Είναι ένα καλοκαιρινό μεσημέρι στη γειτονιά των Πετραλώνων. Η κίνηση και η ένταση στους δρόμους της Αθήνας έντονη, όπως πάντα πλέον, όμως μέσα στα στενά της περιοχής επικρατεί μία ησυχία, μία γαλήνη και η φωνή των τζιτζικιών μοιάζει με μελωδία που τις συνοδεύει αρμονικά. 

Ακριβώς απέναντι από το θερινό σινεμά Ζέφυρος, θα δεις μία κίτρινη, παλιά μονοκατοικία με κεραμοσκεπή. Κάθε στοιχείο της γειτονιάς σε γυρίζει στην παλιά Αθήνα. Και από εκεί, θα ακούσεις σιγανά μελωδίες του Χατζηδάκη και τον ήχο των κατσαρολικών που ακουμπάνε στο μάτι της κουζίνας. Και τι κρύβουν μέσα τους βέβαια, που ευτυχώς, έμαθα λίγο αργότερα.

Έξω από την ταβέρνα - εστιατόριο, όπως θέλεις πες το - του Οικονόμου δεσπόζουν τα ελαιόδεντρα που κοσμούν το πεζοδρόμιο, δίπλα στα εξωτερικά τραπεζάκια του, στρωμένα με λευκό τραπεζομάντιλο και συνοδευόμενα από ξύλινες καρέκλες. 

Το σκηνικό συνθέτουν τα ξύλινα, γαλάζια παντζούρια που έχουν ξεπηδήσει από το παρελθόν. Η κεντρική πόρτα είναι πάντα ανοιχτή και σε περιμένει. 

Μπαίνοντας, οι μυρωδιές από το ζεστό φαγητό αυτομάτως σου ζεσταίνουν την ψυχή. Το βλέμμα σου θα τραβήξει το χαρακτηριστικό κεραμιδί πλακάκι και η συλλογή με τα έργα του Φασιανού που στέκονται στον τοίχο πάνω από τα τραπέζια. Ολόκληρο το εστιατόριο του Οικονόμου μοιάζει σαν ταξίδι στον χρόνο και σαν μία φωτογραφία σε σέπια που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου. 

Από το 1930 και έπεται συνέχεια 

Τίποτα δεν είναι τυχαίο απ΄ όλα τα παραπάνω. Ήταν πριν από 95 χρόνια όταν ο Γιάννης Οικονόμου αποφάσισε να κάνει ένα μέρος της κατοικίας του στα Πετράλωνα ταβέρνα, με μία κουζίνα και χρησιμοποιώντας, τότε, μόλις τέσσερα τραπέζια. Το όνομά της «Ζέφυρος, Γιάννης Οικονόμου 1930». Απόλυτα προβλέψιμο, κι όμως, δεν προέβλεπε κανείς το μέλλον που θα είχε αυτή η ταβέρνα. 

Τότε μαγείρευε ως επί το πλείστον ό,τι φαγητό γινόταν στην κατσαρόλα, με δύο-τρία φαγητά φούρνου και ένα και μοναδικό στο τηγάνι: μπακαλιάρο. Το ’40, αν μη τι άλλο, η ταβέρνα επηρεάστηκε από τον πόλεμο και λειτουργούσε μόνο περιστασιακά, λόγω της έλλειψης τροφίμων. 

Δέκα χρόνια μετά, ο γιος του Γιάννη Οικονόμου, Νίκος, δημιούργησε το δικό του κρεοπωλείο, στον χώρο όπου σήμερα τρώμε στην ταβέρνα του Οικονόμου, ενώ η πίσω αίθουσα ήταν ψιλικατζίδικο και λίγο πιο δίπλα τσαγκαράδικο. 
Είκοσι χρόνια μετά, η ταβέρνα εξελίχθηκε περίπου στη μορφή που τη βλέπουμε έως και σήμερα, με διάφορες προσθήκες στο χώρο από τα διπλανά μαγαζιά. Στο μενού, όπως και τώρα, πρωταγωνιστούσε πάντα η κατσαρόλα, με όλη τη θαλπωρή που τη συνοδεύει. 

