Πριν λίγες μέρες είχα την τύχη να ζήσω μια μοναδική εμπειρία που περιλάμβανε βόλτα, φαγητό και γνωριμίες. Πραγματικά, με έναν τέτοιο συνδυασμό γίνεται κάποιος να μην περάσει καλά; Συμμετείχα λοιπόν στο πρώτο μου food tour που διοργάνωσε η Eating Europe με επίκεντρο το Κουκάκι. Είχα περιέργεια για το πώς θα μπορούσε μια τέτοια εμπειρία να μου μάθει κάτι που δεν ξέρω ήδη για τη γειτονιά μου.
Το σημείο συνάντησης και εκκίνησης ήταν στην πλατεία Τσώκρη, πολύ κοντά στο σπίτι μου. Εκεί γνώρισα και τη Χριστίνα, υπεύθυνη για τον συντονισμό του γκρουπ, ενθουσιώδης, φιλική και γεμάτη ενέργεια. Η Χριστίνα ήταν μαγείρισσα και το 2016 αποφάσισε να εγκαταλείψει τις κουζίνες και μέσω μιας αγγελίας βρέθηκε να δείχνει σε τουρίστες πώς μαγειρεύονται ελληνικά φαγητά. Έτσι, έγινε η αρχή και τώρα συντονίζει τα food tour, που πραγματοποιούνται στην Αθήνα εκ μέρους της Eating Europe και κατά τη διάρκειά τους μιλάει για δικές της αγαπημένες επιλογές, τι έτρωγε μικρή και πώς επηρεάζουν τα διάφορα food trends τη γεύση στην πόλη.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν και οι συστάσεις με το υπόλοιπο γκρουπ αλλά επειδή ήταν η αρχή ήμασταν όλοι λίγο μαγκωμένοι. Αφού περιπλανηθήκαμε στην περιοχή της Ακρόπολης, ξεκινήσαμε για το Κουκάκι, προκειμένου να γευτούμε την πραγματική Αθήνα ή τουλάχιστον έτσι μας είπε γελώντας η Χριστίνα. Μας μίλησε για κάποια μαγαζιά που ξεχωρίζουν, όπως είναι οι πίτες της Πανδώρας, που φημίζονται για το χειροποίητο φύλλο τους. Αν και δεν κάτσαμε και απλώς τσιμπήσαμε, ομολογώ πως ήταν πραγματικά νόστιμες και μπορούσες να καταλάβεις ότι το φύλλο είναι όντως χειροποίητο. Άλλωστε η τυρόπιτα και η σπανακοτυρόπιτα είναι σήμα κατατεθέν των Ελλήνων για πρωινό στο χέρι.
Με μια πίτα στο χέρι συνεχίσαμε προς τη Συνοικία το όνειρο, ένα κλασικό παντοπωλείο στο Κουκάκι, όπου διαχειρίζονται ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος φέρνοντας προϊόντα απ’ όλη την Ελλάδα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η πληθώρα επιλογών που είχαν σε vegan προϊόντα, πράγμα σχετικά σπάνιο για ένα συνοικιακό παντοπωλείο με τέτοιο χαρακτήρα. Έχει καταφέρει να επιτύχει αυτή τη σύνδεση μοντέρνου - παραδοσιακού, κρατώντας αναλλοίωτη την ταυτότητά του και προσαρμόζοντας τη στις ανάγκες του καταναλωτικού κοινού. Αυτό ήταν κάτι που σίγουρα αγνοούσα στη γειτονιά μου.
Σε αυτή τη στάση μπορέσαμε να γνωριστούμε καλύτερα και να συνδεθούμε περισσότερο ειδικά όταν στο τραπέζι βρέθηκε ένα πλατό με παραδοσιακά ελληνικά καλούδια. Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις τις αντιδράσεις των ανθρώπων που δεν είναι ντόπιοι να δοκιμάζουν ελληνικές γεύσεις και να αμφιταλαντεύονται αν τους αρέσει, αν θέλουν κι άλλο ή το καλύτερο, αν έχουν δοκιμάσει κάτι ανάλογο. Παστράμι Δράμας, γραβιέρα Κρήτης, ντολμαδάκια, ελιές Καλαμών, μανούρα Σίφνου, γραβιέρα Χαλκιδικής, λούζα Κέρκυρας είναι μόνο μερικές από τις νοστιμιές που είχε το πλατό μας. Μάλιστα, η Χριστίνα ήταν απίστευτη στο ρόλο της, αφού μάς έδωσε πληροφορίες για το κάθε προϊόν ξεχωριστά και αντίστοιχα για τον τόπο που το παράγει, ενώ απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μας και εννοείται πως μας σέρβιρε και κάτι να πιούμε, Μοσχοφίλερο και τσίπουρο. Το τσίπουρο χαρακτηρίστηκε και ως φάρμακο από την παρέα, δήλωση με την οποία μόνο να συμφωνήσω μπορώ.
