Αν ακούγοντας το όνομα «Sole Giaguaro» περιμένεις να βρεθείς σε ένα εστιατόριο όπου θα δοκιμάσεις πιθανώς λεπτές ναπολιτάνικες πίτσες, al dente μακαρονάδες και αυθεντικές καρμπονάρες, τότε κάνεις λάθος.

Το εστιατόριο που έφερε ο Giovanni Scaraggi από τη Ρόδο στα Πετράλωνα δεν αποτελεί πια κρυμμένο θησαυρό, αφού έχει ήδη χτίσει το όνομά του στον γαστρονομικό κόσμο της Αθήνας εδώ και καιρό, κατά τη γνώμη μου όμως αξίζει ένα εγκώμιο. Δοκιμάζοντάς το, καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν είναι ένα ακόμη εστιατόριο που γεμίζει τα τραπέζια του λόγω ενός γνώριμου και συμπαθητικού, στο κοινού, προσώπου, όπως ήταν ο Giovanni κατά τη συμμετοχή του στο Master Chef, αλλά ότι αξίζει στο έπακρον και για κάθε τι που σου προσφέρει. Και αν σίγουρα στην αρχή η αναγνωρισιμότητα και ο καλός χαρακτήρας που φάνηκε στο τηλεοπτικό σόου υπήρξε για εκείνον ένα βοήθημα, γρήγορα κατάφερε να αποδείξει την καλή του εικόνα και στον πραγματικό κόσμο.

Ένας καλός μάγειρας, αλλά και σωστός επαγγελματίας, με μεράκι και σεβασμό στο φαγητό και τα άτομα που το προσφέρει, αφού ο ίδιος - που βρίσκεται ενίοτε στην κουζίνα - και το προσωπικό του, θα σε προσέξουν από τη στιγμή που θα περάσεις το κατώφλι, μέχρι να φύγεις.

Μιλώντας για το εστιατόριο, το πρώτο στοιχείο που σε κερδίζει είναι η ίδια η ταυτότητά του, καθώς, εν αντιθέσει με την πλειοψηφία των ιταλικών εστιατορίων παρουσιάζει πιάτα που ξεφεύγουν από τα κλασικά που έχουμε συνηθίσει να συναντάμε στα περισσότερα μενού. Όντας πολυταξιδεμένος, ο σεφ βασίζεται βεβαίως στην κουζίνα της χώρας απ’ όπου κατάγεται, αλλά τη συνδυάζει με επιρροές από την Ασία, αλλά και με τις ελληνικές γεύσεις. Και περνάμε στη συνολική εμπειρία.

Μπαίνεις σε έναν χώρο όπου σε καλωσορίζουν με χαμόγελο και σε οδηγούν στο τραπέζι σου. Καθώς πηγαίνεις προς τα εκεί, παρατηρείς μία άνετη σάλα με ζεστούς χρωματισμούς και φιλόξενη ατμόσφαιρα που νιώθεις αμέσως. Το μάτι σου πέφτει στην ανοικτή κουζίνα που σου ανοίγει την όρεξη για όσα θα ακολουθήσουν, καθώς και στο μπαρ, το οποίο ουσιαστικά χωρίζει τη σάλα στη μέση. Από εκεί και πέρα, αφού καθίσεις, παρατηρείς ότι στον χώρο έχει δοθεί σημασία σε κάθε λεπτομέρεια, από τα τραπεζοκαθίσματα και την εκλεπτυσμένη διακόσμηση, μέχρι τους καταλόγους και τα σερβίτσια.

