Εκτός πιάτσας, λίγα μόλις μέτρα από το λιμάνι του Πειραιά, το Paleo είναι αυτό που θα λέγαμε «χωμένο» στα στενά μίας πρώην βιομηχανικής περιοχής, κι όμως, έχει καταφέρει να το ξέρουν όλοι. Σίγουρα Πειραιώτες, μα και κάτοικοι από όλη την Αττική, που 

Βρέθηκα εκεί ένα βράδυ Τρίτης και εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι την ώρα εκείνη ήταν σχεδόν γεμάτο, με κόσμο, ο οποίος πιθανότατα βρίσκεται εκεί συχνά μετά το γραφείο – αν κρίνω και από τις ενδυματολογικές επιλογές, και σίγουρα κρατά στο χέρι ένα ποτήρι κρασί. 

Άλλωστε, ο χώρος του Paleo είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς που θα δεις στον Πειραιά και όχι μόνο. Αν σκεφτούμε τη λίστα με τα πιο must wine bars της Αττικής, το Paleo βρίσκεται σίγουρα σε μία από τις πρώτες θέσεις, για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί διαθέτει έναν άκρως εντυπωσιακό χώρο. Ψηλοτάβανο, με λίγο industrial αισθητική, στην οποία όμως κυριαρχεί η ξύλινη οροφή που διατηρήθηκε όπως ήταν, απ’ όταν ο χώρος λειτουργούσε ως αποθήκη, φιάλες που στέκονται σαν σωστά εκθέματα στους τοίχους δεξιά και αριστερά, στο βάθος ένα ανοικτό κελάρι με αμέτρητα κρασιά και στο κέντρο ξύλινα τραπέζια με καρέκλες που θυμίζουν αυτές που είχαμε στο σχολείο. Όλα αυτά δένουν μοναδικά και ενώνουν το παρελθόν με το παρόν. Και αυτό και μόνο αποτελεί εμπειρία στο Paleo. Η διακόσμηση άλλωστε περιορίζεται λίγο – πολύ σε αυτά, και πραγματικά, οτιδήποτε άλλο ίσως να αποτελούσε απλώς ένα περιττό στοιχείο στο ξεκάθαρο concept του. 

Υπεύθυνος για όλα αυτά είναι ο Γιάννης Καϋμενάκης, εμπνευστής και δημιουργός του Paleo, που δεν είναι απλά ένας ιδιοκτήτης που έχει την επιχείρηση να τρέχει στον αυτόματο. Θα τον δεις καθημερινά εκεί, να καλωσορίζει τους πελάτες – που οι περισσότεροι μάλλον είναι θαμώνες – και να σερβίρει κρασί, εξηγώντας τους ακριβώς τι δοκιμάζουν. Και όλα αυτά με τη σιγουριά και την εμπιστοσύνη που σου αποπνέει ένας σομελιέ, όπως εκείνος. Πειραιώτης ο ίδιος, έχει καταφέρει να κάνει το όνομά του – και του Paleo, φυσικά - γνωστό σε όλη την Αττική. 

Η τεράστια ποικιλία κρασιών που μαγνητίζει το βλέμμα σου με το που μπεις στο Paleo αντικατοπτρίζεται και στον κατάλογο του κρασιού, αφού θα δεις πάνω από 300 ετικέτες από Έλληνες και ξένους παραγωγούς, από τις πιο κλασικές οινικές περιοχές, μέχρι λιγότερο γνωστές, που ο Γιάννης θεωρεί ότι οφείλει να μας συστήσει. Για να επιλέξεις, ρώτησε τον ίδιο, και εκείνος θα σου φέρει να δοκιμάσεις, θα σου εξηγήσει τι πίνεις και θα δοκιμάσεις κι άλλο, αν χρειαστεί, για να καταλήξεις σε αυτό που σου ταιριάζει.

Και παρ’ ότι αυτοαποκαλείται wine bar, το φαγητό δεν θα έλεγα ότι είναι καθόλου δευτερεύον στο συγκεκριμένο μαγαζί. Ο κατάλογος είναι μεν λιτός, αφού αποτελείται από μία σελίδα επιλογών, αλλά νομίζω πως ζούμε πια στην εποχή που οι περισσότεροι προτιμούμε έναν σφιχτό κατάλογο με πραγματικά καλές επιλογές για φαγητό, παρά έναν χαοτικό, μέσα από τον οποίο τελικά μπορεί τα μισά να μην αξίζουν. 

Το δείπνο μας ξεκίνησε με ένα καλαθάκι με ζεστό ψωμί με λευκό αλεύρι και ολικής, το οποίο όπως με ενημέρωσε ο Γιάννης φτιάχνουν εκεί και ειλικρινά, ήταν το απλό, νόστιμο και comfort ψωμί που φτιάχνει κανείς στο σπίτι και αυτό αρκούσε για να φάμε σίγουρα 2-3 φέτες ο καθένας, μαζί με το φαγητό. 

Από τα ορεκτικά κατέφτασε μία μελωμένη ιταλική καπονάτα που ήταν ο ιδανικός συνοδός για το ψωμί, και οι πιπεριές με ελαιόλαδο και ξύδι που, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν δοκίμασα γιατί δεν είμαι φίλος, αλλά έτερο μέλος της παρέας ομολόγησε πως δεν μπορούσε να σταματήσει να τις τρώει. 

Από τα κυρίως πιάτα παραγγείλαμε το ριζότο με κόκκινο κρασί που είχαμε ακούσει πως είναι must και, όντως είναι. Τρομερά κρεμώδες, με γεμάτη γεύση αλλά χωρίς καμία υπερβολή, σωστά βρασμένο το ζυμαρικό, με βαθύ κόκκινο χρώμα από το κρασί, λιτό και απέριττο χωρίς γαρνιτούρες, μας έκανε να σκεφτούμε σοβαρά να παραγγείλουμε και δεύτερο, όμως συγκρατηθήκαμε, για να κρατήσουμε χώρο και για τα άλλα πιάτα. 

Ένα ζυμαρικό όμως ποτέ δεν είναι αρκετό, γι’ αυτό επιλέξαμε και τις παπαρδέλες με μοσχαράκι ραγού, που μου θύμισαν λίγο γευστικά μαμαδίστικο μοσχαράκι με μακαρόνια.

Και ένα ψαράκι προσγειώθηκε στο τραπέζι: μυλοκόπι με ντομάτα και λεπτοκομμένες πατάτες που μπήκαν από κάτω του για να πάρουν όλη τη νοστιμιά από τη σάλτσα στη βάση του πιάτου. Και εδώ χρειάστηκε το ψωμί, αφού για εμένα η περίσσεια σάλτσα δεν έπρεπε με τίποτα να πάει χαμένη. 

Φυσικά και στο Paleo θα βρεις πλατό τυριών και αλλαντικών που έχουν επιλεχθεί με προσοχή. Την επόμενη φορά, σίγουρα θα δοκιμάσω. Όμως σε αυτό το ριζότο, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αντισταθώ.