Το 1970 η ταβέρνα πέρασε στα χέρια της νεότερης γενιάς και μετονομάστηκε σε «Οικονόμου» και το 2000 τη σκυτάλη πήρε ο Κώστας Διαμαντής. Όλα αυτά για να φτάσουμε στο 2022, οπότε και ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο για την ιστορική ταβέρνα, την οποία ανέλαβε ο επιχειρηματίας Φίλιππος Τσαγκρίδης -ο οποίος βρίσκεται επίσης πίσω από το εστιατόριο Gallina στο Κουκάκι-,  πάντα με σεβασμό και πίστη στην ιστορία, το παρελθόν και την αυθεντικότητά της. Φαίνεται άλλωστε από την κάθε λεπτομέρεια. Από τον χώρο και την ατμόσφαιρα, τη μουσική, αλλά και τα πιάτα. 

Η ψυχή του Οικονόμου 

Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στον Οικονόμου, όμως, αν δεν υπήρχε η Γαρυφαλλιά, η οποία βρίσκεται στην κουζίνα του από το 1992 μέχρι σήμερα. Όλοι οι πελάτες την ξέρουν με το μικρό της όνομα και τη φωνάζουν μόλις μπουν στο μαγαζί για να βγει τρεχάτη και χαμογελαστή από την κουζίνα, με την ποδιά, και να τους χαιρετίσει. 

«Τις προάλλες ήρθε μία πελάτισσα ηλικιωμένη από την Αργυρούπολη μέχρι εδώ για να μου φέρει να με κεράσει γλυκά επειδή γιόρταζε. Αυτή η κίνηση με συγκίνησε πάρα πολύ», λέει η Γαρυφαλλιά. 

Δούλευε στο διπλανό μαγαζί και ο κ. Οικονόμου τότε την είδε και της είπε: «Γαρυφαλλιά, μία κοπέλα σαν εσένα θέλω για το μαγαζί». Τα υπόλοιπα κύλησαν σαν νερό. 

Τι είναι αυτό που την κάνει και μένει τόσα χρόνια εκεί; Οι άνθρωποι. Από τους εργοδότες, μέχρι τον κάθε πελάτη. «Τα πράγματα εδώ είναι σταθερά. Όσο σταθερό είναι το φαγητό στον Οικονόμου, τόσο σταθερό είναι και το κλίμα. Οι ιδιοκτήτες πάντα με σέβονταν, πάντα με είχαν σαν οικογένεια. Ένιωθα οικεία και σαν στο σπίτι μου. Γι’ αυτό και θα κάνω τα πάντα εδώ μέσα. Θα μαγειρέψω αλλά και θα συμμαζέψω, θα ξεφορτώσω και θα κουβαλήσω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, είναι σαν να είμαι η νοικοκυρά στο σπίτι της». 

Άσε που από εκεί έχει γνωρίσει όλο τον κοσμικό κόσμο της Αθήνας. Από καλλιτέχνες και ανθρώπους του κόσμου της τηλεόρασης, μέχρι πολιτικούς και εφοπλιστές. 

«Καλησπερίζω την αρχόντισσα της κουζίνας», είχε πει μια φορά ο Αλέξης Κωστάλλας συναντώντας τη Γαρυφαλλιά στο μαγαζί. Και στιγμές σαν αυτές είναι που η ίδια δεν ξεχνά με τίποτα.

Δηλώνει πως έχει αδυναμία στα λεμονάτα και ειδικά οι λαχανοντολμάδες είναι από τα αγαπημένα της φαγητά. Μάλλον γι΄αυτό τους κάνει και τόσο ωραίους, αφού είναι σήμα κατατεθέν στο μαγαζί. 

