Η οδός Σκούφου είναι ένα δρομάκι μεταξύ Βουλής και Νίκης που ξεκινά κάθετα στην Απόλλωνος. Τα τελευταία χρόνια η ευρύτερη περιοχή έχει μετατραπεί σε μια μικρή Ιαπωνία αν κι έχει μαζεμένες γύρω της όλες τις ασιατικές κουζίνες. Η Σκούφου για παράδειγμα, στα 50 μέτρα της χωράει το Sushimou του Δρακουλαράκου, το Pink Flamingo του Καλλίδη, το Βirdman και το Ikigai του Βεζενέ. Ε, το Αnthes ήρθε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ ελληνικής και ιαπωνικής κουζίνας αφού ναι μεν επιμένει ελληνικά αλλά έχει μεγάλη άνεση στη χρήση ασιατικών γλωσσών, γεύσεων και τεχνικών και εν τέλει σερβίρει μια κουζίνα πραγματικά ξεχωριστή, γαστρονομική και casual μαζί, με μπόλικες asian πινελιές.  

Ο χώρος

Το Anthes δεν βγάζει τραπέζια στον πεζόδρομο, οπότε ανοίχτηκε το ίδιο προς το δρόμο κι έγινε ένα μαζί του. Μπαίνοντας έρχεσαι αντιμέτωπος με μια ευχάριστη δροσιά που παράγεται από κάποιο πανίσχυρο κλιματιστικό και μια μίνιμαλ αισθητική. Μάρμαρο, ξύλο, εκρού ύφασμα και μέταλλο, δεξιά σου το μπαρ, αριστερά σου ένας κοκκινωπός ξύλινος τοίχος με γεωμετρικές ανάγλυφες παραστάσεις, μου θυμίζουν χάρτη - που μάλλον είναι - και στο βάθος κήπος. Πρέπει να κατέβεις μερικά σκαλιά για να συναντηθείς μαζί του, είναι κι αυτός τεχνητός, αλλά πανέμορφος, φωτεινός και άκρως δροσερός. Πάντως, πριν τον φτάσεις θα έρθεις τετ α τετ με την ανοιχτή κουζίνα του Anthes. Μια κουζίνα που δουλεύει ρολόι, στην οποία ηγείται ο Ιπποκράτης Αναγνωστέλης και έχει head chef την Κωνσταντίνα Παναγιωτοπούλου. Πολυεπίπεδο μαγαζί το Anthes, εμείς επισκεφτήκαμε τα 3 επίπεδά του, όμως σύντομα οι επάνω όροφοι του κτιρίου θα φιλοξενήσουν τα δωμάτια ενός boutique ξενοδοχείου, με το ίδιο όνομα υποθέτω. 

Το φαγητό 

Τον Ιπποκράτη Αναγνωστέλη δεν τον γνώριζα, δεν είχε τύχει ποτέ να δοκιμάσω την κουζίνα του, τον είχα μόνο ακουστά από το Kensho της Μυκόνου και το Crios της Πάρου και είμαι χαρούμενη που τον συνάντησα γιατί είναι ένας πολύ αξιόλογος σεφ, όπως διαπίστωσα στην πορεία και εξαιρετικός συνομιλητής. Μεγάλωσε στη Μύκονο, έχει μεγάλη αγάπη στη μικρή παραγωγή και τους παραγωγούς, γνωρίζει τεχνικές, σέβεται την κουζίνα μας και δε διστάζει να τη βάζει σε συνομιλία με άλλες εξωτικές κουζίνες. Ξεκινήσαμε ελληνικότατα με λαδένια αντί για ψωμί, μυκονιάτικη λούντζα, ταραμοσαλάτα σαν αφρό που συνοδευόταν από πράσο κονφί και ντοματίνια με καπαρόφυλλα, μια σαλάτα όχι τόσο απλή όσο ακούγεται γιατί τα ντοματίνια είχαν ξεφλουδιστεί και μαριναριστεί κι έγιναν σκέτο γλύκισμα. 

Μια αλλιώτικη πρασόπιτα για τη συνέχεια με αέρινο φύλλο σαν μαντήλι κλεισμένο σε πουγκί. Ήταν καμωμένο από πατάτα και καθόταν πάνω σε μια κρέμα από τυριά και μυρωδικά. Μαγιάτικο σεβίτσε μετά, όπου κομματάκια ολόφρεσκων φιλέτων ψαριού κάθονταν μέσα σε ένα πόνζου ντομάτας παρέα με πίκλα αγγουριού και δροσουλίτες (τρυφερά αρωματικά βλαστάρια). Το μπαρμπούνι, που ήταν φιλεταρισμένο και ψημένο στη ρομπάτα (ιαπωνική ψησταριά), ήρθε σερβιρισμένο πάνω σε ένα στρώμα από πουρέ μπριάμ! Οι κεφτέδες με σάλτσα εδώ ψήνονται, δεν τηγανίζονται και σερβίρονται πάνω σε μια πλούσια σάλτσα άκρως ντοματένια και καλοκαιρινή, ενώ η εκδοχή του Ιπποκράτη για το μουσακά, μεταφράζεται με μια ολόκληρη μελιτζάνα ψημένη και γεμισμένη με μοσχαράκι σιγομαγειρεμένο και μαδημένο, που έρχεται πάνω σε ένα στρώμα από μπεσαμέλ με κατσικίσιο τυρί. Το όλον πασπαλίζεται με τραγανό ψητό κρεμμύδι και κάθε μπουκιά από αυτό το ποίημα είναι βάλσαμο και μαχαιριά στην καρδιά. Οι τίτλοι τέλους της  απρόσμενα νόστιμης βραδιάς έπεσαν με παγωτό μάνγκο πάνω σε μους λευκής σοκολάτας που έκανε ισορροπία πάνω σε τραγανό μπισκότο.  

Το σέρβις

Τα παιδιά του σέρβις νομίζεις πως τα ξέρεις από πάντα. Ίσως, αλλά δεν είναι και βέβαιο. Είναι που σε υποδέχονται με ευγένεια και σε κάνουν να νιώσεις αμέσως καλοδεχούμενος, ξέρουν να σου εξηγήσουν με ακρίβεια τα πιάτα του κατάλογου, να σου προτείνουν κρασί, να σε περιποιηθούν και το πιο σημαντικό; Δεν θα ακούσεις από το στόμα τους το γνωστό ποίημα καλή απόλαυση, να αποσύρω και άλλα τέτοια κοινότυπα που έχεις βαρεθεί πια να ακούς. 

An thes τη γνώμη μου, να το δοκιμάσεις στην πρώτη ευκαιρία.