτιαγμένη με τα όλα της και είχε μέσα της όλα όσα βάζω και εγώ στη δική μου όταν έχω κέφια - δυο λάχανα, καρότο, πιπεριά, μαύρη σταφίδα, καρύδι, ξινόμηλο - όμως η συγκεκριμένη είχε μια δικιά της, πρωτόγνωρη σπιρτάδα και φρεσκάδα που σε δρόσιζε μέχρι την ψυχή. Η σαλάτα με τα ψητά παντζάρια - ζεστά ακόμη - το σκορδοτύρι και τα καβουρντισμένα φουντούκια ήταν εξίσου νόστιμη, όπως και η πράσινη με το παστράμι γαλοπούλας, την πίκλα από ραπανάκι, τους ψημένους κολοκυθόσπορους και το συκόμελο. 

Η φασολάδα από ψιλό φασόλι Πρεσπών ψήνεται στον ξυλόφουρνο μαζί με άφθονη πάπρικα και τζουμπερίνγκες - όπως λένε τις τσιγαρίδες στη Φλώρινα - και είναι σοκαριστικά νόστιμη, έξω από ό,τι έχεις στο μυαλό σου για τις φασολάδες. Τα ψητά μανιτάρια με την μπιζελόφαβα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, όπως και η βραστή σαλάτα λαχανικών εποχής, με σουμάκι και γαλένι Κρήτης με τρούφα. Η πανσέτα μαύρου χοίρου, όμως, είναι ένα πιάτο βαθιάς νοστιμιάς, αργομαγειρεμένο με εσπεριδοειδή, πατάτες κυδωνάτες, chutney πιπεριάς Φλωρίνης και καπνιστή πάπρικα.

Στην ίδια δυναμική και το μοσχαράκι με το χυλοπιτάκι, ήρθε στο τραπέζι σερβιρισμένο μέσα σε σκεύος ταζίν για να κλέψει την παράσταση. Έλιωνε κυριολεκτικά στο στόμα, ενώ το χυλοπιτάκι κρατούσε στο δόντι όσο έπρεπε και δρόσιζε απίστευτα από το κατσικίσιο γιαούρτι που το συνόδευε. 

Εξαιρετικό το χειροποίητο λουκάνικο από μαύρο χοίρο Φλώρινας και μοσχάρι, συνοδευόταν από λάχανο περασμένο από μούστο και μια χειροποίητη μουστάρδα που η πολυπλοκότητά της στο στόμα μου έφερε παραμιλητό. Τα σέβη μου υπέβαλα τόσο στο φλωρινιώτικο κεμπαπάκι - αφρό που ήρθε στο πιάτο παρέα με αϊβάρ (χαβιάρι πιπεριάς) και αφράτη πιτούλα, όσο και στο στρογγυλό κολοκύθι που ήταν γεμισμένο με αρνίσιο κιμά, πρασόρυζο, κεφίρ και λουσμένο με πλούσιο αυγολέμονο.

Μοναδική αντίρρηση το σεβίτσε ψαριού με ταραμοσαλάτα που ως εκεί θα ήταν τέλειο για μένα, όμως είχε από πάνω του και ένα υπέροχο κατά τα άλλα σιγομαγειρεμένο αγριογούρουνο. Τα δυο μαζί στο ίδιο πιάτο δεν ήταν το καλύτερό μου...

Τα γλυκά του τέλους τελείωσαν και εμάς. Σοκολατόπιτα και καρυδόπιτα άκρως σιροπιαστά και πληθωρικά, αμφότερα συνοδεύονταν από εξαιρετικό παγωτό από τον Άραξο των Εξαρχείων, έτσι για το σβήσιμο. 

Το Καπάνι είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση που συνδυάζει την έξοδο για πολύ νόστιμο και καλό φαγητό με ωραίες μουσικές και παρεΐστικη, χαλαρή ατμόσφαιρα. Το σέρβις είναι εξαιρετικά καλό και οι τιμές τίμιες για την ποιότητα του φαγητού που προσφέρουν. Επειδή ο κατάλογος αλλάζει πολύ συχνά μια φορά δε σου φτάνει για να τον δοκιμάσεις όλο και έχεις κάθε λόγο να επιστρέψεις. Δεν θα χρειαστείς επανάληψη στα πιάτα, θα πας γι' άλλα, μόνο κλείσε τραπέζι από πριν γιατί τα τραπέζια είναι λίγα.