Έχεις καταλάβει και εσύ ότι οι μεγάλοι και τρανοί σεφ της αθηναϊκής γαστρονομίας το γυρίζουν σιγά-σιγά -και- στο αγαπημένο, διαχρονικό και καθαρόαιμο street food, ε; Η αλήθεια είναι πως έχουμε διάφορα τέτοια παραδείγματα σε νέες αφίξεις το τελευταίο διάστημα και παρατηρείται μία τάση προς το απλό, το αυθεντικό, το νόστιμο φαγητό στο χέρι. Αυτό που θα πληρώσεις πολύ λιγότερο απ' ότι σε ένα τραπέζι στο εστιατόριο, αυτό που θα σε λερώσει αλλά δεν θα σε νοιάξει καθόλου, γιατί θα έχεις φάει κάτι λαχταριστό. 

Με τα χρόνια, το street food στην Αθήνα έπαψε να σημαίνει αποκλειστικά «βρώμικο» και «fast». Έχει μπει σχεδόν σε όλα τα ethnic μονοπάτια και το βρίσκεις κυριολεκτικά παντού, από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη. Πλέον, βλέπουμε μάλιστα street food λίγο πιο προσεγμένα, πιο περιποιημένα, ακόμη και κάποια που βασίζονται σε all time classic εδέσματα, έχουν όμως αυτό το κατιτίς που τα κάνει διαφορετικά και σύγχρονα. Θα δεις, για παράδειγμα, ένα burger ακόμη και στο μενού ενός εστιατορίου και αυτό πια είναι κάτι σύνηθες. 

Κάτι τέτοιο μάλλον εμπνεύστηκε και ο Χριστόφορος Πέσκιας, λίγο καιρό πριν η «Κάψα» του πάρει σάρκα και οστά στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων, σχεδόν απέναντι από το Dopios, που έχει επιμεληθεί επίσης ο ίδιος. Η Κάψα σου λέει ξεκάθαρα ότι, παρότι είναι δημιούργημα ενός από τους πιο γνωστούς Έλληνες σεφ, δεν έχει ανακαλύψει και τον τροχό. Αντιθέτως, σου προσφέρει νόστιμο σουβλάκι με κλασικά υλικά και 3-4 προτάσεις που έχουν ένα μικρό twist - μία άλλη, ενδιαφέρουσα πρόταση. 

Άνοιξε για πρώτη φορά μέσα στο καλοκαίρι και, όπως ήταν αναμενόμενο, έγινε αμέσως talk of the town. Περνώντας έβλεπες ξαφνικά τη γωνία Πραξιτέλους και Σκουλενίου να γεμίζει κόσμο που απολάμβανε το σουβλάκι του στα ψηλά τραπέζια στον πεζόδρομο, αλλά και στο όρθιο.

Θα ήταν μάταιο και υπερβολικά τετριμμένο να πω ότι απλώς αγαπώ πολύ το σουβλάκι και γι’ αυτό επισκέφτηκα την Κάψα. Δύο στοιχεία, λοιπόν, με οδήγησαν ως το παραθυράκι για τις παραγγελίες: Η περιέργεια για το σουβλάκι «α λα Πέσκιας» και το γεγονός ότι άκουσα πως εκεί ο γύρος ψήνεται σε κάρβουνα και όχι σε γκριλιέρα, όπως ισχύει σχεδόν παντού, εξ ου και το «Κάψα». Φαντάστηκα λοιπόν αυτή τη γεμάτη γεύση που δίνουν τα κάρβουνα στο κρέας και έναν ζουμερό, νόστιμο γύρο, από αυτούς που κάνουν τη διαφορά. Ε, έτσι και πήγα. 

Από old school, μέχρι σουβλάκι με κάρι

Μπαίνουμε τώρα κυριολεκτικά στο ψητό. Είχα τσεκάρει ότι τα σουβλάκια στην Κάψα είναι ελαφρώς πιο μικρά απ’ ότι έχω συνηθίσει - νομίζω πως αυτό υποδεικνύει πια η νέα τάση, αν και το φαινόμενο αυτό το βλέπουμε και στα τυλιχτά των παλιών, κλασικών κεμπαπτζίδικων, οπότε, μήπως τελικά δεν είναι τόσο νέα; - οπότε παράγγειλα δύο, γιατί είμαι και γερό στομάχι. Οι πιο λιγόφαγοι ωστόσο θα χορτάσουν και με ένα. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι της παρέας και έτσι μπορέσαμε να δοκιμάσουμε και περισσότερες επιλογές από τον κατάλογο. 

