Ίσως στον πιο όμορφο πεζόδρομο του κέντρου, σε μία περιοχή η οποία ανάμεσα σε υποβαθμισμένα στενάκια μετρά (προς το παρόν, τουλάχιστον) δύο πραγματικές οάσεις - την οδό Παραμυθίας και την πλατεία Αυδή - βρίσκεις πια το Amante, ένα ιταλικό εστιατόριο που ξεχωρίζει. 

Στη διεύθυνση όπου παλαιότερα βρίσκαμε το μισελενάτο Funky Gourmet, συναντάμε πια το Amante του επιχειρηματία Δημήτρη Γεροδήμου, με χρόνια εμπειρίας στον κόσμο της εστίασης. 

Βρέθηκα στο πανέμορφο αυτό νεοκλασικό στη γωνία Παραμυθίας και Σαλαμίνος στον Κεραμεικό ένα δροσερό απόγευμα και κάθισα στα τραπέζια που βρίσκονται στο εξωτερικό, επί του πεζοδρομίου και περιμετρικά του εστιατορίου, στον καναπέ με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα μαξιλαράκια. Το σκηνικό και ησυχία της γειτονιάς είναι πραγματικά εντυπωσιακά, ειδικά αν σκεφτείς ότι βρίσκεσαι στο κέντρο και σίγουρα από μόνο τους βοηθούν, όμως το Amante ήδη απ’ έξω μοιάζει να έχει φροντίσει για κάθε λεπτομέρεια. Από τον προσεκτικό φωτισμό που αναδεικνύει το κτίριο, μέχρι τα φυτά στις γλάστρες και τα βάζα με τα φρέσκα λουλούδια σε κάθε τραπέζι. 

Όμως αξίζει να μπεις να χαζέψεις και τον εσωτερικό, διώροφο χώρο του. Εκεί κυριαρχούν οι τόνοι του γκρι και του μαύρου σε μια μίνιμαλ και σύγχρονη αισθητική, όμως λόγω του κατάλληλου φωτισμού όλα αναδεικνύονται. Και βέβαια, το βλέμμα σου τραβά αμέσως ο μεγάλος πίνακας με τη Μόνα Λίζα και την τσιχλόφουσκά της, που δίνει ένα fun τόνο, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. 

Ο πάνω όροφος, κλείνεται περιμετρικά από τζαμαρία και καθώς κάθεσαι, βλέπεις απ’ έξω το επίσης πανέμορφο νεοκλασικό και το πλατάνι δίπλα του και σου φέρνει στο μυαλό κάτι από παλιά Αθήνα.

Η κουζίνα του τώρα, χαρακτηρίζεται από το ίδιο το εστιατόριο ως ιταλική - μεσογειακή και με μία δοκιμή καταλαβαίνεις ότι είναι ακριβώς αυτό. Τον - αρκετά μεγάλο - κατάλογο έχει επιμεληθεί ο Ιταλός σεφ Giovanni Fiorentino, αλλά στο «τιμόνι» της κουζίνας βρίσκεται ο Δημήτρης Καραμήτσος, ένας χαλαρός και ευχάριστος τύπος που γνώρισα από κοντά και ο οποίος δείχνει να ξέρει πολύ καλά τι κάνει και, κυρίως, να αγαπά πραγματικά την ευρηματικότητα σε κάθε πιάτο. 

Το μενού

Ξεκινήσαμε κλασικά, με μία σαλάτα caprese di bufala με λεπτοκομμένη ντομάτα, ωραίο χειροποίητο πέστο και φυσικά μοτσαρέλα. Μαζί ήρθε και μία φοκάτσια, ίσως λίγο περισσότερο ξεροψημένη απ’ όσο θα την ήθελα, αλλά νόστιμη, με ένα ντιπ από πελτέ που δεν χόρταινα να βουτάω και ένα ακόμη με γιαούρτι και μυρωδικά.

Πολύ ευχάριστη έκπληξη και ωραία ιδέα όσον αφορά τον συνδυασμό των γεύσεων ήταν για εμένα το σπαγγέτι καλαμάρι σωτέ, σβησμένο με ούζο, πέστο βασιλικού και τσιπς πατάτας. 

