Στο νέο επεισόδιο του Έχω ένα μυστικό, ο Ιάκωβος μιλά ανοιχτά για τη δική του διαδρομή στη μαγειρική. Μια διαδρομή που δεν ξεκίνησε από παιδικό όνειρο, αλλά από τη ζωή την ίδια. Από τις πρώτες του δουλειές, τη φοίτησή του στη ΣΤΕ Θεσσαλονίκης και τη στρατιωτική του θητεία, μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε να εργάζεται σε νοσοκομεία, σε έναν χώρο που κουβαλούσε για εκείνον φόβο, απώλεια και προσωπικό πόνο.

Η απώλεια της μητέρας του και η εμπειρία του ως συνοδός ασθενούς, τον έφεραν αντιμέτωπο με μια σκληρή πραγματικότητα: φαγητό που επιστρέφει αδοκίμαστο, σπατάλη, άρνηση και απογοήτευση. Εκεί γεννήθηκε η ανάγκη του να αλλάξει κάτι. Όχι εντυπωσιακά, όχι επαναστατικά, αλλά με δουλειά, επιμονή και καθημερινή παρουσία.

Για τον Ιάκωβο, το φαγητό στο νοσοκομείο δεν είναι «ένα για όλους». Όπως σε μια οικογένεια, έτσι και σε έναν θάλαμο, οι ανάγκες διαφέρουν. Άλλο φαγητό χρειάζεται ο καρδιοπαθής, άλλο ο διαβητικός, άλλο το παιδί, άλλο ο άνθρωπος που παλεύει με τον καρκίνο. Και κυρίως, άλλο φαγητό χρειάζεται κάποιος που έχει χάσει τη διάθεσή του.

Μέσα από μικρές αλλά ουσιαστικές αλλαγές, πειραματισμό και ενσυναίσθηση, προσπαθεί να δώσει στους ασθενείς κάτι περισσότερο από θερμίδες: μια στιγμή κανονικότητας, μια ανάμνηση σπιτικού φαγητού, μια ανάσα μέσα σε μια δύσκολη μέρα. Γιατί, όπως λέει, το φαγητό μπορεί να σε «ταξιδέψει» νοητά στο σπίτι σου, έστω για είκοσι λεπτά. 

Η πρόσφατη βράβευσή του ως European Chef 2025 δεν έρχεται ως επιβεβαίωση γαστρονομικής ματαιοδοξίας, αλλά ως αναγνώριση μιας μαγειρικής που γεννήθηκε μέσα από πόνο, απώλεια και βαθιά ανθρωπιά. Ο ίδιος το λέει ξεκάθαρα: αν κάποτε σταματήσει να μαγειρεύει για νοσοκομεία και ιδρύματα, θα σταματήσει και τη μαγειρική.

Παράλληλα, ως εκπαιδευτικός νέων μαγείρων, προσπαθεί να περάσει ένα διαφορετικό μήνυμα: ότι η μαγειρική δεν είναι θυμός, αυταρχισμός και τηλεοπτικό θέαμα, αλλά σεβασμός, πειθαρχία και ευθύνη απέναντι στον άνθρωπο που θα φάει το πιάτο σου. Ότι πρώτα πρέπει να αρέσει σε εσένα το φαγητό που φτιάχνεις - και έπειτα να το προσφέρεις.

Το επεισόδιο αυτό δεν μιλά απλώς για φαγητό. Μιλά για το πώς η τροφή μπορεί να γίνει φάρμακο, παρηγοριά και πράξη αγάπης. Για το πώς η μαγειρική, όταν φύγει από τη βιτρίνα, μπορεί να αλλάξει πραγματικά ζωές.