Εκεί που «συναντιούνται» θέατρα και πολιτιστικοί χώροι με άποψη και εκεί που το τρένο διασχίζει τις ράγες επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως, στα σύνορα Κεραμεικού με Βοτανικό, στρώνει από τον περασμένο Νοέμβριο τα τραπέζια του ο Λου. Ένας τύπος - χαρακτηριστική φιγούρα, που σε καλωσορίζει σε έναν χώρο ο οποίος ακροβατεί ανάμεσα στο εστιατόριο, το wine bar και τη σύγχρονη ταβέρνα, όπως συνηθίζουμε να ακούμε τελευταία. 

Σάλα με μεγάλες τζαμαρίες, ξύλινα τραπέζια, χαμηλός φωτισμός και στο βάθος μία πληθωρική κάβα με κρασιά, ένα από τα δυνατά στοιχεία του εστιατορίου. Αν είσαι τυχερός, θα κατέβεις κάτω να δεις και το κελάρι, με τον Αλέξη Λουμιώτη, ή αλλιώς τον «Λου» - κυριολεκτικά την ψυχή του εστιατορίου -, που θα σε ξεναγήσει στον μαγικό του κόσμο, αφού το κρασί είναι η μεγάλη του αγάπη. Ή μάλλον, μία από αυτές, γιατί η άλλη, είναι σίγουρα το φαγητό. Άλλωστε, ο ίδιος το έχει ήδη αποδείξει μέσω της πορείας του σε ελληνικά εστιατόρια - όπως το Vezené - αλλά και του εξωτερικού, κάνοντας γευστικές αναζητήσεις και γαστρονομικά ταξίδια, για να γυρίσει εδώ και να δημιουργήσει το δικό του μαγειρικό σπίτι.

Δίπλα του σε όλο αυτό το ταξίδι βρίσκεται ο σεφ Γιάννης Γαλανόπουλος που είναι και επικεφαλής στην κουζίνα. Μαζί θα συζητήσουν, θα μοιραστούν ιδέες, που στη συνέχεια θα γίνουν ζεστό φαγητό. 

Το wine bar restaurant του Λου έχει να σου προσφέρει μία τεράστια λίστα κρασιών με ετικέτες από τον ελληνικό αμπελώνα και να σε καθοδηγήσει για το τι να διαλέξεις. Επίσης, εδώ θα απολαύσεις πραγματικά νόστιμο φαγητό, με ποικιλία τόσο - όσο, με στοιχεία μαμαδίστικα, αφού είναι βασισμένο στην ελληνική πρώτη ύλη και το comfort στοιχείο, αλλά με αυτές τις εστιατορικές πινελιές που έχουν ως αποτέλεσμα ωραίες γεύσεις με συνδυασμούς υλικών που δεν περίμενες. 

Τι δοκίμασα

Ευτυχώς, τη μέρα που βρέθηκα εκεί ήμασταν μεγάλη παρέα και έτσι καταφέραμε να βοηθήσουμε τον Λου και την παρέα του να «ξεδιπλώσουν» - σχεδόν - όλο τους το ταλέντο στο τραπέζι μας. 

Ο κατάλογος έχει 16 επιλογές σε ορεκτικά και κυρίως. Ξεκινήσαμε με προζυμένιο ψωμί που συνοδεύουν με τσαλαφούτι Καρπενησίου. Ζεστό και τόσο νόστιμο, που οι δύο μερίδες δεν έφτασαν για το τραπέζι έξι ατόμων και παραγγείλαμε και ένα τρίτο. 

Στη συνέχεια ήρθαν τα ορεκτικά. Η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα ήταν το τα καμένα λαχανικά με μανούρι Ηπείρου, που αποτελούνταν από ψημένα καρότα, κολοκύθι και φινόκιο, πασπαλισμένα με σουσάμι και είχαν γαρνιτούρα από συκαλάκι και βινεγκρέτ μελιού. Τα λαχανικά που «κρατούσαν», η γεύση από το ψήσιμο, ο συνδυασμός με το γλυκό συκαλάκι και την αλμυράδα του τυριού, έκαναν το πιάτο ένα από τα αγαπημένα μου. 

Το ιμάμ με τσακώνικη μελιτζάνα, φέτα, ντομάτα και κρεμμύδι ήταν επίσης σκέτο «μέλι». 

Στη συνέχεια ήρθε η τραχανόπιτα με σπανάκι, γραβιέρα σφακιανή, κρέμα φρέσκου ανθότυρου, φέτα και μπόλικο άνηθο, που έμοιαζε περισσότερο οπτικά και κυρίως σχηματικά με ένα βαρβάτο κομμάτι αλμυρού τσιζκέικ. Εντυπωσιακή παρουσίαση, όμως η γεύση έφερνε στο μυαλό τη χορτόπιτα της γιαγιάς. Θύμιζε κατευθείαν σπίτι. 

Δοκιμάσαμε επίσης τον λαχανοντολμά με φρέσκια ελληνική γαρίδα, πλιγούρι και αυγοτάραχο. Νόστιμο και τόσο όσο όξινο, αλλά, καθώς λατρεύω τον κλασικό λαχανοντολμά, το θαλασσινό λίγο με ξένισε.

Η μανέστρα με γάμπαρη Αμβρακικού στο γκριλ ήταν νοστιμότατη. Με ωραίο, χυλωμένο κριθαράκι και μυρωδιές από ντομάτα και βασιλικό, ήθελες να γλείψεις και το πιάτο. 

Και ένα ψάρι βρήκε τη θέση του στο τραπέζι και ήταν φαγκρί λεμονάτο στην κατσαρόλα, με αρακά, πατάτα και καρότο και μία σάλτσα που μου θύμισε σπιτική ψαρόσουπα βελουτέ. Ωραία και η εναλλακτική πρόταση για μακαρόνια με κιμά, που εκεί τα κάνουν με κιμά προβατίνας, στάκα, μεστοβόνε και μοσχοκάρυδο. 

Με όλα τα κυρίως, μπήκε στη μέση και ο αλέκτωρ Μονεμβασιάς με χυλοπιτάκι Αρκαδίας, που είχα βάλει στο μάτι με το που έπιασα στα χέρια μου το μενού. Ή αλλιώς κόκορας κοκκινιστός με χυλοπιτάκι, φαγάκι μαμαδίστικο, ζεστό, γεμάτο γεύση και αναμνήσεις. Και ήταν ακριβώς όπως το είχα φανταστεί. Μελωμένο, με τρυφερό το κρέας του κόκορα, ωραία δεμένη σάλτσα, το χυλοπιτάκι να λιώνει στο στόμα και από πάνω ένα σύννεφο από ξερή μυζήθρα, το τυρί που του ταιριάζει απόλυτα. 

Για το τέλος παραγγείλαμε γαλατόπιτα σε φύλλο κρούστας, που σερβίρεται με μία μπάλα από ονειρεμένο παγωτό με γεύση κανέλα και σάλτσα καραμέλας, καθώς και ένα κλασικό εκμέκ κανταΐφι. Το πρώτο επιδόρπιο για εμένα προσωπικά κέρδισε με διαφορά. 

Ακόμη όμως και αν δεν πάρεις γλυκό, σου σερβίρουν μερικά κομματάκια από τη δική τους χειροποίητη σοκολάτα που περιχύνουν με ελαιόλαδο. Τέλειο!