Αν κυκλοφορείς στο κέντρο της Αθήνας δεν γίνεται να μην έχεις προσέξει αυτό το εντυπωσιακό μαγαζί στη Λέκκα που ξεχωρίζει για τη διακόσμηση και τον στολισμό του από την είσοδο ακόμα της στοάς. 

Μιλάω για το Geco, στην καρδιά του κέντρου, στο οποίο σύχναζα πολύ πριν αλλάξει διεύθυνση και προσωπικότητα. Οι παλιοί, λοιπόν, που δεν άντεχαν να κάθονται σπίτι και ήθελαν να βλέπουν κόσμο και να διαβάζουν με παρέα σίγουρα θυμούνται το peek a bloom που ήταν στη στοά και φημιζόταν για το brunch του. Όταν ξεκίνησε το Geco υπήρξα προβληματισμένη γιατί είχα αγαπήσει πολύ το προηγούμενο μαγαζί, όμως τελικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, που έσβησε όλους τους ενδοιασμούς μου.

Η πρώτη εντύπωση

Μόλις φτάνεις στη στοά και βλέπεις το χώρο νιώθεις σαν να είσαι σε... παραμύθι. Μια 25μετρη λευκή μαρμάρινη μπάρα σε καλεί κοντά της, ενώ απέναντι ακριβώς βρίσκεται η ανοιχτή κουζίνα με τις μεγάλες τζαμαρίες που μπορείς να παρατηρείς τους ανθρώπους που δουλεύουν σαν να εκτελούν κάποια χορογραφία με πλήρη συγχρονισμό κινήσεων. 

Τραπέζια θα βρεις τόσο έξω στη στοά, όσο και στον εσωτερικό μαξιμαλιστικό χώρο που μαζί με τους ιδιαίτερους καθρέφτες και τους γκρι-χρυσούς τόνους δημιουργούν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. 

Το φαγητό 

Εμείς με την παρέα μου καθίσαμε μέσα και μέχρι να έρθει το φαγητό αποφασίσαμε να επιδοθούμε στη βελτίωση των φωτογραφικών μας δεξιοτήτων. Από τον κατάλογο επιλέξαμε το πιάτο με τις τρεις ποικιλίες ντομάτας, φρέσκο βασιλικό, ρίγανη και ψωμί από ξυλόφουρνο το οποίο ήταν όσο δροσιστικό έπρεπε για να ξεκινήσει το γεύμα μας και συνεχίσαμε με το carpaccio παντζαριού με κατσικίσιο τυρί και φιστίκια Αιγίνης. Ήταν υπέροχα ισορροπημένο και συνδύαζε πολύ σωστά το ελληνικό στοιχείο με την ιταλική τεχνική. 

Προχωρήσαμε με το «ξυλάκι» με βασιλικό καβούρι και γαρίδες, ένα ορεκτικό που θυμίζει γλειφιντζούρι και ήταν έξτρα τραγανό και νόστιμο. Βέβαια, αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις από την αρχή στο τραπέζι ήταν ο γύρος Iberico, σερβιρισμένος στο χαρτί και πλαισιωμένος από λεπτή ροδίτικη λαδόπιτα, στραγγιστό γιαούρτι, αφυδατωμένα ντοματίνια και τραγανές πίκλες κρεμμυδιού. 

Η Ιταλία στο πιάτο σου 

Ρεαλιστικά κανείς μας δεν περίμενε να γευτεί pasta σαν να βρίσκεσαι κάπου στη Νάπολη. Βέβαια, αν σκεφτείς ότι τα πιάτα έχει επιμεληθεί ο τριάστερος σεφ Antonino Cannavacciuolo έχει λογική. Εμείς επιλέξαμε τα λιγκουίνι με ζωμό ψαριού, καλαμάρι και σάλτσα από σίκαλη, που νιώθεις ότι γεύεσαι στην κυριολεξία την αλμύρα και τη φρεσκάδα της θάλασσας, ενώ συνεχίσαμε με το ελληνικό cacio e pepe με φρέσκια τρούφα. Ομολογώ πως αυτό το πιάτο έγινε το αγαπημένο μου και ανυπομονώ να το παραγγείλω ξανά.

Αν αγαπάς να μοιράζεσαι 

Το σνίτσελ από ελληνικό μοσχάρι συνοδευόταν από μαγιονέζα τρούφας, σπιτική σάλτσα bbq, τουρσί κόκκινο λάχανο και iceberg. Ήρθε σε μια μεγάλη πιατέλα και κόβεται με ψαλίδι σε κομμάτια για να σερβιριστεί ο καθένας όσο θέλει στο πιάτο του και να το πλαισιώσει με όποιο συνοδευτικό επιθυμεί. Εμείς για να το συνοδεύσουμε πήραμε και τον πουρέ πατάτας με τρούφα, ο οποίος ομολογουμένως του ταίριαζε πολύ και σου προτείνω ανεπιφύλακτα. Και μπορεί ο κατάλογος να γράφει για 2 άτομα, αλλά είναι τόσο χορταστικό που είναι η τέλεια επιλογή για τη μέση και σε μεγαλύτερη παρέα. Ωστόσο, υπάρχουν και premium κοπές ή πιο κλασικές γεύσεις όπως το κοτόπουλο λεμονάτο με ρίγανη στη σχάρα και τραγανές πατάτες. 

Το γεύμα μας ολοκληρώθηκε με τιραμισού, crème brûlée και ένα παγωτό αλμυρή καραμέλα με μους σοκολάτας και τσιπς κακάο που ήταν υπέροχα. 

Τελικά, στο Geco έρχεσαι για δείπνο, μένεις για την ποιότητα των υλικών και το σέρβις, χάνεσαι στη διακόσμηση και τη μουσική, και ξαφνικά είναι δύο τα ξημερώματα και δεν θες να φύγεις. Ένας χώρος που σε αρπάζει και δεν σε αφήνει.