Και έρχεται το βασικό μέρος της εμπειρίας. Το καλάθι με τα διάφορα ψωμάκια που θα δεις στον κατάλογο δεν είναι ένα ακόμη κουβέρ που θα θέλεις να παραλείψεις, αλλά αξίζει την προσοχή σου και αποτελεί σωστό έργο τέχνης. Υπερ-αρκετό για δύο άτομα ή τρία, περιλαμβάνει μία αφράτη και αέρινη, λαδερή και πεντανόστιμη φοκάτσια, δύο είδη προζυμένιων ψωμιών που φτάνουν στο τραπέζι ζεστά και ευωδιαστά και μπισκότα tarali από το Μπάρι, τόπο καταγωγής του σεφ, μαζί με ελαιόλαδο αρωματισμένο με βότανα και ένα ακόμη ντιπ με πέστο με λιαστή ντομάτα και αμύγδαλα. Είναι όλα τόσο νόστιμα, που μπορεί να σκεφτείς να παραγγείλεις και δεύτερο καλαθάκι.

Και μπορεί να μην αποτελεί το κλασικό ιταλικό με ζυμαρικά και πίτσα, όμως θεωρώ must τουλάχιστον ένα πιάτο με τα ζυμαρικά διαφορετικών ειδών που φτιάχνουν. Στην περίπτωση μου αυτό ήταν τα λαζάνια φούρνου με ραγού κουνελιού και κόκορα, που με την πρώτη μπουκιά προκαλεί μία έκρηξη γεύσεων στο στόμα.

Ένα ακόμη highlight είναι τα επίσης χειροποίητα cappelletti, γεμισένα με καπνιστό τυρί, με μιξ θαλασσινών και σάλτσα μπουγιαμπέσα. Είναι αυτό που λες «δεν μπορεί να είναι και αυτό τόσο νόστιμο όσο το προηγούμενο», κι όμως, θα δεις ότι η εμπειρία σου εκεί περιλαμβάνει διαδοχικές ευχάριστες εκπλήξεις.

Στα plus θα προσθέσω επίσης το γεγονός ότι αποτελεί ένα πραγματικά value for money εστιατόριο και αυτό γιατί εκτός του γεγονότος ότι νιώθεις πως όλη η εξυπηρέτηση, εμπειρία και φαγητό ανταποκρίνεται σε κάθε ευρώ που θα πληρώσεις, φεύγεις επίσης ικανοποιημένος και χορτασμένος. Κάποια από τα πιάτα φτάνοντας στο τραπέζι μπορεί να μη σου γεμίσουν τόσο το μάτι όσον αφορά στην ποσότητα, ωστόσο είναι τόσο μεστά με τόσο γεμάτες γεύσεις και ενσωματωμένα στοιχεία και υλικά, που πραγματικά αρκούν για να σε ικανοποιήσουν.

Τέλος, αξίζει μια αναφορά στην προσεγμένη wine list, με πρωταγωνιστή τον ιταλικό αμπελώνα. Σε συμβουλεύω να ζητήσεις τις κατευθύνσεις του σομμελιέ για να βρεις το κατάλληλο κρασί που θα συνοδεύσει το γεύμα σου, ενώ πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις τη χάρη στον εαυτό σου και να αφήσεις λίγο χώρο για γλυκό, με το παραδοσιακό τιραμισού του Sole Giaguaro να είναι ένα από τα καλύτερα που θα δοκιμάσεις στην Αθήνα.

Και προτού ξεχάσω αυτή την έξοδο - αν και δε νομίζω ότι γίνεται - θα φροντίσω να το επισκεφθώ ξανά. Η εποχικότητα είναι πάντα βασικός οδηγός για την οικογένεια του Sole Giaguaro, με τις αντίστοιχες προσθήκες και αλλαγές στο μενού. Αυτό που έχω βάλει πια στο μάτι είναι η χοιρινή πόρκετα με ψητό λάχανο με horseradish vinaigrette και πουρέ καραμελωμένου μήλου και ανυπομονώ να δω αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου. Γιατί η αλήθεια είναι πως ψάχνω να βρω έστω ένα αρνητικό για αυτό το εστιατόριο και αδυνατώ, γι’ αυτό θα βρω απλώς μία ακόμη αφορμή να ξαναπάω.