Κάποτε, η έξοδος για φαγητό ήταν απλή υπόθεση: καλή κουζίνα, τίμιο κρασί, φιλική εξυπηρέτηση. Σήμερα όμως, αυτά θεωρούνται αυτονόητα. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς το γεύμα είναι η εμπειρία. Η λέξη που ακούγεται πιο συχνά από «καλησπέρα σας».
Και όμως, εδώ αρχίζει το παράδοξο: όλοι μιλούν για εμπειρία, αλλά λίγοι την προσφέρουν. Μερικοί νομίζουν πως αρκεί να χαμηλώσουν τα φώτα, να βάλουν ένα ambient playlist και να σερβίρουν ένα πιάτο σε ηφαιστειογενή πέτρα. Μια «εμπειρία» που μοιάζει ύποπτα όμοια με εκείνη του εστιατορίου στο απέναντι τετράγωνο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το αντίγραφο πίνακα ζωγραφικής σε διαφορετική κορνίζα.
Η αληθινή γαστρονομική εμπειρία δεν επινοείται στο brainstorming, ούτε προκύπτει από αντιγραφή ενός concept του εξωτερικού. Γεννιέται εκεί όπου η ταυτότητα της κουζίνας, η αισθητική του χώρου και η στάση των ανθρώπων υπηρετούν ένα κοινό αφήγημα. Από το πώς μυρίζει ο φούρνος στην είσοδο του εστιατορίου, έως τον αποχαιρετισμό του πελάτη με την τακτοποίηση του λογαριασμού του τραπεζιού.
Στην εποχή των Instagram stories οι εμπειρίες έχουν γίνει πιο εύκολες στην αφήγηση, αλλά πιο δύσκολες στην αυθεντικότητα. Οι πελάτες πλέον αναγνωρίζουν το ψεύτικο χαμόγελο, τον copy-paste μπουφέ, το signature dish που είναι ίδια σάλτσα σε διαφορετικό σχήμα πιάτου. Θέλουν να νιώσουν, όχι να συγκρίνουν.
Κάποιοι, βέβαια, μπορούν και καλύτερα...
Στο Alchemist στην Κοπεγχάγης, το δείπνο αποτελεί μια απόλυτα ενορχηστρωμένη παράσταση που συνδυάζει τέχνη, κοινωνικό σχόλιο και haute cuisine. Δεν σερβίρουν απλώς πιάτα, αλλά ιστορίες.
Στο Under της Νορβηγίας το γεύμα διεξάγεται πέντε μέτρα κάτω από τη θάλασσα, με ένα γυάλινο τοίχο να περιβάλει τη σάλα του εστιατορίου, δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες του να θαυμάζουν τον βυθό και τους «κατοίκους» του.
Στο Dans le Noir οι επισκέπτες γευματίζουν στο απόλυτο σκοτάδι, καθοδηγούμενοι από ανθρώπους με απώλεια όρασης, μια εμπειρία που στοχεύει στο να «μιλήσει» η γεύση δυνατότερα από την εικόνα.
Για εκείνους που θέλουν κάτι περισσότερο, το Space 220 στη Φλόριντα τους «ανεβάζει» εικονικά 220 μίλια πάνω από τη Γη, για να δειπνήσουν με θέα το διάστημα, με τη βοήθεια του πρωτότυπου ανελκυστήρα Stellarvator.
Όλα αυτά είναι διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: η εμπειρία δεν είναι πρόσχημα, είναι η ουσία.
Η πραγματική πρόκληση για τα εστιατόρια σήμερα δεν είναι να βρουν την επόμενη μεγάλη ιδέα, αλλά να δημιουργήσουν. Να μην κυνηγούν την εμπειρία σαν μόδα, αλλά να την αφήνουν να προκύπτει φυσικά από την αυθεντικότητα, τη συνέπεια και τη φροντίδα.
Η αληθινή γαστρονομική εμπειρία δεν γεννιέται στο moodboard ενός concept developer. Γεννιέται εκεί όπου το φαγητό, ο χώρος και οι άνθρωποι αφηγούνται την ίδια ιστορία. Ίσως, λοιπόν, η καλύτερη εμπειρία να είναι εκείνη που δεν διαφημίζεται ως τέτοια, αλλά σε κάνει να θέλεις να ξαναπάς. Χωρίς hashtags, χωρίς hype.