Δοκίμασα κάτι πολύ κλασικό πατροπαράδοτο, το τυλιχτό με γύρο χοιρινό σε πίτα με κρεμμύδι, ντομάτα και τζατζίκι. Οι πατάτες, like the oldschool way, δεν προτείνονται, αν όμως τις θέλεις ντε και καλά θα τις προσθέσουν. Ο γύρος ήταν πραγματικά ζουμερός και νόστιμος και φαίνεται ότι έχει μαριναριστεί προσεκτικά. Θα τον έλεγα και αρκετά πικάντικο, ωστόσο μου άρεσε. Και η πιτούλα βέβαια μία νοστιμιά και αυτή από μόνη της. Να την τσιμπήσεις σκέτη με το χέρι. 

Η άλλη επιλογή ήρθε από το section με τις signature προτάσεις. Μόλις είδα το κάρι κάτι έλαμψε στα μάτια μου. Τυλιχτό με καλαμάκι κοτόπουλο από άλμη, ζουμερό και νόστιμο που σκέφτηκα μήπως πάρω και ένα σκέτο, αλλά δεν άντεχα. Εν αντιθέσει με τα περισσότερα σουβλατζίδικα, στην Κάψα το κοτόπουλο δεν συνοδεύεται από μαρούλι - ευτυχώς - αλλά από κρεμμύδι και ντομάτα, ενώ η σάλτσα κάρι δένει τέλεια με το κοτόπουλο και όλες τις γεύσεις. Να πω επίσης την ακρίβεια στις αναλογίες, τόσο για τα άλλα υλικά όσο και για τη σάλτσα που είναι ακριβώς αυτή που χρειάζεσαι, έντονη, αλλά και χωρίς να σου τρέχει στα χέρια και να επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα. 

Στα signature θα βρεις επίσης και το τυλιχτό με καλαμάκι χοιρινό με pico de gallo, ψιλοκομμένο κρεμμύδι με ντομάτα και μαϊντανό ή γύρο με ντομάτα, γιαούρτι και αβοκάντο που δοκίμασε άλλο μέλος της παρέας και ενθουσιάστηκε, όπως και μία vegan επιλογή με μανιτάρι. 

Πάντως, πήραμε και μία πατάτες στη μέση, αφού δεν είχαν μέσα τα σουβλάκια μας και θα πω ότι ήταν από τις πιο τραγανές και νόστιμες που έχω φάει. Να τις πάρεις! 

Για την Ταβέρνα των Φίλων η παρέα ανυπομονεί να ξαναπάει στον Κολωνό

Και ένα tip…

Το μελανό σημείο της υπόθεσης είναι το γεγονός ότι το μεγάλο hype του μαγαζιού δημιουργεί αρκετά μεγάλο χρόνο αναμονής, ειδικά δεδομένου ότι περιμένεις για σουβλάκι, και όχι στο τραπέζι κάποιου εστιατορίου. Τα πράγματα γίνονται λίγο ακόμη πιο δύσκολα δεδομένου ότι το μαγαζί αποτελείται ουσιαστικά από την ψησταριά και το ταμείο, πράγμα που σημαίνει ότι περιμένεις σε εξωτερικό χώρο και - πολύ πιθανό - χωρίς κάποιο κάθισμα διαθέσιμο, σε μέρες και ώρες αιχμής. 

Άξιζε λοιπόν; Άξιζε, αλλιώς τι τα είπα όλα τα παραπάνω. Σίγουρα δεν είναι το αγαπημένο μου να περιμένω ώρα για να φάω όταν πεινάω και αυτό πρέπει κάπως να βελτιωθεί, αν με ρωτάς, αλλά η γεύση, προσωπικά με αποζημίωσε. Αν θέλεις να είσαι λίγο πιο άνετος και να μη σε «χαλάσει» τίποτα, προσπάθησε να αποφύγεις τα Σαββατοκύριακα και κυρίως τις ώρες αιχμής, όπως το μεσημέρι.