Μετά και από τις τρεις φορές που τσουγκρίσαμε αρχίσαμε και να ανοιγόμαστε, ετερόκλητα άτομα που συγκεντρώθηκαν για να δουν αν το Κουκάκι έχει να προσφέρει νοστιμιές. Ο Φιλ, ο Γάλλος, ενθουσιάστηκε με τη λούζα και βρίσκεται στην Αθήνα για το χειμώνα, καθώς μπορεί να δουλεύει από οποιοδήποτε μέρος του κόσμο. Φέτος επέλεξε να ζήσει στην Αθήνα. Είχε βρεθεί για διακοπές στην Κρήτη και έτσι του μπήκε η ιδέα. Ο Σον, από την άλλη, είναι Αμερικάνος, κάνει παρατεταμένες διακοπές στην πρωτεύουσα και είχε να μοιραστεί τις πιο αστείες ιστορίες από την παραμονή του στην πόλη. Δεν θα ξεχάσω όταν είπε πως έμενε στο Κουκάκι, είχε πάει αργά και έψαχνε κάπου να φάει. Του έδωσε οδηγίες ένας περαστικός και αντί να βρεθεί στο 24ωρο μαγαζί που έχουμε στη γειτονιά, βρέθηκε στις... Κούκλες! Επειδή όμως του άρεσε παρέμεινε και έπιασε κουβέντα με έναν που καθόταν λίγο πιο εκεί για κάτι γενέθλια. Αφού μίλησαν, ήπιαν και δυο σφηνάκια, του είπε πως είναι ηθοποιός και ο Σον ενθουσιάστηκε, τον ρώτησε αν είναι γνωστός και εκείνος είπε ότι τον λένε Στάνκογλου! Δεν ξέρω αν ήταν όντως εκείνος ή αν ήταν κάποιος άλλος που απλώς ήθελε να το πει, αλλά μετά σκεφτόμουν ότι εγώ σε τόσες πόλεις του εξωτερικού που έχω επισκεφτεί και που έχω χαθεί, ποτέ δεν έτυχε να τα πίνω με διάσημο ηθοποιό. Στην πορεία υπήρξαν κι άλλα αστεία στιγμιότυπα, συζητήσεις για την πολιτική, τον κόσμο που αλλάζει κι αν είμαστε μέρος του αλλά τίποτα κατ' εμέ δεν ξεπέρασε αυτή την ιστορία.
Με την Ντόρα που ήταν μαζί μας ήρθαμε πιο κοντά όταν πήγαμε για μπίρα και καλαμάκι – κεμπάμπ αμέσως μετά. Είναι μισή Ελληνίδα μισή Αιγύπτια και έχει ζήσει σε περισσότερες χώρες απ’ όσες έχω εγώ επισκεφτεί. Εργάζεται ως ξεναγός και το καλοκαίρι περνάει μεγάλο μέρος του χρόνου της στην Κέρκυρα, όπου όπως μου τόνισε λιώνει από τη ζέστη. «Τρελαίνομαι να πηγαίνω στη λαϊκή, είναι η αγαπημένη μου ασχολία. Να χαζεύω τους πάγκους, να ψάχνω τα πιο φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Έχει μια ηρεμία η Αθήνα, αν δεν έχεις ζήσει σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν μπορείς να το καταλάβεις. Μεταξύ μας έχει και φανταστικό φαγητό εδώ, ακόμα και το delivery είναι απίστευτα νόστιμο».