Αυθεντικό μαμαδίστικο φαγητό  

Στον Οικονόμου όλα είναι φρέσκα, ανάλογα με την εποχή. Έχουν κάποια σταθερά πιάτα, όμως πολλά αλλάζουν. Μπάμιες, για παράδειγμα, θα έχουν το καλοκαίρι, όταν θα είναι φρέσκιες, όπως και μελιτζάνες, κολοκύθι κλπ. 

Οι συνταγές ωστόσο είναι απλές και σταθερές. Δεν θα δεις τίποτα περίτεχνο. Μόνο ζεστό, φρέσκο, μαμαδίστικο φαγητό. Με πραγματική νοστιμιά που έρχεται ως αποτέλεσμα δύο παραγόντων: της καλής πρώτης ύλης και της αγάπης που είναι βασικό συστατικό για κάθε πιάτο στον Οικονόμου.

Πιστεύω ότι ακόμη και αν δεν είσαι φαν, αξίζει να διαλέξεις έστω ένα λαδερό για το τραπέζι. Εμείς παραγγείλαμε την ποικιλία λαδερών με μελιτζάνα, κολοκύθι και μπάμιες. Αν μου έλεγαν πριν από χρόνια ότι θα δοκίμαζα και θα απολάμβανα τόσο τις μπάμιες, δεν θα το πίστευα. Κι όμως, στον Οικονόμου έφαγα τις πιο ωραίες. Μελωμένες, με τη σάλτσα τους να μοσχομυρίζει, σκέτη νοστιμιά. Για τη μελιτζάνα τα λόγια είναι περιττά και το κολοκύθι αν και γενικώς δεν το συμπαθώ, εκεί το έφαγα με ευχαρίστηση. 

Η χωριάτικη σαλάτα δε, το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, κι όμως, αξία ανεκτίμητη. Με τη ντομάτα αυτή που μοσχομυρίζει και κάνει τη διαφορά. Νόστιμη φέτα και κάθε λαχανικό στα καλύτερά του. Πιάτο πιο ξεχωριστό από κάθε γκουρμέ φαγητό. 

Δεν υπήρχε περίπτωση να μη δοκιμάσω τους λαχανοντολμάδες: μπαμπάτσικοι και τρομερά χορταστικοί, μου θύμισαν αυτούς που φτιάχνει η μαμά μου όταν τους πετυχαίνει στο απόλυτο. Με μπόλικο, κρεμώδες αυγολέμονο, νόστιμη και μπόλικη γέμιση, ήταν από τα αγαπημένα μου. Ωραία και τα γεμιστά, ελαφριά και κλασικά. 

Σημαντικό ρόλο παίζει και το κρασί και ίσως αυτό είναι ένα στοιχείο στο οποίο έχει προσθέσει σε μεγάλο βαθμό το δικό της λιθαράκι η νέα ιδιοκτησία του Οικονόμου που το έχει ψάξει λίγο παραπάνω. 

Μία πίτα δεν θα μπορούσε να λείπει από το τραπέζι και στη συγκεκριμένη περίπτωση κατέφτασε σπανακοτυρόπιτα με σπιτικό φύλλο, ενώ επειδή και το κρεατικό είναι απαραίτητο, επιλέξαμε απλά, λιτά και απέριττα τηγανητά κεφτεδάκια. Μεγαλούτσικα, με μπόλικα μυρωδικά και ωραία κρούστα στο εξωτερικό τους, ήρθαν αχνιστά. Βέβαια δοκιμάσαμε και το μοσχαράκι με λαχανικά κατσαρόλας. Μαλακό και τρυφερό, να λιώνει στο στόμα. 

Και επειδή η κάθε λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, ακόμη και το ψωμί είναι μελετημένο. Αφράτο προζυμένιο, έρχεται από το Kora, το γνωστό new age baklery της Αθήνας και ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε για να τις ανελέητες βουτιές στα ζουμάκια και τα λαδάκια. 

Τα πιάτα έφυγαν σχεδόν καθαρά πίσω στην κουζίνα και αυτό λέει πολλά.