Εξαιρετικά και τα σπαγγέτι από λαχανικά (καρότο και κολοκυθάκια), τα οποία τηγανίζουν ώστε να είναι τραγανά, αλλά χωρίς να σου αφήνουν λαδίλα, μαζί με τηγανητό καλαμαράκι και μία σως με γεύση από όστρακα. Αυτό το ορεκτικό μου θύμισε ελληνικές γεύσεις, αλλά δοσμένες αλλιώς.

Η πίνσα που έφτασε στη συνέχεια στο τραπέζι ήταν κορυφαία, με μία από τις πιο ωραίες σε υφή, σωστά ψημένες και νόστιμες ζύμες, και με γεύση καρμπονάρα, με το γκουαντσιάλε της, την παρμεζάνα, το πεκορίνο ρομάνο και το φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Μπόλικη ρόκα από πάνω και ένα αυγό - τι καρμπονάρα θα ήταν αλλιώς; - και έτοιμη. Ίσως να ήθελα λιγότερο πιπέρι μόνο.

Δίπλα στην πίνσα βρήκε τη θέση του και ένα κρεμώδες ζυμαρικό, με συνδυασμό από μοσχαρίσιο ταρτάρ και ψημένη γαρίδα, γεμάτο διαφορετικές γεύσεις, που όμως έδεναν αρμονικά. 

Και επειδή δεν μπορέσαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στα γλυκά, πήγαμε τόσο «the oldschool way» με ένα τιραμισού, αλλά δεν είπαμε όχι και σε μία διαφορετική μηλόπιτα. Το τιραμισού ήταν από τα πιο ωραία που έχω δοκιμάσει, κάτι παραπάνω από πληθωρικό σε ποσότητα, με βελούδινη κρέμα, έντονη τη γεύση του καφέ και σωστά ποτισμένα τα σαβαγιάρ, ώστε να μη λιώνουν. 

Η μηλόπιτα δε, αποτελούνταν από κυβάκια καραμελωμένου μήλου, μία τραγανή βάση από κάτω και μία μπάλα παγωτό βανίλια, για να δέσει κυριολεκτικά το γλυκό. Και βέβαια, μπόλικη κανέλα. Ό,τι πρέπει για αυτή την εποχή. Άλλωστε, να πω ότι το μενού αλλάζει ανάλογα με την εποχικότητα και τις «ανάγκες» που έχουμε κάθε περίοδο, αλλά και τις διαθέσιμες πρώτες ύλες.

Τα κοκτέιλ

Όσο για τα ποτά που συνόδευσαν το γεύμα μας, εδώ μπορώ να πω ότι έκανα μία προσωπική υπέρβαση ως προς την επιλογή και καθόλου δεν το μετάνιωσα. Για να εξηγήσω τι εννοώ, ένας γνωστός μου που είχε ήδη επισκεφθεί αρκετές φορές το Amante, μου είχε μιλήσει για το negroni του και είπα «α, κρίμα, δεν πίνω negroni». Κάπως όμως η περιγραφή του μου έκανε κλικ και έτσι είπα να του δώσω μία ευκαιρία και καλά έκανα, γιατί ήταν η τρανή απόδειξη ότι σημασία δεν έχει μόνο το ποτό, αλλά ποιος το φτιάχνει. Πραγματικά, το negroni εδώ ήταν απλά απολαυστικό. Ό,τι πρέπει να για να απολαύσω τη χαλαρή ατμόσφαιρα στον πεζόδρομο, λίγο πριν το φαγητό.

Άλλωστε, το Amante συστήνεται ως «restaurant – bar», επομένως έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην cocktail list. Μάλιστα, προσφέρεται ακόμη και αν απλά θέλεις να πας για ένα κοκτέιλ ή κρασί, μαζί με μία πίνσα στη μέση αν θες, ενώ διαθέτει και μία άνετη μπάρα για να πιεις το ποτό σου, υπό τους ήχους του DJ, ειδικά αν βρεθείς εκεί κάποια Παρασκευή.

Δεν θα μπορούσα να κλείσω, χωρίς να δώσω και ένα ακόμη εύσημο για το σέρβις που ήταν εξυπηρετικότατο, ευγενέστατο και χαμογελαστό, χωρίς υπερβολές, τόσο όσο για να συμπληρώσει τη συνολικότερη θετική εμπειρία.