Αν μου έλεγες πριν μερικά χρόνια ότι το Μεταξουργείο θα γινόταν μία από τις αγαπημένες μου περιοχές στην Αθήνα για έξοδο, αποκλείεται να σε πίστευα. Εντάξει, αντικειμενικά πρόκειται για μια περιοχή που έχει περάσει και περνάει ίσως διάφορες φάσεις και στάδια, ενάντια όμως σε ό,τι της έχει συμβεί ή επιβληθεί εκείνη ανθίζει, διατηρώντας τον ρομαντισμό της.

Γι' αυτό μου αρέσει τόσο πολύ να περπατάω στα στενά της και να βγαίνω στα μαγαζιά της, που είναι σαν να διατηρούν μια ιδιαίτερη αύρα παλιάς Αθήνας, που κανένας δεν κατάφερε να αλλοιώσει. Εκείνης της Αθήνας που βλέπουμε σε παλιές ελληνικές ταινίες, που ήταν δεκτική και θύμιζε μεγάλη γειτονιά.

Σε μια τέτοια εξερεύνηση λοιπόν ανακάλυψα και το καφενείο του Λούη, το οποίο από την πρώτη στιγμή μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Πριν το επισκεφθώ για πρώτη φορά βέβαια, είχα προσπαθήσει άλλες δύο τρεις φορές να βρω τραπέζι, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, αφού ήταν πάντα όλα γεμάτα, μέσα και έξω. Μέχρι πριν μερικές εβδομάδες που τα κατάφερα και πλέον μπορώ να καταλάβω όχι μόνο γιατί μαζεύει τόσο κόσμο, αλλά και γιατί πολλοί το κάνουν στέκι τους. 

Ο Λούης άνοιξε το 2014 από τον Κώστα Κωνσταντινίδη, ο οποίος αποφάσισε να αφήσει τα φορτηγά που οδηγούσε και να κάνει στροφή 180 μοιρών στα επαγγελματικά του, μεταπηδώντας στην εστίαση. Το όνομα πάλι, το εμπνεύστηκε από το βιβλίο «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του Κώστα Μουρσελά, όπου ο πρωταγωνιστής λέγεται Λούης και γυρίζει σε διάφορα καφενεία του Πειραιά. Αυτό ήθελε να δημιουργήσει και ο Κώστας, ένα καφενείο με την πραγματική σημασία της λέξης, ανοιχτό σε όλους.

Και αυτό κατάφερε. Γι' αυτό έχει κόσμο από νωρίς το πρωί που ανοίγει, με ανθρώπους από τη γειτονιά που το επισκέπτονται για να πιουν ελληνικό καφέ μερακλίδικο στο μπρίκι και να φάνε κάτι ελαφρύ και απλό για πρωινό, όπως λίγο ψωμί με τυρί και ντομάτα ή αυγό, ενώ μετά, γύρω στις 14:00, ακολουθούν όσοι σχολούν από τις πολύ πρωινές δουλείες τους και καταφθάνουν για μεζέ με ούζο ή κρασί. Το βράδυ πια είναι που δεν βρίσκεις να σταθείς, αφού γεμίζει από νεαρό κόσμο, φοιτητές και ανθρώπους που έχουν αγαπήσει το Μεταξουργείο και τα μαγαζάκια του. Στα πολύ σημαντικά βέβαια είναι και οι τιμές σε σχέση με την ποιότητα, καθώς αποτελούν βασικό λόγο της τόσο μεγάλης και σταθερής απήχησης του μαγαζιού.  

Εμείς καθίσαμε αρχικά μέσα και στη συνέχεια μεταφερθήκαμε έξω, άλλα όπου και να βρεις τραπεζάκι είναι όμορφα. Ξεκινήσαμε με τη σπιτική πατατοσαλάτα, το χούμους και τη λιβανέζικη σαλάτα με μαυρομάτικα φασόλια, η οποία ήταν πάρα πολύ νόστιμη και δροσερή, ενώ συνεχίσαμε με φάβα και αρμένικο σουτζούκι.

Στην κουζίνα βοηθάει από την πρώτη μέρα λειτουργίας του Λούη, η μαμά του Κώστα, η οποία έχει καταγωγή από Μικρά Ασία, για αυτό σε πολλά πιάτα θα δεις επιρροές από τα μέρη της. 

Συνεχίσαμε με απάκι κοτόπουλο με τηγανητό αυγό και σύγκλινο Μάνης, αλλά εσύ μπορείς να επιλέξεις είτε λουκάνικο Καρδίτσας, είτε και για τους πιο τολμηρούς παστουρμά, τον οποίο η παρέα μου δεν με άφησε να τιμήσω.

Φυσικά, έπρεπε τα διάφορα μεζεδάκια να συνοδευτούν και με το κατάλληλο ποτό, επειδή όμως ήμασταν κάπως αναποφάσιστοι, επιλέξαμε τόσο κρασί όσο και ρακή. Βέβαια, αν είσαι λάτρης του ούζου, οφείλω να σ΄ ενημερώσω πως εδώ θα βρεις πολύ μεγάλη ποικιλία. 

Τέλος, στα πολύ θετικά του μαγαζιού θέλω να αναφέρω και το προσωπικό του, γιατί όλα τα παιδιά στο σέρβις ήταν ευγενέστατα και πολύ πρόθυμα να εξυπηρετήσουν.