Όταν καθόμαστε σε ένα τραπέζι, δεν τρώμε μόνο. Συμμετέχουμε σε μια αφήγηση. Το φαγητό μάς συνδέει με μνήμες, με πολιτισμούς, με ρυθμούς ζωής. Η σούπα της γιαγιάς, το ψωμί που ψήνεται στον ξυλόφουρνο, το ελαιόλαδο που μυρίζει χωράφι και ήλιο, όλα αυτά δεν είναι απλά γαστρονομικά στοιχεία∙ είναι κώδικες συναισθημάτων. Η γεύση δεν υπάρχει μόνη της. Είναι πάντα εμπειρία. Είναι ο ήχος από τα πιάτα, το φως που πέφτει στο τραπέζι, η ιστορία που σου αφηγείται ο σεφ, το ξάφνιασμα της πρώτης μπουκιάς όταν βρίσκεσαι σ’ έναν ξένο τόπο. Αυτό που θυμόμαστε τελικά, δεν είναι η συνταγή, είναι το συναίσθημα.

Από τη γαστρονομία στη φιλοσοφία του ανήκειν

Η «γαστρο-σύνδεση» προχωρά πέρα από τη βιωσιμότητα και την τοπικότητα. Εστιάζει σε κάτι βαθύτερο: στην εμπειρία του ανήκειν. Ένας ταξιδιώτης που επισκέπτεται ένα χωριό και μαθαίνει να φτιάχνει τυρί μαζί με τους ντόπιους, δε συμμετέχει απλώς σε μια δραστηριότητα. Γίνεται μέρος μιας κοινότητας, έστω και για λίγο. Αυτό το βίωμα δημιουργεί νόημα, κι αυτό το νόημα είναι που τον φέρνει ξανά πίσω. Οι έρευνες στον τομέα του Neurotourism δείχνουν ότι ο εγκέφαλος θυμάται πιο έντονα εμπειρίες που συνδυάζουν πολυαισθητηριακά ερεθίσματα, ήχο, άρωμα, αφή, γεύση, συναίσθημα. Γι’ αυτό και ένα γεύμα μπορεί να γίνει ταξίδι ζωής, αν το ζήσεις με επίγνωση.

Το φαγητό ως γλώσσα πολιτισμού

Η κουζίνα ενός τόπου είναι κάτι πολύ περισσότερο από συνταγές και υλικά. Είναι ο τρόπος που ζουν οι άνθρωποι. Η ώρα που μαζεύονται όλοι γύρω από το τραπέζι. Οι ιστορίες που λέγονται ανάμεσα στα πιάτα. Η φιλοσοφία της φιλοξενίας, όχι ως υποχρέωση, αλλά ως πράξη χαράς. Η Γαστρο-Σύνδεση λοιπόν δεν είναι μια νέα τάση. Είναι επιστροφή στην ουσία. Αναγνωρίζει ότι η κουζίνα είναι πολιτισμός, και ο πολιτισμός είναι μνήμη. Κάθε γεύμα είναι μια μικρή τελετουργία που ενώνει το χθες με το σήμερα. Με σεβασμό στον τόπο, στους ανθρώπους, στα συναισθήματα που γεννά.

Ο ρόλος των επαγγελματιών

Για τους επαγγελματίες του τουρισμού και της εστίασης, η μετάβαση από τη γαστρονομία στη γαστρο-σύνδεση είναι μια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού. Ο σεφ, ο ξενοδόχος, ο οινοποιός, ο αγρότης, δεν είναι απλοί πάροχοι υπηρεσιών. Είναι αφηγητές πολιτισμού. Η επιτυχία πλέον δεν μετριέται σε κρατήσεις ή likes, αλλά σε συναισθηματικό αποτύπωμα. Ο πελάτης που θα φύγει συγκινημένος, που θα πει «ένιωσα κάτι αληθινό», είναι ο πρεσβευτής σου. Η πρόκληση; Να περάσουμε από το story-telling στο soul-telling, όχι απλώς να μιλάμε για τη γεύση, αλλά να αφήνουμε τη γεύση να μιλήσει από μόνη της, με αυθεντικότητα, με φροντίδα, με ψυχή.

Η Ελλάδα ως φυσική σκηνή γαστρο-σύνδεσης

Αν υπάρχει τόπος που γεννήθηκε για αυτή τη φιλοσοφία, είναι η Ελλάδα. Εδώ, το φαγητό δεν είναι απλώς γεύμα, είναι σχέση. Είναι το τραπέζι που στρώνεται για φίλους και ξένους, το ψωμί που μοιράζεται, οι μεζέδες που συνοδεύουν τις κουβέντες. Στην Ελλάδα, η γαστρονομία είναι ήδη γαστρο-σύνδεση (gastro-connection).Το μόνο που χρειάζεται είναι να την αναγνωρίσουμε, να τη σεβαστούμε και να τη μεταφέρουμε με επίγνωση στους επισκέπτες μας. Όχι με «σκηνοθεσία» εμπειριών, αλλά με αλήθεια. Η αλήθεια άλλωστε είναι το πιο δυνατό brand.

Από το τραπέζι στην καρδιά

Η γαστρονομία της νέας εποχής δεν θα ορίζεται από gourmet τίτλους ή food trends. Θα ορίζεται από τη συναισθηματική της δύναμη. Η γαστρο-σύνδεση δεν είναι τεχνική ή marketing concept. Είναι στάση ζωής. Είναι η επιλογή να μαγειρεύεις με πρόθεση, να σερβίρεις με σεβασμό, αλλά και να ταξιδεύεις με επίγνωση. Όταν η γεύση αποκτά ψυχή, τότε το φαγητό γίνεται γλώσσα. Μια διεθνής γλώσσα που δε χρειάζεται μετάφραση, γιατί μιλά κατευθείαν στην καρδιά.

Επίλογος

Η νέα εποχή της γαστρονομίας δε θα μετριέται σε βραβεία, αλλά σε συνδέσεις. Σε εκείνες τις στιγμές που ένα τραπέζι γίνεται τόπος συνάντησης πολιτισμών, ανθρώπων και συναισθημάτων. Γιατί, τελικά, δεν θυμόμαστε τι φάγαμε∙ θυμόμαστε πώς νιώσαμε. Και αυτή είναι η ουσία της Γαστρο-Σύνδεσης.