Όπως περπατούσαμε για την επόμενη στάση μας, για γύρο τυλιχτό στο χέρι, άρχισα να περιεργάζομαι τους δρόμους, τη γειτονιά μου, το κέντρο της Αθήνας και όσα αυθόρμητα μου είπε η Ντόρα. Είχα ξεχάσει, είχε αρχίσει να με καταπίνει το άγχος και η καθημερινότητα και πραγματικά δεν εστίαζα πια στην ομορφιά αυτής της πόλης. Τέτοιες δράσεις τελικά σου θυμίζουν αυτήν ακριβώς την ομορφιά και κατάλαβα πως αξίζει να γινόμαστε για λίγο τουρίστες στην πόλη μας. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το τυλιχτό με γύρο κοτόπουλο που μύριζε υπέροχα και φαινόταν απίστευτα ζουμερό. Χαμογέλασα στην ευκολία που έχουμε οι άνθρωποι να συνδεόμαστε μέσω του φαγητού. Εννοείται πως η Χριστίνα έφερε ξανά μπίρες.
Για γλυκό κατευθυνθήκαμε στο Ere μια νέα προσθήκη στο λόφο της Ακρόπολης, που είχα μόνο ακουστά και δεν είχε τύχει να επισκεφθώ μέχρι τότε. Ένας ιδιαίτερος και σύγχρονος χώρος που αποπνέει ηρεμία και συνδυάζει τη ζαχαροπλαστική με την τέχνη. Το άνοιξαν δύο φίλες η Ντόρα Καλογήρου και η Γεωργία Ρωμάνου και η καθεμία είναι υπεύθυνη στο κομμάτι της. Η Ντόρα επιλέγει έργα Ελλήνων καλλιτεχνών που πωλούνται στο κατάστημα και η Γεωργία δημιουργεί όλες τις υπέροχες λιχουδιές που μπορείς να βρεις, ανάλογα με την εποχή και τις πρώτες ύλες που έχει στα χέρια της. Η Χριστίνα είχε κανονίσει για μας να δοκιμάσουμε τις μπουκίτσες σοκολάτας με ταχίνι και φιστίκι Αιγίνης που φτιάχνει αφού θεώρησε ότι περιέχει αρκετά ελληνικά στοιχεία. Πράγματι, ο συνδυασμός του καφέ με το blend της Samba Coffee Roasters με αυτό το κομματάκι γλυκού ήταν υπέροχος.
Στην πορεία, περπατήσαμε λίγο μέχρι το δεύτερο γλυκό και τότε ήταν που ξεκίνησαν και οι πιο προσωπικές συζητήσεις. Μοιραστήκαμε τους προβληματισμούς για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα, πώς γίνεται και δεν υπάρχουν υγιείς σχέσεις πια και καταλήξαμε να πνίγουμε τον πόνο μας στους λουκουμάδες. Η Χριστίνα λίγο πριν τους καταβροχθίσουμε μας είπε και μια ιστορία που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά. «Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ένα γλυκό με τις αναλογίες και τον τρόπο παρασκευής του λουκουμά και έχει καταγραφεί ως γλυκό – έπαθλο στους Ολυμπιακούς αγώνες το 776 π. Χ. Καθιερώθηκε προς τιμήν του ταπεινού φούρναρη-αθλητή από την Ήλιδα Κορόιβου, ο οποίος στέφθηκε Ολυμπιονίκης στον αγώνα δρόμου».
Το tour έκλεισε με επίσκεψη στον Βρεττό και ένα σφηνάκι μαστίχα για να χωνέψουμε όσα φάγαμε. Από τα πιο ωραία στιγμιότυπα είναι εκείνη η υπόσχεση μετά από τόσες γεύσεις και τόσες φορές που τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας, ότι θα τα ξαναπούμε. Το eating Europe υπάρχει ήδη σε 9 ευρωπαϊκές χώρες, σε διάφορες πόλεις και προσφέρει μοναδικές εμπειρίες ενώνοντας άγνωστους ανθρώπους μέσω του φαγητού. Αναδεικνύει τι παράγει και τι έχει να προσφέρει κάθε τόπος ενώ οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για τον συντονισμό ξέρουν να δημιουργούν ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Τουλάχιστον η Χριστίνα, αυτό το κατάφερε και με το παραπάνω.
