Αν αναζητάς έναν τρόπο να ταξιδέψεις νοητά στη γαλλική Προβηγκία από την άνεση του σπιτιού σου, τότε το pastis είναι το ποτό που πρέπει να δοκιμάσεις. Εμβληματικό για τη νότια Γαλλία και την κουλτούρα των απεριτίφ, το pastis αποτελεί την επιτομή της χαλάρωσης, ενώ θυμίζει πολύ έντονα το ελληνικό ούζο, λόγω του αρώματός του.
Η ιστορία του pastis
Το παστίς, αν και συχνά συγχέεται με το αψέντι, δημιουργήθηκε ακριβώς μετά την απαγόρευσή του δεύτερου στη Γαλλία, το 1915. Ήταν ο Jules Pernod που πρώτος το δημιούργησε, προσφέροντας μια αρωματική εναλλακτική που κέρδισε γρήγορα δημοτικότητα. Το 1932, ο Paul Ricard δημιούργησε το πιο γνωστό εμπορικό pastis, το "Pastis de Marseille," το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία με τα χαρακτηριστικά του αρώματα από γλυκάνισο, γλυκόριζα και βότανα της Προβηγκίας. Σήμερα, το Ricard παραμένει το best-seller στον κόσμο για ποτά με βάση τον γλυκάνισο.
Στην ουσία πρόκειται για απόσταγμα γλυκάνισου, γλυκόριζας, μάραθου, καθώς και άλλων βοτάνων και μπαχαρικών. Μάλιστα, το Ricard περιέχει αστεροειδή γλυκάνισο, που του δίνει έντονα πικάντικο χαρακτήρα. Αρωματικά στοιχεία από μοσχοκάρυδο, κάρδαμο και πιπέρι ολοκληρώνουν το προφίλ του, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο αρωματικό και βελούδινο ποτό με πλούσια γεύση.
Πώς σερβίρεται
Στη Γαλλία, ο κλασικός τρόπος με τον οποίο σερβίρεται είναι με νερό (όπως κάνουμε και εμείς συχνά με το ούζο, δηλαδή) σε ψηλό ποτήρι νερό και σε αναλογία πέντε προς ένα - ένα μέρος pastis με πέντε μέρη νερού -, διότι πρόκειται για αρκετά δυνατό ποτό. Η ανάμειξη με το νερό τού δίνει μια χαρακτηριστική ανοιχτόχρωμη, σχεδόν γαλακτώδη εμφάνιση.
Το pastis σερβίρεται συνήθως προς το τέλος της μέρας και οι Γάλλοι το απολαμβάνουν πριν το γεύμα τους, ως απεριτίφ, ειδικά τις Κυριακές και σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Ομοιότητες και διαφορές με το ούζο
Αν και έχει τις ρίζες του στη Γαλλία, το pastis ανήκει στην ίδια «οικογένεια» ποτών με το ούζο, καθώς και τα δύο μοιράζονται το κοινό χαρακτηριστικό του γλυκάνισου, που αποτελεί βασικό συστατικό και αρωματικό παράγοντα. Η χρήση του γλυκάνισου είναι συνηθισμένη στη Μεσόγειο, αφού θεωρείται ότι βοηθάει στην πέψη. Η βασική διαφορά τους θα μπορούσε να εντοπιστεί σε σχέση με τους αλκοολικούς βαθμούς, όπου το ούζο υπερέχει.
Στις κουζίνες των μεσογειακών χωρών, σερβίρονται γεύσεις που δένουν αρμονικά με τον γλυκάνισο, όπως είναι το τυρί, οι ελιές και το σκόρδο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι υπάρχουν πάντα μεζέδες να πλαισιώνουν αυτά τα ποτά. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κάνεις κέφι για λίγο ούζο, δοκίμασε να πιεις αυτό το γαλλικό απόσταγμα για ανατροπή και ίσως βρεις το νέο σου αγαπημένο απεριτίφ.
